"Από μακριά έμοιαζε σαν κορομηλιά ανθισμένη· όσο πλησίαζα όμως
έβλεπα πως ήταν ένα άσπρο κουρέλι κρεμασμένο σε ένα δέντρο πάνω από το
Μεγάλο Ρέμα της Χελιδόνας… Τι να σήμαινε εκεί μέσα στο καταχείμωνο ένα
τέτοιο πράγμα που έμοιαζε περισσότερο με σκισμένο νυφικό παρά με άλλο
ρούχο, κανείς δεν ήταν εκεί να το εξηγήσει.Έτσι έδειχνε καθώς κουνιόταν στον παγωμένο αέρα και άφηνε τη φαντασία να τρέξει σε πρόσφατα του τόπου γεγονότα της ζωής αλλά και σε περασμένα πάθη και σπαραγμούς του εμφυλίου. Νύφη εκεί, στο κρυφό Αλογομάντρι, αμφιβάλω αν είχε δει ποτέ αυτός ο σκληρός τόπος και μόνο στο όνειρο των κοριτσιών μπορούσε να ντύσει το κορμί τους ένα τέτοιο πολύτιμο ρούχο.
Σαν τέτοιο πάλι, η θέση του θα ήταν στο μπαούλο να θυμίζει τη νιότη και τον έρωτα. Το φάντασμα μιας νύφης σκέφτηκα σαν πλησίαζα και έβλεπα κι άλλα κομμάτια του πάνω στα κλαριά πιασμένα. Μιας νύφης που διάλεξε κάποτε τα κλαδιά του δέντρου να στεφανωθεί το θάνατο παρά αυτόν που ήθελαν να τη δώσουν χωρίς να τη ρωτήσουν. Οι δικοί να ξεπλύνουν τη ντροπή παράτησαν το σώμα της εκεί να λιώσει και να το φάνε τα κοράκια και όλοι συμφώνησαν πως το άδειο νυφικό έπρεπε να μείνει στα κλαριά για να φοβίζει τα κορίτσια του χωριού για να μη κάνουν στο εξής τέτοιες αποκοτιές.
Τέτοια σκεφτόμουν επηρεασμένος από την τραγική ιστορία του τόπου αλλά σαν πλησίασα ακόμα, διαπίστωσα πως το άδειο νυφικό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι λευκής πλαστικής σακούλας από λιπάσματα που είχαν κρεμάσει εκεί σαν σκιάχτρο να φοβίζει τα πουλιά και να τα διώχνει από τα αμπέλια…
