Ανακαλύφθηκε απολίθωμα γιγάντιου πιγκουίνου, στο Εθνικό Πάρκο Παράκας του Περού από έναν φοιτητή ενώ τα ευρήματα... μελετήθηκαν από αμερικανούς παλαιοντολόγους.
Ο προϊστορικός πιγκουίνος, πρέπει να ήταν σχεδόν διπλάσιος από τους σημερινούς απογόνους του, καθώς το ύψος του κυμαίνεται γύρω στα 1,6 μέτρα.
Υπολογίζεται δε, ότι ζούσε πριν από 36 εκατ χρόνια ενώ είχε φτέρωμα κόκκινο, καφέ και γκρι.
Διέθετε δε ένα μακρύ και ευθύ ράμφος, πολύ μεγαλύτερο από τους σύγχρονους πιγκουίνους.
Σαφώς λοιπόν η όψη του, διέφερε αρκετά από την μαυρόασπρη εικόνα των σημερινών πιγκουίνων ενώ οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μετατροπή των χρωμάτων του φτερώματος των πτηνών, από κοκκινο-καφέ-γκρι σε μαύρο-άσπρο, έγινε αρκετά πρόσφατα.
Η ανακάλυψη, υπό την παλαιοντολόγο Τζούλια Κλαρκ της Σχολής Γεωεπιστημών Τζάκσον του πανεπιστημίου του Τέξας-Όστιν και τον Τζέικομπ Βένθερ του πανεπιστημίου Γιέιλ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science".
Ο πρόγονος του πιγκουίνου, με την επιστημονική ονομασία Inkayasu paracasensis ("βασιλιάς του νερού") και με το παρατσούκλι "Pedro" (Πέτρος), έζησε στην ύστερη Ηώκαινο περίοδο πριν από 36 έως 41 εκατ χρόνια.
Η παρουσία των καλοδιατηρημένων φτερών πάνω στον σχεδόν πλήρη σκελετό που βρέθηκε, δείχνει ότι τα φτερά εμφανίστηκαν πολύ νωρίς στην εξέλιξη των πιγκουίνων.
Το ιδιαίτερο σχήμα των πτερυγίων και των φτερών των πιγκουίνων τους επιτρέπουν να είναι δεινοί κολυμβητές και να βουτάνε σε μεγάλα βάθη.
Μπορούν να φτάσουν μέχρι και σε πάνω από 300 μέτρα βάθος και να μείνουν κάτω από το νερό μέχρι και επτά λεπτά, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ψάρια αλλά πουλιά!
Στην ουσία, "πετάνε" μέσα στο νερό, ένα μέσο με πυκνότητα 800 φορές μεγαλύτερη από τον αέρα.
Η ανακάλυψη του απολιθώματος δείχνει ότι οι πρόγονοί τους είχαν κάποια από τα σημερινά χαρακτηριστικά τους, αν και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, εκείνοι οι αρχαίοι πρόγονοι των πιγκουίνων μάλλον κολυμπούσαν απλώς στην επιφάνεια του νερού και δεν μπορούσαν να κάνουν τολμηρές βουτιές στα βάθη.
Αν και πολλοί πιστεύουν ότι οι πιγκουίνοι ζουν βασικά στην Ανταρκτική, στην πραγματικότητα τα 17 από τα 19 συνολικά είδη πιγκουίνων που ζουν σήμερα, επιβιώνουν σε μια ποικιλία τόπων.
Το αρχείο απολιθωμάτων, που περιλαμβάνει περίπου 50 εξαφανισμένα πια είδη πιγκουίνων, δείχνει μια μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση, στην Αυστραλία-Ν.Ζηλανδία, την Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ανταρκτική.
Ο προϊστορικός πιγκουίνος, πρέπει να ήταν σχεδόν διπλάσιος από τους σημερινούς απογόνους του, καθώς το ύψος του κυμαίνεται γύρω στα 1,6 μέτρα.
Υπολογίζεται δε, ότι ζούσε πριν από 36 εκατ χρόνια ενώ είχε φτέρωμα κόκκινο, καφέ και γκρι.
Διέθετε δε ένα μακρύ και ευθύ ράμφος, πολύ μεγαλύτερο από τους σύγχρονους πιγκουίνους.
Σαφώς λοιπόν η όψη του, διέφερε αρκετά από την μαυρόασπρη εικόνα των σημερινών πιγκουίνων ενώ οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μετατροπή των χρωμάτων του φτερώματος των πτηνών, από κοκκινο-καφέ-γκρι σε μαύρο-άσπρο, έγινε αρκετά πρόσφατα.
Η ανακάλυψη, υπό την παλαιοντολόγο Τζούλια Κλαρκ της Σχολής Γεωεπιστημών Τζάκσον του πανεπιστημίου του Τέξας-Όστιν και τον Τζέικομπ Βένθερ του πανεπιστημίου Γιέιλ, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Science".
Ο πρόγονος του πιγκουίνου, με την επιστημονική ονομασία Inkayasu paracasensis ("βασιλιάς του νερού") και με το παρατσούκλι "Pedro" (Πέτρος), έζησε στην ύστερη Ηώκαινο περίοδο πριν από 36 έως 41 εκατ χρόνια.
Η παρουσία των καλοδιατηρημένων φτερών πάνω στον σχεδόν πλήρη σκελετό που βρέθηκε, δείχνει ότι τα φτερά εμφανίστηκαν πολύ νωρίς στην εξέλιξη των πιγκουίνων.
Το ιδιαίτερο σχήμα των πτερυγίων και των φτερών των πιγκουίνων τους επιτρέπουν να είναι δεινοί κολυμβητές και να βουτάνε σε μεγάλα βάθη.
Μπορούν να φτάσουν μέχρι και σε πάνω από 300 μέτρα βάθος και να μείνουν κάτω από το νερό μέχρι και επτά λεπτά, παρά το γεγονός ότι δεν είναι ψάρια αλλά πουλιά!
Στην ουσία, "πετάνε" μέσα στο νερό, ένα μέσο με πυκνότητα 800 φορές μεγαλύτερη από τον αέρα.
Η ανακάλυψη του απολιθώματος δείχνει ότι οι πρόγονοί τους είχαν κάποια από τα σημερινά χαρακτηριστικά τους, αν και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, εκείνοι οι αρχαίοι πρόγονοι των πιγκουίνων μάλλον κολυμπούσαν απλώς στην επιφάνεια του νερού και δεν μπορούσαν να κάνουν τολμηρές βουτιές στα βάθη.
Αν και πολλοί πιστεύουν ότι οι πιγκουίνοι ζουν βασικά στην Ανταρκτική, στην πραγματικότητα τα 17 από τα 19 συνολικά είδη πιγκουίνων που ζουν σήμερα, επιβιώνουν σε μια ποικιλία τόπων.
Το αρχείο απολιθωμάτων, που περιλαμβάνει περίπου 50 εξαφανισμένα πια είδη πιγκουίνων, δείχνει μια μεγάλη γεωγραφική εξάπλωση, στην Αυστραλία-Ν.Ζηλανδία, την Νότια Αμερική, την Αφρική και την Ανταρκτική.
Πηγή: cosmo.gr
