Οι άνθρωποι βρίσκονται σε ακατάπαυστη κίνηση, σαν μανιακοί. Άλλοι τρέχουν από εδώ, άλλοι από εκεί. Όλοι βιάζονται. Δοξάζω το Θεό άμα δω κανέναν να πορεύεται ήσυχα, χωρίς να βιάζεται!... Άλλοι τρέχουν λαχανιασμένοι να πιάσουν τη χρυσή ρόδα, που τη κυλά μπροστά τους ο διάβολος, που τον λέγανε οι αρχαίοι Ερμή... Άλλοι κάνουνε λογής -λογής συνέδρια, και συζητάνε περί ανέμων και υδάτων, άλλοι μαζεύονται κι αλληλοθαυμάζονται κι αλληλομισούνται σε σωματεία, σε συλλόγους, σε εταιρείες, άλλοι μαζεύονται σαν τα μυρμήγκια κατά χιλιάδες, και βλέπουνε τα λεγόμενα ματς, με κάτι αγριοφωνάρες που θαρρείς πως βγαίνουνε από θηριοτροφείο, άλλοι κάνουνε καλλιστεία, άλλοι εκθέτουν τα έργα της τέχνης τους και καμαρώνουνε, ως που να περάσουνε δυο- τρεις μέρες και να τους ξεχάσουνε οι θαυμαστές τους, άλλοι τυπώνουνε βιβλία, άλλοι βγάζουνε λόγους σαν βραχνιασμένοι βάτραχοι... άλλοι συζητάνε για λεπτά αισθητικά προβλήματα με κάτι κλούβιες κυρίες που τα μάτια τους είναι σαν άψυχες χάντρες και που μιλάνε σαν φωνόγραφα χωρίς να ξέρουνε τι λένε, άλλοι γεμίζουνε τα θέατρα για να αισθάνθουνε '' το ρίγος της τέχνης", άλλοι ακούνε συνοφρυωμένοι και βυθισμένοι εις βάθος δυσθεώρητον τα "αριστουργήματα της μουσικής",άλλοι κάνουνε ψυχικές έρευνες με επιστημονική αξιοπρέπεια. Όλοι, τέλος πάντων, καταγίνονται με όλα, όσα μπορούνε να γίνουνε σε τούτον τον ντουνιά, για να ξεχάσουνε τον εαυτό τους, για να μην απομένουνε μοναχοί και δούνε τη γύμνια τους, τη μιζέρια τους, το χάος που τους ζώνει....
Φώτης Κόντογλου
