Θα ήθελα μέσα από την επιστολή μου να καταλάβει ο κόσμος πως η ανεργία, δεν
πλήττει τον άνθρωπο μόνο οικονομικά, αλλά τον τσακίζει και ψυχολογικά.
Είμαι 36.
Οπως ο μέσος όρος των παιδιών, μπήκα σε μία σχολή,τελείωσα και έφυγα έξω
για μεταπτυχιακό. Ποτέ δεν ήμουνα τεμπέλης. Δουλεύω από φοιτητής μιας και η
οικογένειά μου δεν είχε ποτέ άνεση.
Εχω κάνει ότι δουλειά μπορείτε να φαταστείτε.
Εμεινα μερικά χρόνια έξω για δουλειά.
Κάποια στιγμή αποφάσισα να γυρίσω (μαύρη η ώρα...)
Μου έλειπε πολύ η Ελλάδα, οι δικοί μου, οι φίλοι μου.
Μου είπε και ένας φίλος να με συστήσει στην εταιρεία που εργαζόταν και
έψαχναν κάποιον με την ειδικότητά μου, τα μάζεψα και ήρθα.
Τα λεφτά μου έφταναν ίσα ίσα, αλλά δεν είχα παράπονο, ούτως η άλλως από
τότε η Αθήνα ήταν ακριβή και οι μισθοί δεν έφταναν. Δούλευα όμως και σ'ένα
μπαράκι δύο βράδια την εβδομάδα οπότε είχα και για μικρές "πολυτέλειες".
Οταν απολύθηκα (το Μάρτιο), ετοιμαζόμασταν με την κοπέλα μου για
συγκατοίκηση και είχαμε αρχίσει να συζητάμε για παιδί.
Πως σου γ.....ται η ζωή μέσα σε δύο λεπτά...
Κάτι είχε πάρει τ'αφτί μου για περικοπές, ότι δεν πάνε καλά οι δουλειές
κτλ..αλλά ομολογώ ότι δεν είχα ΙΔΕΑ τι γίνεται εκεί έξω με την ανεργία, θεωρούσα
υπέρβολικά τα κανάλια και ντρέπομαι, αλλά όταν μου έλεγαν φίλοι ότι "δε βρίσκω
δουλειά", "ψάχνω και τίποτα", "εχω στείλει 1000 βιογραφικά", έλεγα μέσα μου,
"μηπως είναι και τεμπέλης", "δεν ξέρει να ψάχνει" και είχα σκεφτεί πολλές φορές
άσχημα.
Τώρα πια, έχω να σας πω, πως αυτά που λένε τα κανάλια είναι ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ
ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ μάλιστα είναι έξω.
Από το Μάρτιο πηγαίνω ΟΑΕΔ.
Δεν το πίστευα ότι θα χρειαστεί να πάω και δεύτερο και τρίτο μήνα.
Και τι γίνεται εκεί μέσα...
Μιλάμε για ΛΑΟ, ΣΦΑΓΗ.
Απολύσεις παντού.
Η αναμονή είναι μεγάλη, πάντα πιάνω την κουβέντα σε κάποιον.
ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ για δουλειά.
Δεν είναι τεμπέληδες.
Κι'εγώ ΚΑΙΓΟΜΑΙ για δουλειά.
Και δεν υπάρχει.
Είμαι και "μεγάλος" και η προυπηρεσία πια μάλλον μειονέκτημα
θεωρείται.
Το μόνο που βρίσκω είναι πλασιέ και φυλάδια. Δε θέλω να πάω, ντρέπομαι.
Ψάρωσα επίσης από ένα τηλ. που με πήραν και πήγα σε συνάντηση για
πυραμίδα.
Μακριά!
Ούτε ντελίβερι δεν παίζει πια, αν σε δουν κάποιας ηλικίας και ότι σου κόβει
φοβούνται την Επιθεώρηση.
Αλλά τώρα φοβάμαι και εγώ.
Ξενοίκιασα το σπίτι, γύρισα στους γέρους, για λίγο είπα.
Δεν αντέχω.
Με λυπούνται και οι γέροι.
Ειναι φοβερό να σε λυπούνται οι γονείς σου, θες να πεθάνεις.
Εχω γίνει κομπλεξικός, τσακωνομαι με όλο τον κόσμο, ΖΗΛΕΥΩ κόσμο, δεν
ημουνα έτσι ποτέ.
Ναι, το σκέφτηκα να κάνω κάτι δικό μου.
Ολοι οι άνεργοι το σκέφτονται.
Πως;
Δεν υπάρχει σάλιο.
Αντε και είχα κάτι στην άκρη, αντε και χτυπούσα καμια επδότηση, βλέπω τα
μαγαζιά να κλείνουν ένα ένα και με λούζει κρύος ιδρώτας.
Και ΜΕΓΑΛΩΝΩ.
Και τη μία φορά που πάω στο μπαρ, ως πότε;
Την πληρώνει και η κοπέλα μου, τα νεύρα μου, τη μιζέρια μου, σαν τα
δεκαπεντάχρονα βλεπόμαστε, "ελα σπίτι, θα λείπουν οι γονείς", ντρέπομαι.
Και αυτή στεναχωριέται που βγάζει μόνο 550 ευρώ.
Να βγω με φίλους;
Τους περισσότερους πλέον τους ζηλεύω, ειδικά αυτούς που "τα χουν" οι δικοί
τους.
Μόνο με όποιον είμαστε στην ίδια μοίρα μπορώ να τα πω.
Σκέφτομαι να φύγω για Καναδά.
Εχω έναν καλό φίλο εκεί, θα κάνει ότι μπορεί αν το πάρω απόφαση.
Λέω μήπως πάω για ένα χρόνο και αν είναι καλύτερα να ακολουθήσει και το
κορίτσι, τα είπαμε.
Την τρέμω την ώρα της απόφασης.
Αλλά, αν δεν πάω, φοβάμαι ότι θα τρελαθώ.
Τρελός, Αποτυχημένος και ΟΧΙ τεμπέλης, το ορκίζομαι.
