μια φορά κι έναν καιρό, κάπου στα μέσα του 70 γεννήθηκα. Έμαθα να μετράω με ξύλα και καρύδια, πριόνιζα φιγούρες του Καραϊσκάκη στα καλλιτεχνικά και έπαιζα κεραμμυδάκια. Ήμουν αριστούχος. Το καμάρι. Ο πατέρας μου πλήρωσε δυο περιουσίες για να μάθω Αγγλικά και να πάω φροντιστήριο. Έδωσα πανελλαδικές με το στομάχι κόμπο και πέτυχα. Πέτυχα?Μύριζε το σπίτι φρεσκοψημμένο φαγητό της μαμάς και τώρα η γυναίκα μου ξενυχτάει, γιατί επίσης δουλεύει, για ένα ταψί γεμιστά που θα τα τρώμε 3 μέρες. Αυτή είναι η ζωή μας? Θέλουμε να κάνουμε παιδιά, να τα καμαρώσουμε σε παρελάσεις και απαγγελίες ποιημάτων με τσιβδά σύμφωνα στις σχολικές γιορτές. Να τους μάθουμε να κάνουν σωστά το σταυρό τους και να ρίχνουν το αφορολόγητο κέρμα στο παγκάρι. Να τους μάθουμε να λένε «είμαι Έλληνας» και να κλείνουν το μάτι στη λαμογιά και τη κομπίνα. θέλουμε? Για ποια ελλάδα ρε γαμώτο (έβγαλα και το κεφαλαίο Ε ). Τη λατρέυω τη χώρα μου. Αλλά μία χώρα δεν τη κάνει μόνο ο αρχαίος πολιτισμός και η ακρόπολη, την κάνει και το παρον και το μέλλον της...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
