160 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ "ΕΓΩ" ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟ "ΕΓΩ" ΜΑΣ.
H απάντηση αυτή είναι από τον σύμμαχο Χριστόφορο και την μεταφέρω αυτούσια. Μεστή απάντηση.
Η δικιά μου η εξήγηση είναι η έλλειψη παιδείας, αλλά όταν το σκέφτομαι διαφωνώ με τον εαυτό μου. Χρειάζεται να έχεις γνώσεις για να είσαι άνθρωπος; Οχι φυσικά. Πρέπει να σκοτώσουμε το "ΕΓΩ".
Γιατί επικρατεί αυτή η κατάσταση αδράνειας μέχρι σήμερα?! Δεν μπορώ να το εξηγήσω με το απλό μυαλό μου. Στην Γαλλία πάνω από 3,5 εκατομμύρια κόσμος διαδηλώνουν σε κάθε πόλη για το ασφαλιστικό και εδώ η μόνη αντίδραση στην πολιτική, πολιτιστική και οικονομική κατρακύλα της χώρας είναι 100 σχολεία που τελούν υπό κατάληψη! Δεν υποτιμώ βέβαια την αντίδραση των μαθητών αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετή. Που είναι όλοι όσοι ξεσήκωναν τον λαό σε μαζικές πορείες τόσα χρόνια? Καλλιτέχνες, συνδικαλιστικά σωματεία και κοινωνικοί φορείς σιωπούν ανησυχητικά εν μέσω μιας περιόδου που θα έπρεπε οι αντιδράσεις του λαού να βρίσκονται στο ζενίθ! Αν όχι όλοι, ο περισσότερος κόσμος αναζητάει ένα τρόπο να δείξει την αντίθεση του στην πολιτική των τελευταίων δεκαετιών που έχει φτάσει τη χώρα στο σημείο παρακμής και αποσύνθεσης που βρίσκεται σήμερα.
Το ότι η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποφύγει οποιαδήποτε μαζική κίνηση με απρόβλεπτες συνέπειες είναι πλέον γνωστό! Χρησιμοποιεί το πανίσχυρο όπλο της, την τηλεόραση για να κατευνάσει τα πνεύματα και να σπείρει διχόνοιες ανάμεσα στους πολίτες («μαζί τα φάγαμε», «άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι», «απαγόρευση ή μη του καπνίσματος» κ.α.). Είναι επίσης λογικό να επιθυμούν την αποφυγή «παρατράγουδων» πριν από τις εκλογές.
Έχουν θιγεί όμως πλέον τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των πολιτών (όχι μόνο των οδηγών φορτηγών) και κανείς δεν μιλάει! Μήπως τελικά κατάφεραν να τους πείσουν όλους ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να ξεζουμίσουμε το λαό να ξεπουλήσουμε τα πάντα και να οδηγηθούμε στη συνέχεια με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση? Είναι δυνατόν??
Κάθε δυνατή απάντηση, αν υπάρχει, είναι δεκτή
Ένας Εικοσιπεντάχρονος