Επέζησε το μαρτύριο και σήμερα δίνει διαλέξεις για τα όσα έμαθε από την εμπειρία του.
Μια μέρα που ο Plumb και η γυναίκα του καθόταν σε ένα εστιατόριο, κάποιος από ένα άλλο τραπέζι τους πλησίασε και είπε, “Εσύ είσαι ο Plumb! Ήσουν πιλότος στο Βιετνάμ, και η βάση σου ήταν το αεροπλανοφόρο Kitty Hawk. Και σε κατέρριψαν!”
“Πως στο καλό το ξέρεις αυτό;” τον ρώτησε ο Plumb.
“Εγώ πακετάρισα το αλεξίπτωτό σου,” του αποκρίθηκε ο άνδρας.
Ο Plumb ένοιωσε έκπληξη και ευγνωμοσύνη। Ο άνδρας του έσφιξε το χέρι και είπε, “υποθέτω ότι το αλεξίπτωτο άνοιξε κανονικά!” Ο Plumb τον διαβεβαίωσε, “Και βέβαια! Αν το αλεξίπτωτό σου δεν είχε ανοίξει, δεν θα βρισκόμουν εδώ σήμερα.”
Εκείνο το βράδυ ο Plumb δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι, αφού συνέχεια σκεφτόταν εκείνο το άτομο.
Λέει ο Plumb, “Αναρωτιόμουν συνέχεια πως να έμοιαζε αυτός ο άνθρωπος με τη στολή του Ναυτικού: άσπρο καπελάκι, ποδιά, και παντελόνι καμπάνα. Αναρωτιέμαι πόσες φορές μπορεί να τον είχα δει και δεν του είπα ούτε ένα, ‘Καλημέρα, τι κάνεις;’ ή κάτι παρόμοιο επειδή, βλέπετε, εγώ ήμουν πιλότος πολεμικών αεροσκαφών και αυτός ήταν ένας απλός ναύτης.”
Ο Plumb σκέφτηκε τις ατελείωτες ώρες που ξόδευε αυτός ο ναύτης πάνω σ’ ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι στα έγκατα του πλοίου, τυλίγοντας προσεκτικά τα πανιά και διπλώνοντας τα σχοινιά από το κάθε αλεξίπτωτο, κρατώντας στα χέρια του κάθε φορά την μοίρα κάποιου που ούτε καν γνώριζε.
Τώρα, ο Plumb ρωτάει το ακροατήριό του,
“Ποιος πακετάρει το δικό σας αλεξίπτωτο;”
Ο καθένας έχει κάποιον ο οποίος του προμηθεύει ότι χρειάζεται για να τα βγάζει πέρα στην καθημερινότητα της ζωής.