Η υιοθεσία αλλά και η αναδοχή, αποτελούν τις πιο θεάρεστες πράξεις στον κόσμο, και εκεί ο άνθρωπος δειχνει αν είναι πραγματικά πλασμένος για γονιός η όχι. Για να μη γίνω υπερβολική και πω ότι, στις μέρες που ζούμε, όλα τα ζευγάρια θα έπρεπε να περνάνε από πρόγραμμα αναδοχής πριν φέρουν στον κόσμο το δικό τους παιδί.
Δεν είναι εύκολο πράγμα να μεγαλώσεις παιδί, αν θες να είσαι σωστός.
Είναι λειτούργημα, είναι "εργασία".
Πόσες φορές έχετε δει στις ειδήσεις κακοποιημένα παιδιά από θετούς γονείς?
Ποτέ.
Γιατί των ζευγαριών που αδυνατούν να τεκνοποιήσουν τους έχει βγει η πίστη ανάποδα μέχρι να μπει αυτό το παιδάκι στο σπίτι τους.
Προσπαθούν χρόνια να γίνουν γονείς.
Και αυτό δείχνει πόσο πολύ το θέλουν.
Αντίθετα, τα νοσοκομεία και οι ψυχολόγοι είναι γεμάτα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί από τους φυσικούς γονείς, ακόμη και σεξουαλικά.
Αυτά τα ΠΑ-ΤΕΡΑΣ που ανεβάζετε και εσείς είναι πλέον τόσο συχνά που προκαλούν τρόμο.
Για να μη μακρηγορώ, στο στενό οικογενειακό μου περιβάλλον υπάρχει ένα τέτοιο υιοθετημένο παιδί που τώρα είναι πια φοιτητής.
Η αδερφή του γαμπρού μου "έφυγε" στα 36 της από καρκίνο.
Ο άντρας της δεν το άντεξε, σάλεψε, δεν ήταν ικανός να φροντίσει το μικρό.
Που θα πήγαινε, στους παππούδες που ήταν 80 χρονών ή στο ίδρυμα;
Η αδερφή μου και ο γαμπρός μου ήταν νιόπαντροι, δεν είχαν ακόμη δικά τους παιδιά, δεν το σκέφτηκαν ούτε δεύτερη φορά.
Αμέσως ζήτησαν να αναλάβουν αυτοί το παιδί.
Στην πορεία έκαναν και ένα δικό τους.
Κανείς μας, ΠΟΤΕ, δε σκέφτηκε να ξεχωρίσει αυτά τα παιδιά.
Ουτε που θυμόμαστε πια ότι ο Κ. είναι υιοθετημένος.
Και όχι επειδή είναι "συγγενής", αλλά γιατί είναι "το παιδί μας", "ο ανηψιός μου".
Πως γίνεται διαφορετικά;;;
Οποιο παιδί μεγαλώσει μαζί σου, είναι δικό σου, αλλιώς είσαι τέρας.
Τελειώνοντας, να πω ένα μεγάλο συγχαρητήρια στον τραγουδιστή Σπύρο Σπυράκο που επί πολλά χρόνια ήταν με τη γυναίκα του ανάδοχος ενός παιδιού με ειδικές ανάγκες και τελικά κατάφεραν και το υιοθέτησαν επίσημα.
Γιατί σε πείσμα όλων, γίνονται και στην Ελλάδα αυτά κύριοι...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
