Η πολιτική επικράτηση της πρώτης ομάδας τις τελευταίες δεκαετίες είναι αδιαμφισβήτητη. Αυτή, σε συνδυασμό με εγκληματικά λάθη κυβερνήσεων, έχουν φέρει τη Θεσσαλονίκη στο μη περαιτέρω:
· Μια πόλη οικονομικά νεκρωμένη, όπου τα μαγαζιά κλείνουν, επιχειρήσεις με χρόνια δουλειάς παλεύουν με τα χρέη, όλοι φοβούνται για το οικονομικό τους παρόν και μέλλον, μαθητές και φοιτητές μαθαίνουμε να ζούμε με την ιδέα της ανεργίας.
· Μια πόλη πολιτιστικά αδρανής: Από καιρό έχουμε χαθεί με τους ποιητές μας, έχουμε φιμώσει τους νέους καλλιτέχνες και κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να δημιουργήσει. Ορισμένες θετικές δράσεις (π.χ. τα Δημήτρια) φαίνονται περισσότερο σαν τουφεκιές στον αέρα σε μια πόλη που η Τέχνη θεωρείται διακοσμητική.
· Μια πόλη με προβλήματα στις δομές και στην οργάνωσή της, με κυκλοφοριακό χάος, που μας γεμίζει άγχος και εκνευρισμό (ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το κυκλοφοριακό δεν αφορά αυτοκίνητα, αλλά ανθρώπους)
· Μια πόλη-εχθρός του πρασίνου (τρανό παράδειγμα το Δημαρχείο-Ναός του Τσιμέντου), χωρίς πάρκα και ελεύθερους χώρους, με αναξιοποίητα γερασμένα κτίσματα. Η Θεσσαλονίκη μας κουβαλάει πολλή ασχήμια, πλάι σε ορισμένες μαγικά όμορφες γωνιές.
Συν τοις άλλοις, τον τελευταίο καιρό ακούμε και βλέπουμε πράγματα γραφικά. Βλέπουμε να παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες πρώην Υπουργοί και κάθε λογής κομματόσκυλα, οι επίδοξοι συνεχιστές δηλαδή της συντηρητικής κατεύθυνσης της πόλης. Ως αντίπαλον δέος να παρουσιάζονται άνθρωποι-ανεμοδούρες, αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι, που λίγο καιρό πριν ζητούσαν συγγνώμες από τη Διοίκηση την οποία τώρα μέμφονται. Ακούμε ελαφρά τη καρδία ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε» - Όχι κύριε, εγώ δεν τα έφαγα μαζί με κανέναν, δεν μπλέχτηκα σε κανενός είδους deal ποτέ (άσε που τον τελευταίο καιρό κάνω Μεσογειακή Διατροφή!).
Βλέπουμε, όμως, και μια άλλη Θεσσαλονίκη, μια πόλη ανοιχτή που είναι αναγκαία και εφικτή. Κάποια στιγμή λοιπόν πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε λίγοι:
· Όσοι συμφωνούμε πως σε συνθήκες κοινωνικά εξοντωτικές, προτεραιότητα είναι να σταθεί όρθια η κοινωνία και να ενισχυθεί η αλληλεγγύη, με μέτρα στήριξης των πολιτών, αντί για φιέστες και πανάκριβα αγάλματα.
· Όσοι πιστεύουμε πως στη θέση Ιστορικών Μνημείων της πόλης (όποιων δηλαδή γλίτωσαν από δεκαετίες αρχιτεκτονικών εγκλημάτων), όπως οι Αλευρόμυλοι Αλλατίνι, δεν πρέπει να στηθούν ξενοδοχειάρες και πολυκαταστήματα, αλλά πολιτιστικά κέντρα και χώροι πρασίνου.
· Όσοι διεκδικούμε επέκταση των ωραρίων των λεωφορείων και θαλάσσια αστική συγκοινωνία, αλλά και έντονη συνεργασία του Δήμου με το ΑΠΘ, για να ζωντανέψουν οι φοιτητές την πόλη.
· Όσοι επιδιώκουμε την απαλλοτρίωση οικοπέδων της εκκλησίας, προκειμένου να κατασκευάσουμε ανθρώπινα σχολεία
Μπορούμε να δεχτούμε πως στις επερχόμενες εκλογές δύο μπορούν να είναι οι στόχοι: Αφενός η καταδίκη μιας πολιτικής άδικης και αναποτελεσματικής, αφετέρου η ριζοσπαστική αλλαγή στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Αλλά για όλα τα παραπάνω δεν αρκεί απλώς μια καλή ή κακή ψήφος. Κοινές ανησυχίες και συμμετοχή –με οποιονδήποτε τρόπο- είναι το ευκταίο. Να σκεφτούμε την άλλη Θεσσαλονίκη που μας αξίζει (όχι μόνο προεκλογικά, αλλά διαρκώς) και να παλέψουμε για αυτήν, ξεπερνώντας τους κακούς εαυτούς μας.
«…Θυμοῦνται τὰ λόγια τοῦ πατέρα: ἐσὺ θὰ γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δὲν ἔχει σημασία τελικὰ ἂν δὲν τὶς γνώρισαν, λένε τὸ μάθημα
οἱ ἴδιοι στὰ παιδιά τους
Ἐλπίζοντας πάντοτε πὼς κάποτε θὰ σταματήσει ἡ ἁλυσίδα
Ἴσως στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους ἣ στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν
τῶν παιδιῶν τους…»
(Μανόλης Ἀναγνωστάκης, Θεσσαλονίκη Μέρες τοῦ 1969 μ.Χ.)
Κωνσταντινίδης Παύλος
