Εμείς λέμε ίσως ναι , διότι το ενδιαφέρον ενός απόδημου Έλληνα για να παρουσιάσει σε όλο τον κόσμο το γεγονός, η προσφορά ενός Πολιτιστικού Συλλόγου Γυναικών και οι περιγραφές αρχαιολόγου καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου, αποδεικνύουν ότι ανακαλύφθηκε το Ανάκτορο του Μενέλαου και της Ελένης το οποίο βρίσκεται την αρχαία Λακεδαίμονα. Και όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα από μια ενέργεια προώθησης των πιο πάνω του απόδημου Έλληνα από την Κολωνία κ. Κωνσταντίνου Σ. Ναλμπάντη.
Είχα διαβάσει τις αρχαιολογικές ανακαλύψεις στον αθηναϊκό Τύπο για την ανακάλυψη του Ανακτόρου του Μενέλαου και της Ελένης καθώς επίσης και την ανακάλυψη της χαμένης Μητρόπολης των Μινυών, την αρχαία Λακεδαίμονα και η οποία υπήρξε το λίκνο του πρώτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων.
Τώρα που ήρθε σε φως, η Λακεδαίμων η Ιερή πόλη της λίμνης καθώς επίσης το ανάκτορο της Ελένης και του Μενελάου, αλλά και την τεράστια πυραμίδα-πρωτεύουσα της αρχαιότατης αυτοκρατορίας των Μινύων, από την οποίαν ξεκίνησαν τα γράμματα και οι τέχνες την Τρίτη π. Χ. χιλιετία, θα γίνει άραγε και πότε προσπάθεια να ξαναγραφεί η παγκόσμια ιστορία; Αφού τώρα πλέον έχει φανεί η μεγάλη ανακάλυψη που αποδεικνύει, ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθων φύλο και κατέχουν από την αρχαιότητα το ελληνικό αλφάβητο.
Στο Δήμο Πελλάνας, σε άγνωστη για τους περισσότερους περιοχή του Ταϋγέτου, η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στην επιφάνεια τα σπουδαιότερα ευρήματα του 21ου αιώνα και της νέας χιλιετίας και, ίσως τα πιο σημαντικά ευρήματα σε παγκόσμιο και διαχρονικό επίπεδο(εδώ να τονίσουμε την δικαιολογημένη επιμονή του δραστήριου Δημάρχου Πελλάνας Δημητρίου Ηλία Γομάτου,που διεκδικεί πιστώσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού,για την συνέχιση των ανασκαφών και την ανάδειξη των σημαντικών ευρημάτων--ο κύριος Σαμαράς ως υπουργός πολιτισμού δεν είχε επιδείξει ενδιαφέρον).
Στην Πελλάνα λοιπόν ανακαλύφτηκαν το ανάκτορο και οι τάφοι του Μενελάου και της Πανέμορφης Ελένης. Εκεί ήρθε στο φως μία πολιτεία πολύ αρχαιότερη των Μυκηνών, η ανάδυση της οποίας αποδεικνύει τα όσα διδάσκονται για Ινδοευρωπαίους και την Κάθοδο των Δωριέων είναι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μυθεύματα και επινοήσεις, και τα περί υιοθέτησης του φοινικικού αλφαβήτου μέχρι από τους Έλληνες.
Ο Νίκος Κυτόπουλος ( Γ. Πολύμερου) αναφέρει, ότι οι τρεις ανακαλύψεις που έγιναν στη χώρα μας κατά τη δεύτερη πεντηκονταετία του 20ου αιώνα,διαλύουν αυτόματα τον Ινδοευρωπαϊκό μύθο ότι οι Έλληνες δεν είναι αυτόχθονες αλλά ετερόχθονες.. Έτσι, πέρασαν πολλά χρόνια άκαρπα με την αποκρυπτογράφηση, αλλά πείστηκαν και οι Ινδοευρωπαϊστές ότι οι άνθρωποι της εποχής του 1500 π.Χ. οπότε εμφανίστηκε η γραμμική Β΄ έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά. Και εκεί που διερωτούνται πολλοί σήμερα είναι ότι ενώ διαπιστώθηκε ότι ο όρος αυτός εκπληρώθηκε και μετά την αποκρυπτογράφηση του Δίσκου της Φαιστού μια τέτοια είδηση κυκλοφορεί επί έξι χρόνια και κανένας τύπος, κανένας τηλεπομπός, κανένας κήρυκας δεν το διάδωσε και καμιά χαρμόσυνη καμπάνα δε το εξάγγειλε; Αν βεβαιωθεί οριστικά ύπαρξη ελληνικής γραφής ότι στο χώρο του Αιγαίου οι άνθρωποι μιλούσαν, το 2700 π.Χ. ελληνικά, τότε πρέπει ν΄ αλλάξει η Ιστορία της γραφής, όσο και της Ελλάδας.
Είχα επίσης διαβάσει στον ελληνικό τύπο τις περιγραφές του καθηγητή Θεόδωρου Σπυρόπουλου. Τελευταία ήρθε από την Αθήνα ένας καλός, παλιός μου φίλος από τα πανεπιστημιακά μας χρόνια στη Γερμανία ο Κυριάκος Τσενίδης και μου έφερε ένα πολιτιστικό φυλλάδιο για την Πελλάνα από τον Πολιτιστικό Σύλλογο γυναικών, που περιείχε νέα της Πελλάνας και μία σύντομη περιγραφή από τον Θ. Σπυρόπουλου με την επιθυμία και παράκληση του φίλου μου και για χάρη του να τα παρουσιάσω στα ελληνόφωνα ΜΜΕ του εξωτερικού και σε ελληνόγλωσσες ιστοσελίδες, όπου πράγματι και ευχαρίστως πραγματοποιώ την επιθυμία του..
Η ωραία Ελένη της Σπάρτης έγινε αφορμή ενός αιματηρού και πολύχρονου πολέμου. Σήμερα γίνεται η αιτία για να βρούμε τις χαμένες μας ρίζες. Αυτό που πολλοί διαισθάνονταν και υποστήριζαν εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή οι Έλληνες ήταν ο λαός εκείνος ο οποίος έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε Δύση αλλά και Ανατολή, μπορεί πια να αποδειχθεί με επιστημονικά στοιχεία, πέρα από κάθε αμφισβήτηση !
Η αγγλική αρχαιολογική υπηρεσία που ερευνούσε το χώρο για 150 χρόνια είχε εντοπίσει ένα μέρος που λέγεται Μενελάιο, στο οποίο δεν είχε βρεθεί κάτι αξιόλογο που να μπορεί να κάνει γενικώς παραδεκτό το ότι η Σπάρτη αποτελούσε ένα μυκηναϊκό αυτοκρατορικό κέντρο, άρα λοιπόν δεν υπήρξε στη Σπάρτη.
Στην πραγματικότητα, όμως η Σπάρτη, ύφανε το παρελθόν της πάνω στο τιμόνι μιας άλλης πόλης, της Λακεδαίμονος! Η Σπάρτη αργότερα ένωσε ετερόκλητα φυλετικά στοιχεία υπό ένα σιδηρούν πολίτευμα, που είχε ανάγκη να παρουσιαστεί ενοποιητικά μπροστά σε αυτούς τους πληθυσμούς και ταυτόχρονα η ίδια ως μία πόλη απολύτως αυτάρκης. Έτσι, το πρόβλημα της τοποθεσίας του μυκηναϊκού ανακτόρου παρέμεινε άλυτο ως το τέλος του 20ου αιώνα.
Ο λακωνικός πληθυσμός, στη Σπάρτη και ευρύτερα στη Λακωνία, αποτελείται από δύο φύλα: τους Αχαιούς, με επίκεντρο το μυκηναϊκό ανάκτορο, και τους Δωριείς....
Το πρώτο έυρημα βρέθηκε το 1980. η κοινότητα της Πελλάνας είχε μια μικρή πίστωση στη διάθεσή της από το υπουργείο Πολιτισμού. Εκεί μετέβη ο αρχαιολόγος Θεόδωρος Σπυρόπουλος, αν και πριν από αυτόν η περιοχή είχε γίνει αντικείμενο επανειλημμένων επισκέψεων από την αγγλική αρχαιολογική σχολή.
Κοντά στην Πελλάνα υπήρχε μια εκπληκτική πηγή , η οποία σκεπάστηκε με τσιμέντο, όπου οι κάτοικοι είχαν βρει πολλά αρχεία ειδώλια, μικρά αγγεία και άλλα αντικείμενα των οποίων η τύχη αγνοείται...
Ο Σπυρόπουλος αρχικά έκανε μια μικρή τομή κοντά σε αυτόν τον τάφο και έπεσε πάνω σε έναν άλλο εκπληκτικό τάφο, το μεγαλύτερο και καλύτερα λαξεμένο θολωτό όλης της μυκηναϊκής Ελλάδας: Στους τοίχους του έφερε κάποια ιχνογραφήματα, ένα λιοντάρι και ένα γρύπα, σαφή εμβλήματα βασιλικής δυναστείας. Τα ίδια εμβλήματα πιθανότατα βρίσκονταν πάνω από την πύλη του τείχους. Ο τάφος ήταν συλημένος ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων, δηλαδή στο 1200 π.Χ., με την καταστροφή του ανακτόρου.... Μετά την ανακάλυψη του μεγαλειώδους θολωτού τάφου, είχε πειστεί ο αρχαιολόγος ότι η τωρινή Πελλάνα έπρεπε να ήταν μία από τις πόλεις του Μενελάου.
ΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΝΑΣ:
Για την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων της Λακεδαίμονος και για την πολιτιστική αναβάθμιση αγωνίζεται ο Πολιτιστικός Σύλλογος Γυναικών Πελλάνας. Αλήθεια, είναι μία αξιόλογη, αξιέπαινη, αξιοπρόσεχτη και αξιοθαύμαστη εθελοντική δραστηριότητα των γυναικών της Πελλάνας και άξια συγχαρητηρίων.
Χρειαζόμαστε εθελοντικές πρωτοβουλίες για κινητοποίηση των Πελοποννήσιων απανταχού της γης, αλλά κυρίως των τοπικών κοινωνιών, επαγγελματικών, πολιτιστικών φορέων, της τοπικής Αυτοδιοίκησης και δραστήριων και ανήσυχων ανθρώπων, ομάδων πρωτοβουλίας, όπως αυτού του αξιόλογου Πολιτιστικού Συλλόγου γυναικών, για την προώθηση και ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των περιφερειών μας, ώστε να μπορέσει να αναληφθεί αλληλέγγυα συμμετοχή για την ενημέρωση του λαού για την ωφελιμότητα των τοπικών κοινωνιών από την κοινή δράση και κοινή αλληλεπίδραση για την προώθηση πολιτιστικών δραστηριοτήτων και την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων και των τοπικών αξιών. Η χώρα μας χρειάζεται οπωσδήποτε τον εθελοντισμό, που σημαίνει υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία, αλλά μαζί και με την προώθηση του εσωτερικού και εξωτερικού τουρισμού και η Πελλάνα με τις ομορφιές της αξίζει μαζί με τη γύρω περιοχή ιδιαίτερα.
Ασφαλώς με ετούτη την εθελοντική δραστηριοποίηση των Γυναικών για την προστασία και ανάδειξη των αρχαιοτήτων της Πελλάνας θα μπορούσαμε να την συνδυάσουμε μαζί με την προώθηση του οικολογικού, του βουνίσιου και γεωργικού Αγροτουρισμού, διότι όλα τα προγράμματα προώθησης, επιχορήγησης, επένδυσης, υποστηρίζονται από την Ελληνική Νομοθεσία και τα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, (Βασικός κανονισμός: 2052/88 ΕΟΚ και κανόνες εφαρμογής: 4253-4256, βλ. κανονισμό 797/85 ΕΟΚ και Υπουργείου Γεωργίας, π. χ. άρθρο 44 του Ν. 1416/84, περαιτέρω ανάγκη προώθησης του ήπιου τουρισμού, του χειμερινού τουρισμού και του τουρισμού που δεν βιάζει τη φύση.)
Είθε αυτή η αξιόλογη προσπάθεια των γυναικών της Πελλάνας για την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου της ιδιαίτερης Πατρίδας τους να στεφθεί με επιτυχία και με αισιόδοξες προοπτικές και να αποβεί ως κατευθυντήρια δύναμη για παρόμοιες εθελοντικές πρωτοβουλίες απανταχού της Πατρίδας μας, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Η Λακεδαίμων στη Λακωνία – Το ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης
Η ανακάλυψη του Ανάκτορου του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης υπήρξε όραμα και επιδίωξη όλων των αρχαιολόγων. Η έρευνα όμως είχε πάρει λανθασμένο δρόμο, αναζητώντας το Ανάκτορό τους στη Σπάρτη και όχι στην πραγματική κοιτίδα του, που σύμφωνα με τον Όμηρο υπήρξε η Λακεδαίμων.
Τα μνημεία της εποχής αυτής έχουν αποκαλυφτεί σε μεγαλύτερη έκταση από τις ανασκαφές του καθηγητού Θ. Σπυρόπουλου. Τα μυκηναϊκά Ανάκτορα κτίστηκαν ακριβώς πάνω από τα Ανάκτορα των Μινυών στο μεσαίο άνδηρο και στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης. Το τελευταίο από τα Ανάκτορα αυτά είναι το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ωραίας Ελένης, που περιγράφει με λεπτομέρειες η Οδύσσεια, με αφορμή την επίσκεψη του Τηλεμάχου και του Πεισίστρατου στην Λακεδαίμονα λίγο πριν από το τέλος του Μυκηναϊκού κράτους.
* 1. Θολωτός τάφος 2.500 π.Χ.
* 2. Κυκλώπειο τείχος
* 3. Η Κεντρική πύλη
Έχει όμως σωζόμενα θεμέλιά του την τυπική κυκλώπεια δόμηση και τους ορθογώνιους πύργους, στους οποίους προφανώς αναφέρεται ο Λάκων ποιητής Αλκμάν ( 7ος αιώνας π.Χ.) όταν χαρακτηρίζει τη Λακεδαίμονα-Θεράπνη καλλίπυργοι (απόστ. 14 β , (διότι η Λακεδαίμων όταν έπαυσε να είναι διοικητική πρωτεύουσα στα μέσα του 11ου αιώνα π.Χ. μετετράπη σε ιερό χώρο των Λακεδαιμονίων και ονομάστηκε Θεράπνη. Τότε χτίστηκε στο μέσο του Μεγάρου ο αρχαιότερος ελληνικός Ναός προς τιμήν της Ελένης και των Διοσκούρων, στη λατρεία των οποίων οι Λεκεδαιμόνιοι είχαν αναθέσει μεταξύ άλλων και πήλινους δίσκους ενεπίγραφους με τα αρχικά των ονομάτων τους (Ε.Δ). Τότε εξάλλου ιδρύεται και η νέα Δωρική πρωτεύουσα η Σπάρτη που συνέχισε την ιστορία και τον πολιτισμό της Λακεδαίμονος.
* 4. Ο βασιλικός τάφος
Συγκεκριμένα έχουν έλθει στο φως ο πρώτος Βασιλικός Τάφος των Μυκηναίων στη κορυφή της Ακρόπολης και οι τάφοι των ακολούθων των Βασιλέων, που έγιναν πάνω από τα ιερά των Μινυών στην ίδια θέση ( 1600-1500 π.Χ.) Ο μεγάλος τάφος είναι λακκοειδής, όπως εκείνοι των Μυκηνών σκαμμένος στο βράχο και έχει διαστάσεις 3χ4χ5 μέτρα περίπου.
* 5. Ο «Τάφος της Ελένης»
* 6. Από την ανασκαφή του Μινυακού Ανακτόρου
Το ανάκτορο του Μενελάου στη Ν. πλαγιά του λόφου Παλαιόκαστρο αποτελείται από το μεγάλο Μέγαρο διαστάσεων 13,80χ37 μέτρα και ένα τεράστιο συγκρότημα ιερών, αποθηκών, εργαστηρίων και άλλων λειτουργικών χώρων πίσω από το Μέγαρο προς Β που κάλυπτε έκταση 6.000 τ.μ. περίπου.
Οι χώροι αυτοί δεν έχουν ακόμα ανασκαφή στο σύνολό τους. Το επιβλητικό αυτό ανακτορικό συγκρότημα ολοκληρώθηκε στις αρχές του 13ου αιώνα π.Χ. και λίγο μετά περιβλήθηκε με τεράστιο κυκλώπειο τείχος, το οποίο περιέκλειε και το
Ανάκτορο και την πόλη και την πηγή ΠΕΛΛΑΝΙΔΑ, σύμφωνα με γνωστή Μυκηναϊκή αμυντική πρακτική, που εξασφάλιζε επάρκεια νερού σε περίπτωση πολιορκίας. Η κύρια Πύλη του τείχους βρισκόταν στη Ν πλευρά και οδηγούσε προς το Μέγαρο, όπως ακριβώς περιγράφεται στην Οδύσσεια. Το τείχος κατεδαφίστηκε στην ιστορική αρχαιότητα ( 4ος αιώνας π.Χ.) και είχε δεχθεί διάφορες επισκευές και αλλαγή χρήσεως (ένα τμήμα του είχε χρησιμοποιηθεί σαν δρόμος).
Αρχαιολογικά ευρήματα
* Σαλτσίερα – Κύκνος των ΠΕ II χρόνων
* Κάνθαρος του 1.700 π.Χ
* Αλάβαστρο του 1.400 π.Χ .
* Ψευδόστομος Αμφορίσκος του 1.250 π.Χ
* Πρωτογεωμετρικός Κρατήρας του 1.050 π.Χ.
* Γεωμετρική Λήκυθος του 950 π.Χ.
Το Μυκηναϊκό κράτος
Τη σπουδαιότητα του Μυκηναϊκού κράτους της Λακεδαίμονος υπογραμμίζουν οι βασιλικοί τάφοι της Πελεκητής, οι μεγαλύτεροι θολωτοί λαξευτοί τάφοι όλης της Μυκηναϊκής Ελλάδος. Σε αυτούς ασφαλώς ετάφησαν και ο Μενέλαος και η Ελένη, δηλαδή στην πραγματική Θεράπνη και όχι στην πολύ μεταγενέστερη Θεράπνη της Σπάρτης, όπου ματαίως επί εκατόν πενήντα (150) χρόνια αναζητούσαν το Ανάκτορό τους και τους τάφους τους οι αρχαιολόγοι !
Στα ιστορικά χρόνια η Λακεδαίμων μετονομάζεται σε Πελλάνα και μεταφέρεται αρχικά στο λόφο Τρυπόρραχη, όπου αποκαλύφτηκαν νεκροταφεία των γεωμετρικών χρόνων και αργότερα στην πεδιάδα νότια από τη σημερινή κωμόπολη.
Τον 2ο αιώνα μ.Χ. την επισκέφτηκε σε ένα από τα πολλά ταξίδια του ο περιηγητής Παυσανίας, ο οποίος ανέφερε δύο μνημεία της, το Ιερό του Ασκληπιού και την Πελλανίδα πηγή, απέφυγε όμως να αναφερθεί στην εντατική λατρεία που ασκούσαν οι κάτοικοι της Πελλάνας και στο Μυκηναϊκό Ανάκτορο και στους Βασιλικούς Τάφους προς τιμήν των Ηρακλειδών, των Διοσκούρων και της Ελένης.
Τι έφεραν σε φως οι πρόσφατες ανακαλύψεις;
Ανακαλύπτοντας όμως το Ανάκτορο του Μενελάου και της Ελένης, ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι και την χαμένη Μητρόπολη των Μινυών, την αρχαία Λακεδαίμονα, η οποία υπήρξε το λίκνο του πρώτου μεγάλου πολιτισμού των Ελλήνων. Μητρόπολη κτισμένη στο μέσον μιας τεράστιας λίμνης που της έδωσε τα επίθετα κοίλη κητώεσσα, κοιτίδα των Αργοναυτών και των τεχνοκρατών του Αρχαίου Κόσμου. Η Μινυακή Λακεδαίμων υπήρξε πρωτεύουσα της Χρυσής Χιλιετίας του Δωρικού Ελληνικού Πολιτισμού ( 2700 – 1700 π.Χ.). Αυτό μαρτυρούν τα μνημεία που ήλθαν μέχρι τώρα στο φως, τα Ανάκτορό της, οι θολωτοί κτιστοί τάφοι των Ηγεμόνων της και τα κυκλικά-θολωτά Ιερά της στην κορυφή της Ακρόπολης, η οποία με τεράστιες επεμβάσεις πήρε το σχήμα μια τρίβαθμης πυραμίδας.
Τα μνημεία της Μινυακής Λακεδαίμονος έχουν κοσμικό-γεωμετρικό προσδιορισμό και ο πολιτισμός της μεταλαμπαδεύτηκε από τους Αργοναύτες στα πέρατα του Αρχαίου Κόσμου.
Στην κατεστραμμένη από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος (περί 1700 π.Χ.) Μινυακή Λακεδαίμονα, εγκαταστάθηκαν οι ΑΧΑΙΟΙ και συνέχισαν τον ιστορικό και πολιτιστικό της κύκλο για πεντακόσια ακόμη χρόνια (1700 & 1200 π.Χ.)
Μετά από αυτές τις ανακαλύψεις πρέπει να σπάσουμε τη σιωπή και η ελληνική Πολιτεία έχει την υποχρέωση να εξετάσει περαιτέρω μία τόσο σημαντική πτυχή της ελληνικής ιστορίας. Η πολιτική και ιστορική προπαγάνδα είχαν αποκρύψει την Λακεδαίμονα και τον έξοχο πολιτισμό της που ήλθε πρόσφατα στο φως με τις ανασκαφές των αρχαιολόγων και ευελπιστούμε να γνωστοποιηθεί στο μέλλον, και ότι θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις και θα σας ενημερώνουμε για κάθε νεότερη αποκάλυψη από τις περαιτέρω έρευνες και ανασκαφές αλλά και τις δραστήριες επεξηγήσεις των υπευθύνων και εποικοδομητικές προοπτικές όλων των πολιτιστικών δραστηριοτήτων.
