ΞΑΝΑ ο Άκης στο προσκήνιο. Τον έκλεψαν…αυτήν τη φορά. Η ματιά μας στο ρυτιδιασμένο του πρόσωπο και η σκέψη μας στο πονηρό. Η καχυποψία, βλέπεις…
Κι έκανε ό,τι μπορούσε να ροκανίσει την εμπιστοσύνη μας. Πέρα από κόμματα, ιδεολογίες και «ιδεολογίες». Βρέθηκε(;) άνθρωπος να του αδειάσει το γραφείο από «έγγραφα» (το χρήμα το’ χε αλλού…) κι έσπευσε ο ίδιος να καταγγείλει το συμβάν. Χωρίς να εκφράζει υπόνοιες για πιθανούς δράστες. Αφού, λοιπόν, αφήνει τη φαντασία μας να…οργιάσει, ας μη λογαριάσουμε αστρονομική την απόσταση του θύματος απ’ τους δράστες.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος του ΠΑΚ κι ύστερα του ΠΑΣΟΚ. Ο «ωραίος» που άφησε να εννοηθεί πως ήρθε με χρήμα απ’ «έξω» και η ηθική του δεν του επέτρεψε να το αυγατίσει στην Ελλάδα. Την είδε (την Ελλάδα) ως πολιτική κονίστρα των φιλοδοξιών του, το ΠΑΣΟΚ ως πεδίο δράσης και τον Ανδρέα ως μοχλό για “citius, altius, fortius (μακρύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα)” και όλα του’ ρθαν βολικά. Σε Κίνημα που ξέχασε νωρίς τον σοσιαλισμό του, απέναντι σε μια δεξιά με το παρελθόν και τις αμαρτίες της.
ΚΙ ήταν ο Άκης ευτυχισμένος και παραλίγο…αρχηγός και εν δυνάμει πρωθυπουργός. Τότε που οι εκσυγχρονιστές (ταχύτατα εξαλλαγέντες σοσιαλιστές) είχαν το πάνω χέρι. Με τα μυστικά δείπνα των μυημένων και με τον αντιΑνδρεϊσμό του αρχηγού τους. Ο Άκης κράτησε τις…ιδέες του και το (τα) Υπουργείο του. Μόνο τον λόγο και τον όρκο του (στον σοσιαλισμό) δεν κράτησε κι απέκτησε νωρίς…μικροαστικές συνήθειες.
ΗΤΑΝ ένα τέχνασμα(;!). Γιατί ν’ αφήσουμε τη δεξιά να μας κατακτήσει; Την προλαβαίνουμε. Πάμε εμείς κοντά της πριν έρθει αυτή, σβήνουμε το παρελθόν (μας), δεν της θυμίζουμε το παρελθόν της και συνεχίζουμε. Σαν τα παλικάρια της κατά «ιδεολογία» και πρακτική, ωστόσο, με ξεχωριστές ταμπέλες στα «μαγαζιά» και με διαφορετική «κονκάρδα» στο στήθος. Όσο να μη μας μπερδέψουν οι…τυχεροί που τους κυβερνάμε, το χρώμα του ο καθένας μη δεν μας ξεχωρίζουν στις κάλπες.
ΚΑΠΩΣ έτσι κύλισε το πράγμα και τα χρόνια. Κάπως αλλιώς τα περιμέναμε και ο κ. Τσοχατζόπουλος μηνύει το (μεγαλο)κατάστημα που έβγαλε τα ψώνια του στη φόρα. Απαιτεί δύο εκατομμύρια και προσδοκά. Το ίδιο κι εμείς, κουνώντας το κεφάλι. Να βρεθούν οι…διαρρήκτες του γραφείου του (και όχι μόνο).
