Τα «κλειστά» επαγγέλματα αποτελούν μια προσπάθεια του κράτους να μεταφέρει αρμοδιότητές του στις πλάτες της κοινωνίας με προφανή σκοπό τη μείωση των εξόδων του, αλλά και τη σε κάποιο βαθμό εξυπηρέτηση του συνόλου.
Τα περίπτερα π.χ. δόθηκαν σε αναπήρους πολέμου με σκοπό να γλυτώσει κάποιες συντάξεις που είχε υποχρέωση να δώσει. Όλοι οι δικαιούχοι είναι πια νεκροί και είναι απορίας άξιο γιατί περίπτερα υπάρχουν ακόμη. Παρά ταύτα τα περίπτερα εξυπηρετούν τον κόσμο. Πόσα ακόμη νομίζετε ότι μπορούν να ανοίξουν όταν σε κάθε πεζοδρόμιο είναι τουλάχιστον 5; Πως θα πέσουν οι τιμές αν ελευθερωθεί το επάγγελμα αυτό;
Τα φαρμακεία είναι μια ιστορία βλακείας που μόνο στην Ελλάδα θα δεις.
Μέχρι το 1968 ήταν κλειστό επάγγελμα. «ανοίχτηκε» τότε, γιατί οι ανάγκες της κοινωνίας είχαν αλλάξει πολύ από το 1948 που χρονολογείτο ο τότε νόμος για το κλειστό επάγγελμα. Αυτό έδωσε το έναυσμα για να ανοίξουν παντού φαρμακεία γιατί ήταν ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης. Στη φαρμακευτική σχολή έμπαιναν οσοι έγραφαν 19 μέσο όρο και μέχρι το 1981 υπήρχε μια «φάμπρικα» να σπουδάζουν στην Ιταλία όσοι δεν πέρασαν εδώ. Έτσι τα φαρμακεία γίνανε τόσα πολλά που η επιβίωσή τους έγινε δύσκολη. Έτσι το 1991 βγήκε νόμος που προειδοποιούσε ότι μετά την 31-12-1996 το επάγγελμα θα έκλεινε. Αυτό το ξέρανε όλοι. Τώρα γιατί σπούδασαν φαρμακευτική άνθρωποι από το 1996 ενώ γνώριζαν ότι φαρμακείο δεν μπορούν να ανοίξουν, έχει δύο εξηγήσεις: είτε αγαπούσαν την φαρμακευτική επιστήμη, (η οποία είναι πολύ ωραία μεν αλλά δεν έχει σχέση με όσα βλέπετε στα φαρμακεία), είτε ήταν εξυπνάκηδες με νοοτροπία «έλα μωρέ θα ανοίξει και θα βολευτούμε και εμείς». Κάτι τέτοιο έγινε το 2008, άνοιξαν ένα σωρό και έκλεισε πάλι βιαστικά.
Τα φαρμακεία είναι ουσιαστικά σημεία λιανικής φαρμάκων. Οι ιδιοκτήτες τους, χρηματοδοτούν με δικά τους λεφτά την λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος.
Το πόσο χρήσιμα είναι μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος αν πάει σε ένα φαρμακείο δημοσίου νοσοκομείου όπου δίνονται φάρμακα πανάκριβα για σπάνιες παθήσεις τα οποία απαγορεύεται να δίνονται από ιδιωτικά φαρμακεία. Εκεί θα δεις αρρώστους και συγγενείς τους να προσπαθούν να πάρουν κάποιο φάρμακο στημένοι σε ουρές σοβιετικού τύπου.
Το ότι δεν χρειάζονται άλλα είναι περισσότερο από προφανές. Αν ελευθερωθεί το επάγγελμα θα ανοίξουν άλλα τόσα. Αν το κέρδος μείνει σταθερό, κάποια λόγω αριθμού,δεν θα είναι βιώσιμα και θα κλείσουν. Αν το κέρδος ελευθερωθεί τότε θα επιβιώσουν μόνο όσοι έχουν κεφάλαια για να αντέξουν ένα πόλεμο εκπτωτικό για κάποια χρόνια. Οι υπόλοιποι θα κλείσουν. Κεφάλαια πολλά θα έχουν βέβαια κυρίως εταιρείες που θα διαλύσουν το λιανεμπόριο όπως το ξέρουμε. Όταν θα επικρατήσουν θα «μαζέψουν τα σημεία λιανικής» για να εφαρμόσουν οικονομίες κλίμακας. Και τότε θα πηγαίνεις για να πάρεις ένα παυσίπονο που κάνει 1€ σε απόσταση που θα σου στοιχίζει 5€ βενζίνη.
Θα μπορούσα να γράψω και για τα άλλα κλειστά επαγγέλματα, αλλά είναι χάσιμο χρόνου. Κάτι ανάλογο θα έλεγα και γι’ αυτά.
Βέβαια είναι αλήθεια ότι πολλοί παλιάνθρωποι άσκησαν κατά καιρούς τα επαγγέλματα αυτά. Δε φταίει όμως ο αλήτης φαρμακοποιός που πέταξε σε πηγάδι στο Λαύριο φάρμακα πολλών εκατομμυρίων, αλλά το κράτος των ηλιθίων που δεν ήταν ικανό να ελέγξει τις συνταγές που του έστελνε έναςαπατεώνας.
Η ουσία είναι ότι τα κλειστά επαγγέλματα χρειάζονται σε μια κλειστή οικονομία όπως η δική μας, για να εξυπηρετούνται ορισμένες ανάγκες με ελεγχόμενο, αξιόπιστο ή οικονομικό τρόπο. Άνοιγμά τους θα φέρει – παρά την αρχική ευφορία – προβλήματα που μόνο ηλίθιοι δεν βλέπουν.
