Ας επιστρέψουμε όμως στο άνθρωπος και Θεός.. Αν κάποιος μου έλεγε πως μπορούσα να γίνω Θεός, θα το έκανα. Γιατί; Επειδή δε θα είχε νόημα η σύνδεση του φόβου και του θανάτου με μια ανώτερη φύση, τέλεια και χωρίς φθορά. Θα έσβηνα τις δύο πιο δυνατές δυνάμεις που ασκούν επιρροή επάνω μου, το φόβο του θανάτου.
Σήμερα ο άνθρωπος την μικρότητά του στην κατανόηση του κόσμου που τον περιβάλλει και τα αδιέξοδα του μυαλού του τα κάνει αφορμές αναζήτησης σιγουριάς στην πανίσχυρη θεϊκή αγκαλιά. Η ποικιλία είναι μεγάλη και για κάθε νοοτροπία, υπάρχει και η ανάλογη βιτρίνα. Θεοί σε διάφορα χρώματα, τρισυπόστατοι, νέγροι, θηλυκοί, πολυθεϊστικές θρησκείες, αρχαίοι, νεοσύστατοι, με ανθρώπινα σώματα ή ανώτερες υπάρξεις, ο θεός ήλιος, η θεά γη, και η εκκλησία της γειτονιάς. Φυσικά, σώζεσαι μόνο αν τα δώσεις όλα σε ένα δόγμα και ακολουθήσεις την πίστη που η εκάστοτε θρησκεία επιτάσσει, με ανάλογους τρόπους και βλέποντας τους αλλόθρησκους, ως κίνδυνο στην ομορφιά της προσωπικής σου αλήθειας.
Η γέννησή σου είναι αυτομάτως ευχή και κατάρα, ανάλογα τον παρατηρητή. Φυσικά η ελευθερία του να ανοίξεις τα μάτια σου και με καθαρό μυαλό να επιλέξεις την προσωπική σου αλήθεια, είναι απαγορευτική συνθήκη. Όπου γεννιέσαι, επιλέγουν άλλοι για σένα αυτό που οι ίδιοι θεωρούν σωστό για σένα, δύσκολα ξεφεύγεις από αυτό που σου ορίζουν, μια ολόκληρη κοινωνία χορεύει στο ρυθμό μιας υπνωτιστικής συνέχειας. Μεγαλώνεις με βιβλία, συνήθειες και φωνές που σου λένε ΕΙΣΑΙ ΑΥΤΟ. Οι δυσειδαιμονίες και οι προκαταλήψεις έχουν ξεσφαγιάσει, τις απαντήσεις που η φύση από μόνη της προίκισε τους ανθρώπους της. Η φύση διδάσκει αλήθειες ζωής με ένα φυσικό φαινόμενο, με ένα δάκρυ, μια βροχή, η ένα όμορφο ποτάμι. Η φύση έβαλε τη σοφία που ο άνθρωπος χρειάζεται για να νιώθει ότι έχει ένα δρόμο να βαδίσει, μέσα του. Η αλήθεια έρχεται από μόνη της και αυτή δεν είναι μια σειρά επαναλαμβανόμενων κινήσεων, ή ο χρόνος μας σε μια στέγη ζωγραφισμένη με μπογιά, από ξεθωριασμένους ανθρώπους. Ο Θεός δε διδάσκεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά από τη φύση στον άνθρωπο και είναι μια διαδικασία κοινή για όλους.
Κάθε θρησκεία κρύβει κάτι κοινό. Τη θέληση του ανθρώπου να γίνει τέλειος.. Να γίνει Θεός.
Αυτό είναι το κεντρικό μήνυμα και σημασία έχει να δούμε αν οι εκκλησίες πετυχαίνουν τη θέωση ή το διχασμό των ανθρώπων. Οι άνθρωποι βρήκαμε χιλιάδες τρόπους και κατασκευάσαμε εναν για κάθε νοοτροπία. Προσωπικά κάθε εκκλησία που χτίζεται είναι και ένας τοίχος που σηκώνεται, ανάμεσα στον δήθεν πιστό και στον καθημερινό δημιουργό έργου που δεν κάνει θόρυβο πετώντας δίευρα στο δίσκο, αλλά αθόρυβα βοηθάει και κατανοεί τον διπλανό του χωρίς μικρότητες. Ο αληθινός άνθρωπος με αξίωση θέωσης, λειτουργεί απέναντι στον συνάνθρωπο χωρίς να του ζητάει ταυτότητα και χωρίς να απαιτέι απ' αυτόν επαναλαμβανόμενη ανάγνωση ενός στίχου, καθαρτικού δήθεν και γιατρευτικού στην ψυχή. Ο αληθινός άνθρωπος δε κάνει θόρυβο με την πίστη του στο Θεό, αλλά σβήνει τον θόρυβο κάνοντας αυτό που του υποδεικνύει η φύση του. Όντας σε ένα ανθρώπινο σώμα ξέρει τι πονάει και τι γλυκαίνει και έτσι έχει όλη τη γνώση, του πως θα κάνει το καλό και θα ανελιχθεί πνευματικά.
Η θρησκεία στην εποχή μας έχει γίνει μια ιδέα, εκπροσωπούμενη από φαρισαίους και ρηχούς ανθρώπους, ανήμπορους να παραδεχθούν την υποκρισία τους. Όλοι κρίνονται μεταξύ τους και σε κρίνουν όταν οι ιδέες σου είναι δικές σου και όχι δανεισμένες από τη γενικά παραδεκτή με το ζόρι σοφία τους. Υπάρχουν χιλιάδες θρησκείες, και όταν ο άνθρωπος δε μπορεί να δει ότι λογικά πιστεύει σε κάτι ψεγαδιασμένο και κεντημένο με συμφέροντα, κλείνει τα μάτια στο διαφορετικό και τον διπλανό. Η πίστη κάνει θαύματα ναι! Όμως η πίστη σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις, είναι μια πίστη που πραγματώνεται στον κόσμο αυτό και ο θεός σου είναι κάθε μέρα στα μάτια σου. Τον ζεις τον περπατάς και τον αναπνέεις. Μη ψάχνεις να ακολουθήσεις αυτοματοποιημένες διαδικασίες αγιοποίησης, γίνε θεός, όπου και αν είσαι ότι και αν είσαι. Προσπάθησε να κάνεις κάτι όμορφο, να δεις πίσω από τη σκόνη της προπαγάνδας και τότε το φως θα σου μιλήσει αυτούσιο, θα σε φωτίσει βαθιά μέσα σου.
Νιώθω μόνο την ανάγκη να πω μέσα από όλα αυτά, δεν αντέχω άλλο τη ντυμένη υποκρισία. Ρώτησα τη καρδιά μου πως να αγαπάει και μου απάντησε. Λύγισα και η φύση κράτησε την υπόσχεσή της.. ξημέρωσε ξανά...
http://dinatomirmigi.blogspot.com/
