Aρχές Αυγούστου, παραλία Ν. Φλογητών, Χαλκιδική.
Μια τυπική ημέρα ελληνικού καλοκαιριού όπου στην παραλία βρίσκονται όλοι. Οικογένειες, παιδιά, νέοι, νέες, μεγάλοι/ες σε ηλικία, άντρες, γυναίκες, εργένηδες, εργένισσες, ζευγάρια. Είναι όλοι εκεί και προσπαθούν να δροσιστούν. Κάποιοι κάνουν βουτιές στην παραλία. Κάποιοι κάθονται αναπαυτικά κάτω από την ομπρέλα τους. Άλλοι παίζουν ρακέτες. Άλλοι παίζουν με μπάλες.
Και τώρα περιγραφή όσων επακολούθησαν, όπως μας τις μετέφερε αυτόπτης ΦΑΡΦ.
“Που λες, Φρέντο, ήταν περίπου 150 άτομα γύρω τους. Καταλήξαμε να κάνουμε το μπιτσόμπαρο σινεμά. Οι σερβιτόροι έρχονται κι έλεγαν στα παιδιά ‘Να σας φέρουμε κανά pop-corn; Tίποτα νάτσος;’. Στην παραλία έπαιζαν ρακέτες πριν ξεκινήσουν και μετά κάθονταν με το μπαλάκι και τη ρακέτα στο χέρι και κοιτούσαν. Κλαίγαμε. Κι από χαρά. Κι από συγκίνηση. Κι από τα γέλια. Στο τέλος του event δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ώσπου δειλά δειλά κάτι παλικάρια μέσα στη θάλασα άρχισαν να χειροκροτούν. Μετά αρχίσαμε κι εμείς. Σιγά σιγά εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε καμιά 50άρα άτομα που χειροκροτούσαμε μανιωδώς. Να λέμε πάλι καλά που ο τύπος δεν σήκωσε τα χέρια ‘α λα Παπανδρέου’ να μας χαιρετήσει! Η τύπισσα πάντως ήταν μες στην τρελή χαρά. Ο πιο ξενερωμένος ήταν ο τρίτος της παρέας. Λογικό, θα μου πεις. Και ρέστος έμεινε και ρεζίλι έγινε.“
Αυτή είναι όλη η ιστορία.
