Θα πρέπει να μάθω να είμαι αντίπαλος με τον αστυνομικό γιατί πίνει έναν καφέ για 5 λεπτά από τις 8 ώρες που είναι πάνω σε μια μηχανή, αλλά δεν μου είπαν ότι ακόμα και το κράνος του το έχει πληρώσει από την τσέπη του.
Θα πρέπει να μάθω να χλευάζω τον εκπαιδευτικό, που ζητά να εργαστεί σε κάποιο σχολείο, αλλά δεν μου είπαν ότι έχουν αφήσει σχολεία χωρίς πετρέλαιο τον χειμώνα, χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς βιβλία.
Θα πρέπει να μάθω να σιχαίνομαι τον φορτηγατζή γιατί αγωνίζεται στους δρόμους, ενώ πληρώνει μόνο 550 ευρώ φόρο για τα δημοσίας τον χρόνο (και λιγότερο εάν έχει οδηγό – προσφέρει θέση εργασίας), αλλά δε μου είπαν ότι όταν έβγαλε την άδεια έχει δώσει αρκετές χιλιάδες ευρώ, που στην ουσία προπλήρωσε τον φόρο αρκετών ετών.
Θα πρέπει να μάθω να απαξιώνω τον αγώνα του στρατιωτικού (που δεν μπορεί να αγωνιστεί) επειδή θέλει να κρατήσει τα επιδόματα του, αλλά δε μου είπαν ότι στις παραμεθόριους από 4 πτήσεις που είχαν το έτος για να πάνε στην οικογένεια τους, τις κάνανε 1 (τα business class των πολιτικών κοστίζουν)
Όταν στους καιρούς μας, ο συνδικαλισμός είναι σχεδόν πολιτικό – κατευθυνόμενος, μόνο η συσπείρωση των πολιτών μπορεί να τους πειράξει. Και εκεί είναι η επόμενη μάχη. Θα πρέπει να μάθω ότι δεν είμαστε όλοι μαζί. Θα πρέπει να μου καλλιεργήσουν ότι είμαστε μικρές ομάδες, που ο καθένας έχει τις απαιτήσεις του. Απαιτήσεις άλλων ομάδων που θίγουν την δική μου ομάδα. Για να μη βγούμε ποτέ όλοι στους δρόμους. Να μην είμαστε ποτέ εκατομμύρια.
Διαίρει και βασίλευε
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
