με αγωνιστές που έκαναν λόγο για εκπόρνευση των δημοσιογράφων και άλλους που έκαναν λόγο για αριστερά αντανακλαστικά ερήμην της πραγματικότητας.
Σίγουρα η αγωνία για το αύριο της δημοσιογραφικής «αγοράς» δεν ξορκίζεται με επαναστατική γυμναστική και συνδικαλιστική αυτοεπιβεβαίωση. Δεν είναι σίγουρο ότι οι επιχειρηματίες που βρίσκονται σε πραγματικό αδιέξοδο και χωρίς ρευστότητα, θα τρομάξουν από ένα απεργιακό μέτωπο. Μπορεί και να τρομάξουν και να αναστείλουν απολύσεις, αλλά το πρόβλημα έχει λυθεί; Οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι θα γυρίσουν «μπαρουτοκαπνισμένοι» και ήσυχοι στα γραφεία τους;
Η είσοδος των media και ειδικά των εφημερίδων στις νέες τεχνολογίες και η καλπάζουσα εξέλιξή τους, δημιουργούν εδώ και χρόνια ένα διαφορετικό τοπίο. Βρισκόμαστε μπροστά στην ηλεκτρονική επανάσταση και σχεδόν οι πάντες, παρ’ ότι τη βλέπουν, αρνούνται να συζητήσουν για τις αλλαγές και τις επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις.
Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτό… Γιατί στην Ελλάδα είμαστε… Από τη στιγμή που οι τράπεζες σταμάτησαν τη φτηνή δανειοδότηση και τις μεγάλες χορηγίες, οι κρατικοί φορείς σταμάτησαν ή περιόρισαν στο ελάχιστο την κρατική διαφήμιση και τις χορηγίες, τα δημόσια έργα για την προβολή των οποίων επιβάλλει η Ε.Ε. διαφημιστική καμπάνια περιορίστηκαν και χρηματοδοτούνται με το σταγονόμετρο, αποκαλύφθηκε ότι ο «βασιλιάς είναι γυμνός». Τα περισσότερα έντυπα, που εδώ και χρόνια η κυκλοφορία τους καταρρέει συστηματικά, βρίσκονται στο όριο της χρεοκοπίας. Έτσι πολλές επιχειρήσεις του Τύπου επιδιώκουν περιστολή δαπανών και ο πιο εύκολος δρόμος είναι οι απολύσεις.
Την κατάσταση περιγράφει γλαφυρά ο Παντελής Καψής με άρθρο - παρέμβαση στο «Βήμα της Κυριακής», επιχειρώντας να απαντήσει και στα όσα ακούστηκαν περί αναστολής έκδοσης του καθημερινού «Βήματος», που πουλάει 6 χιλιάδες φύλλα, αλλά έχει καθημερινά 70 χιλιάδες χτυπήματα από αναγνώστες του Διαδικτύου.
Η αλήθεια είναι ότι τα εκδοτικά μεγαθήρια, σε αντίθεση με νεότερες επιχειρήσεις, από την έναρξη της ιδιωτικής τηλεόρασης και μετά οπότε τα ενημερωτικά τμήματα στελεχώνονται με… το σταγονόμετρο, έδωσαν δουλειά σε πολλούς δημοσιογράφους και στην πλειονότητά τους όχι μόνο σέβονται, αλλά και υπερβαίνουν συχνά τις συλλογικές συμβάσεις.
Είναι ίσως οι μόνες επιχειρήσεις που διατηρούν διαπιστευμένους συντάκτες σε όλα τα υπουργεία, όταν τα τηλεοπτικά δίκτυα έχουν πολύ λιγότερο προσωπικό, δίνοντας «τρελά» λεφτά στις φίρμες τους και ψίχουλα στους εργάτες της δημοσιογραφίας. Οι στρεβλώσεις δεκάδες, οι παραβιάσεις των συλλογικών συμβάσεων καθημερινές – ίσως αυτό που δεν χρειάζεται σήμερα είναι η επίδειξη δύναμης με τη γροθιά στο μαχαίρι.
Κι αυτό γιατί τώρα πια χωρίς καθόλου «υποστηρικτικό μυ» το μαχαίρι κινδυνεύει να φτάσει στο… κόκαλο. Μεγάλες εκδοτικές επιχειρήσεις κρέμονται από μια κλωστή και οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα του ανταγωνισμού. Το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» σημαίνει πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας και κινδύνους κραχ σε μια αγορά που θα έχει μεγαλύτερο θύμα τη δημοσιογραφική γενιά των 40 - 55 χρόνων.
Αντί να εθελοτυφλούμε, να σπρώχνουμε συνεχώς τα προβλήματα κάτω από το χαλί, να βάζει η μία παράταξη τρικλοποδιά στην άλλη για να αποδειχθεί ποιος είναι πιο άχρηστος, πρέπει η Ένωση Συντακτών, με την υποστήριξη μιας ενεργούς πλειοψηφίας δημοσιογράφων, να ξεκινήσει ένα μακροχρόνιο, ψύχραιμο, διεισδυτικό διάλογο με τους εκδότες, αλλά και την επίσημη πολιτεία για την αναδιάρθρωση και εξυγίανση του Τύπου και του χώρου των ΜΜΕ.
Όσο κι αν είναι ταμπού, μέσα στην πορεία θα υπάρξουν και θύματα. Αντί όμως να διαδηλώνουμε, όπως για παράδειγμα έγινε με το ασφαλιστικό, που όλοι το ξόρκιζαν και στο τέλος το κατάπιαμε αμάσητο, ας γίνουμε μια φορά… Προμηθείς.
Χρόνος πολύς δεν υπάρχει, ας τον παγώσουμε μ’ έναν ειλικρινή διάλογο, πριν να είναι αργά, πριν κλείσουν δηλαδή «μαγαζιά - γωνία» από το βάρος της κρίσης και ξανανοίξουν «μικρομπακάλικα». Και η πολιτεία, η κυβέρνηση δεν μπορεί να στέκεται απαθής παρακολουθώντας την κατάρρευση μιας αγοράς. Ο πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνάντηση με τους δημοσιογράφους παραδέχθηκε ότι, «παραζαλισμένοι» από την αντιμετώπιση της κρίσης, δεν κοίταξαν σοβαρά το θέμα.
Όμως δεν μπορεί να μην υπάρχει κάποια συμβολή της πολιτείας… όπως συμβαίνει σχεδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το θέμα είναι ότι αυτές οι προτάσεις πρέπει να έχουν στόχο τη διατήρηση όσο γίνεται περισσότερων θέσεων εργασίας και πρέπει να προκύψουν από σοβαρή μελέτη όλων των δεδομένων και όχι από επαναστατικό μαξιμαλισμό και κραυγές που μας οδήγησαν με τα «μούτρα» στην κρίση αυτή…
http://topontiki.gr/
