Παρ' όλο που έχω περίπτερο κοντά στη δουλειά μου, είπα οτι θα ήταν καλύτερα να δώσω έστω και τα λιγοστά ευρώ για τα μικροψώνια σε άλλον περιπτερά απο αυτόν...
μιας και αυτός δίπλα στη δουλειά μου έχει αρκετή κίνηση (τουλάχιστον απο εμένα).
Φτάνω στον απαράδεκτο πωλητή, στο περίπτερο της γέφυρας ποταμού Κόσυνθου (έναντι dailys) και παίρνω ψώνια μικρής αξίας δίνοντας νόμισμα των 20 ευρώ. Το θράσος που αντιμετώπισα μου είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Μερικά δευτερόλεπτα είναι ικανά να ξετυλίξουν ότι θα ξετύλιγε κουβέντα πολλών ωρών. Χωρίς να μιλήσω καθόλου, με ένα μάγκικο ύφος ο περιπτεράς μου λέει:
- Ε, και που να τα βρω τα ρέστα. Ένα δεκάρικο έχω μόνο. Δεν έχεις ψιλά;
Επειδή δεν είχα και είχε ήδη ανάψει το φιτίλι μέσα μου, του λέω με κοφτά λόγια "όχι δεν έχω".
Κάθεται και κοιτάει το ταμείο του για κανα 3-4 δευτερόλεπτα και του λέω, "αν δεν θέλετε, τα αφήνω τα πράγματα πίσω".
Αφού σιγουρεύτηκα οτι είχα την άδειά του να τα αφήσω, παρατώ τα ψώνια και έχω να του πω οτι δεν θα με ξαναδεί, γιατί πολύ απλά στην απέναντι γωνία έχει ένα mini market που μένει ανοικτό μέχρι πολύ αργά το βράδυ. Επίσης, δεν θα μπω στη διαδικασία να του απομακρύνω πελάτες γιατί αυτή είναι δική (όπως φαίνεται) δουλειά την οποία κάνει με πολύ επιτυχία (μιας και είναι η δεύτερη φορά που μου κάνει το ίδιο).
Το τελευταίο που έχω να πω είναι ΚΡΙΜΑ. Γιατί στο ίδιο περίπτερο εκτός απο τον αγενέστατο, πωλούν προϊόντα ακόμη δυο κυρίες και ένας κύριος οι οποίοι είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ καλοσύνης και ΕΥΓΕΝΕΙΑΣ.
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
