Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΚΑΙ του ΣΔΟΕ ήταν και συνδικαλιστής(!) υπήρξε. Από εκείνους που ξεσπαθώνουν για τον κλάδο στις συνελεύσεις, κατατροπώνοντας τον (κομματικό τους) αντίπαλο. Μόνο έντιμος δεν υπήρξε-λύκος ανάμεσα στ’ αρνιά. Με τον βοηθό του-λύκος κι αυτός-ονειροπολούσαν. «Δεν καταγράφουμε τις πισίνες, λουφάρουμε τον ιδιοκτήτη, και για τον…κόπο μας, 30 χιλιάρικα». Απλά πράματα, στην Ελλάδα της αρπαχτής, όπου Ιαβέρηδες κυνηγάνε μόνο…Αγιάννηδες. Ωστόσο, ο επιχειρηματίας δεν υπήρξε «αμνός». Τους την έστησε με σημαδεμένα τα χιλιάρικα. Από’ κει και πέρα, όλα κύλισαν φυσιολογικά. Ο ένας το’ σκασε κι ο άλλος στο κελί με χειροπέδες!
«ΕΙΔΕΣ; Η Ελλάδα της ατιμωρησίας τέλος!». Μ’ αυτήν τη σκέψη κοιμηθήκαμε, για να ξυπνήσουμε γελασμένοι και απατημένοι. Έξω ο «λύκος», στην κρύπτη του ο άλλος (λύκος και…συνδικαλιστής), μέσα (στο νόημα) εμείς κι όταν μας έδωσαν εξηγήσεις…ησυχάσαμε.
ΟΙ δυο τους θα συναντηθούν. Θα λειτουργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και θα…συνεδριάσουν. Με τους δικηγόρους και με την ησυχία τους. Θα στρώσουν την πιο καλή «αλήθεια» και θα προσχωρήσουν για τη δίκη που θα καθυστερήσει για μερικά χρόνια και για τη ζωή που τους…ένωσε. Στον ίδιο δρόμο, για κοινό σκοπό και για το «λειτούργημα» του κλέφτη από θέση ισχύος.
ΑΣ μιλήσουμε σοβαρά. Τα παλικάρια όφειλαν να φιλοξενηθούν σε κελί. Να προσέρχονται στον ανακριτή με την κλούβα και να τους βγάζουν τις χειροπέδες μόνο για την ανάκριση. Κι ύστερα; Ξανά στην κλούβα για το κελί κι αν τους…αρέσει. Χωρίς τα κινητά τους να πιάνουν φωτιά, χωρίς «τηλεοπτική» ενημέρωση, χωρίς το σόι να τους προσφέρει δώρα και…ανθοδέσμες.
ΕΤΣΙ λειτουργούν στην Ευρώπη των «κρυόκωλων», έτσι αντιμετωπίζουν τους κλέφτες και κλεφταράδες οι «κουτόφραγκοι». Με τους «λύκους» μέσα, με τους «αμνούς» έξω και προστατευμένους. Με νομοθεσία αυστηρή και διαδικασίες συνοπτικές. Για κοινωνίες χωρίς το άγχος του πορτοφολά και του κάθε λογής απατεώνα που ξέρει τι τον περιμένει, αν το παίξει λύκος σε μαντρί με…πρόβατα.
