Παλιότερα το θεωρούσα λογικό να κάνει κάποιος πολλά παιδιά.
Σήμερα, όπως είναι τα πράγματα, οποιοσδήποτε αποφασίσει να κάνει, ένα, δύο, τρία η τέσσερα παιδιά, είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει πως δεν υπάρχει κράτος να τον στηρίξει, άρα κάνει όσα παιδιά αντέχει η τσέπη του.
Οπότε, δε δικαιλογείται καμία κλάψα αργότερα για το πως αντιμετωπίζει το κράτος τους πολύτεκνους. Είδαμε πως αντεμετωπίζει και του γέροντες, και τους άρρωστους, τα ΑΜΕΑ, τους ανέργους και άλλα πολλά.
Η δική μου γνώμη είναι πως θα πρέπει το κράτος να δίνει τα επιδόματα πολυτέκων στις οικογένειες εως ότου τα παιδιά κλείσουν πχ τα 25, να έχουν δικαιώμα στα μειωμένα εισιτήρια, στις μεταγραφές για να σπουδάσουν μαζί κτλ...αλλά από'κει και πέρα ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.
Ειναι απαράδεκτο να διορίζεται κάποιος στο δημόσιο περνώντας κάποιον άλλον που ενδεχομένως το αξίζει περισσότερο, επειδή είναι πολύτεκνος η τέκνο πολυτέκνου.
Είναι ΝΤΡΟΠΗ ( και μη μου πείτε ότι δεν το έχετε ακούσει ), ζευγάρια που σκόπευαν να μείνουν στα δύο παιδιά, να κάνουν και τρίτο επειδή ψηφίστηκε ο νόμος για την εξίσωση των τρίτεκνων, οπότε η γυναίκα μπορεί να μπει στο δημόσιο.
Από κάποια ηλικία και μετά είμαστε όλοι ίσιοι και να θυμίσω ότι Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ, δε σημαίνει ότι πρέπει να προηγείται κάπου.
Με την ίδια λογική, θα πρέπει να προηγούνται στη μοριοδότηση των προσλήψεων και όσοι έχουν στην οικογένειά τους άνθρωπο άρρωστο, με άνοια, σχιζοφρενή, ανάπηρο, τα παιδιά των διαζευγμένων κτλ...γιατί τα έξοδα είναι υπέρογκα και αυτά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ σαν την πολυτεκνία, σε όποιον τύχουν ο Θεός να τον φυλάει...
Συνοψίζω, ο καθένας μας είναι φυσικά ελεύθερος να κάνει όσα παιδιά θέλει, αλλά πρέπει να έχει υπόψην του ότι τα φέρνει στην Ελλάδα, άρα τα παιδιά του είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη και δεν πρέπει να περιμένει τίποτα από κανένα κράτος.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
