Πάγια επιδίωξη των «προοδευτικών ιστορικών» να ανατρέψουν την βασική ιδέα της ιστορίας του Κωνσταντίνου Παπαρηγόπουλου περί της συνεχείας του Ελληνισμού. Κάποιοι μάλιστα δεν διστάζουν να ισχυρίζονται ότι το Ελληνικό Έθνος είναι δημιούργημα του 19ου αιώνος! ! Από την άλλη πλευρά, ασφαλώς και η πλειοψηφία των ασχολουμένων με την Ιστορία στα Ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν εντελώς διαφορετικές απόψεις. Όμως, τελούν υπό καθεστώς τρομοκρατίας… και ιδεολογικής και κυριολεκτικής. Για όσους δεν το γνωρίζουν, στις πανεπιστημιακές σχολές υπάρχουν συμμορίες μαρξιστών τραμπούκων, οι οποίοι σε πλήρη συνεργασία με τους ομοϊδεάτες τους καθηγητές, περνούν την μαρξιστική γραμμή.
Έτσι, λοιπόν, αυτοί οι οποίοι με το επιστημονικό τους κύρος θα μπορούσαν να απαντήσουν στους διαστρεβλωτές της Ελληνικής Ιστορίας, που βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία από ανθελληνικά κέντρα, είτε δεν το τολμούν, είτε πολύ απλά δεν διαθέτουν βήμα για να διατυπώσουν την άποψή τους.
Από τον 19ο ακόμη αιώνα πάγια επιδίωξη ήταν να πούνε ότι οι σημερινοί Έλληνες δεν είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, αλλά Τούρκων, Σλάβων κλπ. Γνωστή η θεωρία του Φαλμεράιερ, που στηρίχθηκε σε ένα χαλκευμένο χειρόγραφο και την οποία περίτρανα ανέτρεψε ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος.
Δεν θα ασχοληθούμε στο παρόν κείμενο με το ποιοι ήσαν οι «σλάβοι», που βρέθηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα και στην Πελοπόννησο, στα χρόνια του Βυζαντίου. Άποψη του γράφοντος ότι δεν ήταν σλάβοι. Ήταν απλά Έλληνες, που είχαν διωχθεί προς τον νότο από τους σλάβους και απλά είχαν κάποια διγλωσσία για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα, η οποία οφείλετο στην συγκατοίκησή τους σε περασμένους αιώνες με τους σλάβους, διγλωσσία που εξηφανίσθη σύντομα και που άφησε σαν κατάλοιπό της κάποια τοπωνύμια. Είναι όμως τόση η επιμονή κάποιων κυρίων να θέλο! υν τους σημερινούς Έλληνες και σλάβους ώστε ξεπερνούν κάθε όριο!
Έτσι, λοιπόν, σε άρθρο στο παρελθόν του καθηγητή Τάσσιου, που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα», πληροφορήθηκε ο γράφων, που τυγχάνει και Μανιάτης ότι σε χωριά της Μάνης μιλούσαν μέχρι πριν από δεκαετίες την σλάβικη διάλεκτο! Πράγμα τελείως ψευδές και ανυπόστατο. Στο παρόν σημείωμα θα ασχοληθούμε με τα όσα υποστηρίζει ο καθηγητής κ. Φαίδων Μαλιγκούδης σχετικά με την προέλευση της ονομασίας της πρωτεύουσας της Πελοποννήσου, της Τριπόλεως. Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλων: «παρά σημειώσεις: Ντροπολιτσά-Τριπολιτσά-Τρίπολη: μια ιχνηλάτηση, του Φαίδωνα Μαλιγκούδη …Το όνομα Dropolitza/Dropolizza/Dropoliza αναφέρεται στους ενετικούς χάρτες της Πελοποννήσου κατά τους 16ο και 17ο αιώνες, ενώ σε αγγλικό χάρτη του 1660 φέρεται με τις παραλλαγές Ντρομπόλιτζα, Ντομπόλιτσα, αλλά και Υδροπολιτσά. Ο τελευταίος αυτός τύπος προέρχεται ασφαλώς από μία λόγια παρετυμολογία του ονόματος, η οποία εμφανίζεται σε ελληνικές πηγές του 17ου αιώνα…»
Απαντώντας σε αυτό που γράφει θα αναφέρουμε ότι το 1545 ο κοσμογράφος Ιάκωβος Γκάστα αναφέρει την περιοχή πράγματι ως “Dropoliza”. Είναι δε προφανές από το δεύτερο συνθετικό «poliza” ότι αναφέρεται στο δεύτερο συνθετικό της λέξεως Τρίπολις, διότι “poliza” δεν είναι τίποτε άλλο από «πόλις». Όσο για την λέξη Υδροπολιτσά δεν είναι παρετυμολογία, που εμφανίζεται τον 17ο αιώνα. Στην επιστολή του Αρχιεπισκόπου Ναυπλίου Διονυσίου, η οποία απευθύνεται προς τον νοτάριον του Πατριαρχείου Ζυγομαλά, αναφέρεται η Τρίπολις ως Υδροπολιτσά και η επιστολή αυτή! έχει χρονολογία 1577! Ακόμη, όπως γράφεται στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Τόμος ΚΓ, σελίς 333, η γραφή Υδροπολιτσά αναφέρεται προ του 16ου αιώνος, δηλαδή, γύρω στο 1400 εις τα δίπτυχα της Εν Θεράπναις Μονής των Αγίων Τεσσαράκοντα (Μουσείον Αρχαιολ. Χριστιαν. Εταιρείας υπ’ αριθ. 917).
Όμως, όλα αυτά δεν είναι ικανά να κάνουν τον κ. Μαλιγκούδη έστω να αμφιβάλει και γι’ αυτό στην συνέχεια γράφει:
«…Η σύντομη αυτή επισκόπηση των πηγών μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η αρχική ονομασία της πόλης ήταν Drobolitsa και ότι οι τύποι Υδροπολιτσά καθώς και ο σημερινός τύπος Τρίπολη δεν είναι παρά μεταγενέστερες λόγιες παραλλαγές, οι οποίες οφείλονται σε παρετυμολογία. Το αρχικό έτυμο του ονόματος είναι σλαβικό: πρόκειται για τοπωνύμιο που σχηματίστηκε από ένα σλαβικό ανθρωπωνύμιο Drobol και από το επίθημα (κατάληξη)-ica…”
Δεν μας αφήνει, λοιπόν, καμμία αμφιβολία ότι η λέξη Τρίπολη είναι παρετυμολογία από το σλάβικο τοπωνύμιο Drobolitsa. Στη συνέχεια δε του κειμένου του μας μιλά για την εγκατάσταση σλάβων καλλιεργητών στις ελλαδικές επαρχίες. Βεβαίως, αυτά που λέει ο κ. Μαλιγκούδης δεν είναι νέα. Στην ίδια εγκυκλοπαίδεια, που αναφερθήκαμε προηγουμένως, αναφέρεται ότι κάποιος σλάβος λόγιος ισχυρίζεται ότι η λέξη Τριπολιτσά είναι σλάβικη, αλλά αυτό δεν αποδεικνύεται από καμμία πηγή…
Η μεγαλύτερη όμως απόδειξη ότι η πόλις Τροπολιτσά ελέγετο εξ αρχής Τρίπολις και όλα τα άλλα είναι μεταγενέστερα δίνεται από τους Τούρκους. Πως δίνεται από τους Τούρκους; Στον Πόντο υπήρχε πόλη, η οποία ονομάζετο Τρίπολις, ήταν η Τρίπολις του Πόντου ή της Ανατολίας, που απείχε περίπου 80 χιλιόμετρα από την Τραπεζούντα. Πριν την μεγάλη καταστροφή του 1922 ζούσαν σε αυτή περίπου 3.000 Έλληνες. Πως ονόμασαν την Τρίπολη του Πόντου οι Τούρκοι στην γλώσσα τους; ΤΑΡΑΜΠΟΥΛΟΥΖ.
Επίσης, στην Βόρειο Αφρική υπάρχει η γνωστή πόλις της Λιβύης Τρίπολις. Πως ονόμασαν την Τρίπολη της Αφρικής οι Τούρκοι; ΤΑΡΑΜΠΟΥΛΟΥΖ!
Την Τρίπολη της Πελοποννήσου, που κατά τινας είναι σλάβικη η ονομασία της και είναι παραετυμολογία από το Droboliza, πως την ονόμασαν οι Τούρκοι; ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ ΤΑΡΑΜΠΟΥΛΟΥΖ!
Μάλιστα, για να ξεχωρίζουν την Τρίπολη της Αφρικής από την Τρίπολη του Μωριά, αποκαλούσαν την αφρικανική πόλη Ταραμπουλούζ-Μισίρ. Πως εξηγούν αυτά οι υποστηρικτές της σλάβικης προελεύσεως της ονομασίας Τροπολιτσά; Μήπως είχαν πάει σλάβοι και στον Πόντο και στην Αφρική; Ή μήπως οι Τούρκοι παρετυμολόγησαν το σλάβικο Drobolitza σε Τρίπολη και ονόμασαν την πόλη της Πελοποννήσου Ταραμπουλούζ, όπως ακριβώς έλεγαν και την Τρίπολη του Πόντου και της Αφρικής;
Αναγνώστης
