Στα 14 στρέμματα, όπου κάποτε στεγαζόταν η ιστορία της ελληνικής μουσικής το μόνο που θυμίζει τις ένδοξες εποχές είναι οι «ξεκοιλιασμένες» κασέτες ηχογράφησης και οι ξεθωριασμένες από τις καιρικές συνθήκες, μαύρες ταινίες που βρίσκονται διάσπαρτες σε όλο το χώρο. «Ευτυχώς» που κάποιοι τις παράτησαν εκεί… Οι ζεστές φωνές και οι αποτυπωμένες μελωδίες τους ζεσταίνουν τα βράδια τους μετανάστες που λαγοκοιμούνται στα χαλάσματα.
Ούτε ένας, ούτε δύο, ούτε τρεις… Περίπου 120 λαθρομετανάστες δηλώνουν σαν τόπο κατοικίας τους τα κτίρια του εργοστασίου της Columbia. Όχι φυσικά στην εφορία αλλά στους περαστικούς οδηγούς οι οποίοι πολλές φορές τους ρωτούν που κοιμούνται.
Περνώντας έξω από το χώρο της Columbia, δύσκολα θα καταλάβει κανείς ότι εκεί μέσα κρύβονται 120 λαθρομετανάστες. Η πυκνή βλάστηση και το πρώτο μισογκρεμισμένο μεγάλο κτίριο της πρώην εταιρείας κρύβουν επιμελώς τον καταυλισμό που έχει στηθεί στο εσωτερικό του. Είναι κι ο φόβος που κάνει τους παράνομους να θέλουν να περνούν απαρατήρητοι. Σαν τα ποντίκια. Δεν τα βλέπεις, δεν τα ακούς… συνήθως αντιλαμβάνεσαι την παρουσία τους από τα περιττώματά τους.
Η δυσοσμία είναι ίσως το μόνο στοιχείο που υποδηλώνει την παρουσία τους εκεί. Ούτε φωνές, ούτε πράγματα, ούτε σκουπίδια… Τουλάχιστον δικά τους. Όσο προχωράς προς τα χωράφια με τα χαλάσματα διαισθάνεσαι ότι δεκάδες ζευγάρια ματιών σε παρακολουθούν.
Το χρησιμοποιούν ως άντρο επιθέσεων, ληστείες, βιασμοί κλπ.
ΩΣ ΠΟΤΕ ?????
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
