Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΜΑΛΑΚΗ, ΞΥΠΝΗΣΕ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΑΝΕΣΥΡΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΡΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΥ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΜΗΤΕΡΑΣ... ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΕΦΥΓΑΝ ΑΠ'ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ.. ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ.. ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΗ
«Αφιερωμένο εξαιρετικά…»
Θα ήθελα να ήσουν εδώ… Βλέπεις δεν το κάνω για σένα… Εμένα σκέφτομαι… Οι απώλειες αφορούν εμάς καθεαυτό… και καίνε εμάς τους ίδιους… γιατί απλά είμαστε εγωιστές και σκεφτόμαστε πόσο μας λείπουν εκείνοι που έχουν φύγει για το μακρινό και αιώνιο ταξίδι τους… Όλα τ’ άλλα είναι φθηνά και τίποτα… Και εκείνο που προσέχω γύρω μου είναι πως όλο και λιγοστεύουμε… Οι γνωστοί, οι φίλοι μα και οι άγνωστοι…
Και είναι αλήθεια πως πολλές στιγμές δεν μοιραστήκαμε… Δεν ήσουν εδώ στο γάμο της κόρης σου… όταν γεννήθηκαν τα εγγονάκια σου… όταν πήρα το πτυχίο μου… όταν δημοσιεύθηκε το πρώτο μου άρθρο… και τόσες άλλες στιγμές… μικρές, μεγάλες… σημαντικές, ασήμαντες…
Όλα τα λόγια και τα σ’ αγαπώ που σου χρωστάω θα τα μαζέψω και θα στα στείλω… Η αλήθεια είναι πως έχουν μαζευτεί πολλά… τόσα χρόνια… τόσες μέρες… τόσες ώρες…
Κι εκείνο που με πειράζει είναι που δεν μπορώ να σηκώσω το ακουστικό του τηλεφώνου μου και να σου πω «Καλημέρα μαμά, είσαι καλά;» και άλλοτε να ακούσω το κουδούνι του σπιτιού και να πω πάλι η μαμά βγήκε για ψώνια και ξέχασε τα κλειδιά της… Με πειράζει που δεν μπορώ να σου μιλήσω για την δουλειά μου, για τους έρωτές μου και για τους φίλους μου, να πάμε μαζί για ψώνια, για καφέ… να φάω το αγαπημένο μου φαγητό μαγειρεμένο από τα χεράκια σου… να φορέσω το αγαπημένο μου πουκάμισο πλυμένο και σιδερωμένο από εσένα… να κάτσουμε στον
καναπέ και να δούμε το αγαπημένο μας σήριαλ… να διαβάσεις τα άρθρα μου… να σου πω χρόνια πολλά στην γιορτή σου… να σ’ αγκαλιάσω και να μ’ αγκαλιάσεις κι εσύ… να σου πω πόσο σου πάει το κραγιόν που αγόρασες… να σου πω πόσο σε χρειάζομαι… να μοιραστούμε σκέψεις, ιδέες, όνειρα, συναισθήματα και ελπίδες…
Όλα αυτά τα χρόνια μου λείπεις γιατί δεν ήσουν εδώ να με πας στο σχολείο, να με περιμένεις όταν σχολάσω… να μου μάθεις την αλφαβήτα… να με πας στις κούνιες… να ‘ρθεις να ακούσεις το ποίημα που έλεγα στις γιορτές… να μου πεις μπράβο για τους καλούς βαθμούς στον έλενχο... να με δεις με το καινούργιο μου φόρεμα… να μου αγοράσεις καραμέλες, γαριδάκια και παγωτό… να με μαλώσεις γιατί δεν έφαγα το φαγητό μου… να έρχεσαι τα βράδια στο δωμάτιό μου και να με σκεπάζεις… να με παρηγορήσεις στην πρώτη ερωτική μου απογοήτευση… να μου
ευχηθείς στα γενέθλιά μου… να τσακωθούμε γιατί δεν έφτιαξα το δωμάτιό μου… να φωνάζεις γιατί δεν σ’ ακούω… να μου δίνεις συμβουλές… να με μαλώνεις γιατί μιλάω με τις ώρες στο τηλέφωνο… να πάμε όλοι μαζί διακοπές… να μου δίνεις κρυφά χαρτζιλίκι… να χαρείς που πέρασα στο πανεπιστήμιο… ν’ έρχεσαι στην Αθήνα με τα ταπεράκια γεμάτα φαγητά… να είσαι μαζί μου στην φωτογραφία της ορκωμοσίας μου… να μου λες να προσέχω… να μου λες αυτό στο είχα πει κι εγώ να τσαντίζομαι που τελικά είχες δίκιο… να αγωνιάς μαζί μου όταν ψάχνω
για δουλειά… να είσαι στο προσκεφάλι μου όταν αρρωσταίνω… να μου λες δεν πειράζει… μην στεναχωριέσαι κόρη μου, όλα θα φτιάξουν… όλα θα πάνε καλά… να είσαι περήφανη για μένα…
Αν ήσουν εδώ μπροστά μου θα σου έλεγα Μανούλα σ’ αγαπάω… Χρόνια Πολλά… Όμως δεν είσαι εδώ και οι λέξεις χάνουν και αυτές την ύπαρξή τους και δεν υπάρχουν όπως δεν υπάρχεις κι εσύ…
