Όποια διαδρομή και να κάνεις με αυτοκίνητο ή σκάφος θα συναντάς συνεχώς σκουπίδια αλλά και εκεί που θα φτάσεις θα βρεις σωρούς με σκουπίδια, και όλοι το βρίσκουν φυσιολογικό ότι έχουν να το πετάνε έξω από το όχημα τους λες και θα το μαζέψει κάποιος άλλος. Σε όλο το Εθνικό και Επαρχιακό οδικό δίκτυο η δεξιά πλευρά είναι γεμάτη από οτιδήποτε μπορεί να πετάξει κανείς, πίσω από καντίνες, σε άδεια οικόπεδα μέσα και έξω από αρχαιολογικούς χώρους (ακόμα και στην Δήλο και στο Άγιο Όρος βρίσκεις κουτάκια από μπύρες και πλαστικές σακούλες από τρόφιμα μέσα στα σκίνα) τα πάντα είναι σκουπιδότοποι.
Έχουμε αφήσει ιερά μνημεία της ιστορίας μας να γίνουν βοσκοτόπια, να κυκλοφορούν μέσα κατσίκια και να μην μπορείς να πατήσεις πουθενά από τα περιζώματα τους (Κούγκι Σουλίου) αλλά και τα πηγάδια μέσα στο Σούλι να είναι γεμάτα πλαστικά μπουκάλια και κουτάκια από αναψυκτικά.
Φτάνεις στην πιο δύσβατη παραλία και ανακαλύπτεις ότι όλοι οι προηγούμενοι άφησαν εκεί τα επισκεπτήρια τους (δεν μπορώ να καταλάβω πως ενώ μεταφέρουν γεμάτες σακούλες με ποτά και τρόφιμα όταν πηγαίνουν μετά δεν μπορούν να τις πάρουν πίσω άδειες πλέον μιας και έχουν καταναλώσει τα περιεχόμενα τους).
Ο Έλληνας είναι αδιάφορος για ότι κάνει ανεξαρτήτως δουλειάς παραδείγματα :
Ο σκουπιδιάρης αφήνει τα σκουπίδια πίσω του
Ο κηπουρός του Δήμου δεν περιποιείται και δεν κλαδεύει τα δέντρα (δεν μπορούμε να περπατήσουμε στα πεζοδρόμια)
Οι εργάτες των Δήμων και των άλλων υπηρεσιών (ΔΕΗ, ΟΤΕ , ΕΥΔΑΠ… ) δουλεύουν ως τις 10.00 ή 11.00 μετά δεν βρίσκεις κανένα (αλήθεια γιατί δεν μπορούν να κλείσουν μια λακκούβα χωρίς να κάνουν σαμαράκι, και σπάμε τα αυτοκίνητα μας και τις μέσες μας)
Οι διάφοροι υπάλληλοι σε στέλνουν αλλού ενώ στο τέλος αυτοί θα έπρεπε να σε έχουν εξυπηρετήσει από την αρχή.
Κανένας προϊστάμενος δεν ελέγχει τους υφισταμένους του για την αποδοτικότητα τους (από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό έως τον κλητήρα), όλα πάνε στην τύχη (αν είσαι τυχερός μπορεί και να γίνει δουλειά σου αλλιώς τρέχα γύρευε). Χρειαζόμαστε δεκάδες υπογραφές και σφραγίδες για οτιδήποτε χρειαστούμε.
Όταν μιλάμε για εντατικοποίηση εννοούμε πως θα αράξουμε και θα κάνουμε την δουλειά πιο εύκολα.
Απαξιώνουμε τα κράνη(οι μοτοσικλετιστές), τις ζώνες ασφαλείας (οι οδηγοί αυτοκινήτων), και όλοι μαζί τον ΚΟΚ, τα όρια ταχύτητας, τα STOP και τα φανάρια. Μετά μας φταίνε οι «μπάτσοι», μα και αυτοί δικοί μας είναι, πατεράδες μας αδέλφια μας και παιδιά μας. Έτσι έχουν μάθει!
Στην συνέχεια δε απαξιώνουμε την όποια νομοθεσία δίκαιη ή άδικη έως ότου να θιχτούμε εμείς ή η οικογένεια μας.
Όλοι κατακρίνουμε το Δημόσιο, αλλά και όλοι θέλουμε μια θέση σε αυτό για να γίνουμε χειρότεροι από αυτούς που είναι ήδη διορισμένοι.
Έχουμε ποινικοποιήσει την επιχειρηματικότητα και το εμπορικό κέρδος, και μιλάμε μόνο για «κομπίνες, ρεμούλες, αρπαχτές και λαμογιές» και πως θα κονομήσουμε χωρίς να δουλέψουμε.
Τα σχολειά μας είναι εγκαταλειμμένα και θεοβρώμικα από τα Δημοτικά έως τα Πανεπιστήμια γεμάτα αφίσες, σκουπίδια, Grafity και μικροπαζάρια. Αναρωτιέμαι πως μπορεί να βγει από εκεί κάποιος επιστήμονας που να σέβεται την δουλειά του και τους γύρω του όταν δεν σέβεται το άμεσο περιβάλλον του. Τι είδους Πανεπιστημιακό άσυλο δίνουμε σε όλους τους αλλοδαπούς μικροπωλητές που κρύβονται μέσα στα Πανεπιστήμια όταν τους κυνηγά η αστυνομία, και δεν τους απωθούν οι ίδιοι οι φοιτητές (τα Πανεπιστήμια είναι χώροι προστασίας του Πνεύματος και όχι του Εμπορίου).
Οι πολιτικοί μας εμάς αντιπροσωπεύουν και είναι από εμάς « κατ’ εικόνα και ομοίωση». Εμείς τους εκλέγουμε και κανείς άλλος, αν δεν μας αρέσουν ας τους αλλάξουμε. Εμείς έχουμε την δύναμη της ψήφου, της απεργίας και της αντίδρασης.
Έχει επικρατήσει η μετριότητα και η βλακεία έναντι της αξίας, του ταλέντου, της προσπάθειας και της εργασίας.
Επιτέλους πρέπει να καταλάβουμε ότι για να σωθεί αυτό το κράτος πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξουμε εμείς και η νοοτροπία μας, να δεχτούμε αλλά και να επιβάλουμε τους νόμους σε όλους (μόνο έτσι θα γλιτώσουμε από την ζούγκλα που ζούμε).
Θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα αλλά θα γίνω κουραστικός γράφοντας αλήθειες.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.
