Το θέμα φοβία πτήσεων είναι ένα λεπτό προσωπικό, ψυχολογικό ναι, θέμα το οποίο οι «μέντορες» των συνεχών πτήσεων θα έπρεπε να σέβονται όπως σεβόμαστε και θαυμάζουμε εμείς την δύναμη τους να μπαίνουν σε αεροπλάνο.
Δεν ξέρω αν οι οθόνες , τύπου navigator, δείχνουν μέτρα ή λεπτά, δεν ξέρω αν το αεροπλάνο είναι το ασφαλέστερο μέσο όπως λέγεται ή όπως στατιστικά αποδεικνύεται, ξέρω ότι άπαξ κι έχεις τον φόβο καλό είναι ή να μην πετάξεις (δεν το συνιστώ βέβαια) ή να το επιλύσεις με ειδική ιατρική υποστήριξη (αν φυσικά μπορείς να το αποβάλλεις ποτέ).
Μόνο του το αίσθημα αυτό δεν αποβάλλεται ιδίως δε με υπεροπτικές ρήσεις κάποιων «ειδικών» .
Μπορεί στους δρόμους να υπάρχουν περισσότερα ατυχήματα, όντως, η φοβία όμως δεν έχει να κάνει με αυτό παρά με την αίσθηση ότι το «τιμόνι» το έχει άλλος κι όχι εσύ, δεν πατάει στο έδαφος και δεν έχεις εναλλακτική παρά να καθίσεις στην θέση σου σε περίπτωση που αντιμετωπίσεις μία δύσκολη κατάσταση (καθοδικά ρεύματα, αναταράξεις κλπ).
Ειλικρινά μου έκανε εντύπωση που το αεροδρόμιο ήταν γεμάτο από επιβάτες (business men, οικογένειες, ιερείς, ξένους κλπ) που ήταν έτοιμοι να πετάξουν και τους χάρηκα όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε και θα πω μπράβο τους.
Όμως μην ειρωνεύεστε κάποιοι την αδυναμία κάποιου άλλου και δη τον φόβο που νιώθει όχι για την ασφάλεια του μέσου (την οποία κατανοούμε κι έχουμε διαβάσει πόσο εγγυημένη είναι) αλλά για την πτήση αυτή καθεαυτή και τα αισθήματά του «δεν πατάω στην γη», «δεν έχω το τιμόνι», έχω να κάνω με κάτι απρόβλεπτο δη τον καιρό ή οτιδήποτε άλλο.
Θα σας άρεσε να πατάμε σε κάποια άλλη αδυναμία και φοβία σας που εμείς δεν έχουμε;
Πόσο δε μάλιστα που πολλοί από εκείνους που πετάνε φοβούνται να οδηγήσουν αυτοκίνητο;
Όχι, εμείς σεβόμαστε τον κάθε φόβο και δεν είμαστε υπερόπτες και «έξυπνοι» για να επιβληθούμε.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
