Θα μου πεις "Γιατί δε χώρισες;;;;;"
Ειναι δύσκολο όταν έχεις παιδί και ζεις στην επαρχία...
Αλλά και πάλι δε δικαιολογούμαι. Είναι μικρή η ζωή και καλό είναι τις λάθος επιλογές να τις επανορθώνεις.
Οσο μπορείς.
Αλλά ένα έχω να καταλογίσω στους γονείς μου.
Ολα μου τα κληρονόμησαν.
Ενστικτο όμως μηδέν.
Και μιλάμε για το βασικό ένστκτο.
Εκείνο που θα έπρεπε να διαθέτει ο κάθε άντρας, ο κάθε άνθρωπος.
Ενα γιο έχω και δε θέλω να κάνει το ίδιο λάθος.
Και πιστέψτε με, δεν είμαι συντηρητικός καθόλου, δε με νοιάζει το παρελθόν της γυναίκας του.
Ας έχει πάει με όσους θέλει.
Ας έχει κάνει ότι θέλει
Με νοιάζει να είναι σωστή κοπέλα.
Σωστός χαρακτήρας.
Και όταν γνωρίσει το γιο μου να τον εκτιμήσει.
Κι ας έχει πάει με χίλιους εκατο πιο πρίν, δε με νοιάζει.
Φτάνει το κορίτσι να έχει πάστα.
Κάηκα εγώ, ας μην καεί κι'αυτός.
Γυναίκα = χαμόγελο, χαρά, αυτοθυσία, καλή ανατροφή, να σε βάζει΄πάνω απ'όλα.
Να στα συγχωρεί όλα.
Γιατί εμείς οι άντρες είμαστε περίεργα πλάσματα.
Και η γυναίκα που απαρνείται τα πάντα, όλο το παρελθόν της για χάρη μας, είναι τελικά εκείνη που δε θα μας κάνει να μετανιώσουμε που κάναμε οικογένεια μαζί της.
Ακόμη και να χωρίσουμε θα της έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα ανθρέψει σωστά παιδιά (εσείς οι νεώτεροι).
Ενώ γυναίκα "παρτάκιας" για πάντα παρτάκιας θα είναι.
Κυρίως εις βάρος δικό μας και των παιδιών μας.
Και πάντα την πάρτη της θα κοιτάζει.
Ποτέ εμάς.
Ποτέ τα παιδιά.
Μόνο το πως θα είναι ευχαριστημένη.
Και προσοχή.
Δεν κολώνει σε τίποτα.
Δε θα σας σκεφτεί ποτέ, πως νιώθετε, τι θα πει ο κόσμος.
Το δικό της να περάσει και του (κάθε φορά) εκλεκτού της.
Και οι άλλοι να πάνε να πνιγούν.
Και μακάρι αυτοί οι άλλοι να είχαν τα κότσια να φύγουν η να πάνε πραγματικά να πνιγούν.
Καλύτερα θα ήταν.
Από το να κατεβάζουν ένα μπουκάλι κάθε βράδυ και να μετανιώνουν για την επιλογή τους...
Που για τα μάτια του κόσμου, θα τους φάει και την υπόλοιπη ζωή...
