Σημασία έχει πως οι "άνθρωποί μας", ή όσοι κάποτε θεωρήσαμε άνθρωποί μας, δεν είναι αυτονόητο ότι θα είναι παντα δίπλα μας.(αφορά: http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/10/blog-post_4991.html )
Οτι θα είναι πάντα εκεί μέχρι εμείς οι "πολυάσχολοι" να τους δώσουμε λίγη σημασία.
Και δεν ισχύει μόνο για τους γονείς μας αυτό, που το "λογικό" είναι να "φύγουν" πρώτοι.
Ισχύει και για τα αδέρφια, και για το σύντροφο, και για τον πρώην
σύντροφο, και για τα φιλαράκια, και για τους συνάδελφους...για όλους.
Σας έχει τύχει κάπου, κάπως, κάποτε, να έχετε κάνει μια τεράστια μ...α?
Να έχετε φερθεί "π......α" σε κάποιον/α που δεν το άξιζε?
Να σκέφτεστε κάθε μέρα ότι πρέπει να πάτε να τον βρείτε,να ζητήσετε
συγγνώμη, να γίνετε ρόμπα, να εξιλεωθείτε...αλλά πάντα να το αφήνετε
για...αύριο?
Και κάποια μέρα να μάθετε ότι αυτό το αύριο δε θα'ρθει ποτέ?
Και να μη μπορείτε, εδώ και χρόνια,να κοιμηθείτε από τις τύψεις?
Εσείς, που νομίζατε ότι είστε χοντρόπετσος, ότι δε θα έχετε ποτέ και για τίποτα ΤΥΨΕΙΣ???
Δε θέλω να κουράσω.
Ούτε είμαι από αυτούς που λένε "να γυρίζεις και το άλλο μάγουλο"
Μεγαλώνοντας όμως, εγώ το κ...παιδο, έμαθα με πολύ σκληρό τρόπο,
ότι ο άντρας που θέλει να τιμάει τα παντελόνια του, πρέπει να'ναι
εντάξει.
Στους γέρους του, στους αληθινούς φίλους (τα λαμόγια εξαιρούνται), και ιδίως στις γυναίκες, όταν είναι κι'αυτές εντάξει.
Κάφρος στους κάφρους, οι άλλοι δε μας φταίνε.
Κι'όταν γίνει η στραβή, γιατί άνθρωποι είμαστε, άμα έχουμε ...... να πηγαίνουμε σαν άντρες να επανορθώσουμε.
Γιατί μπορεί να γινει μεγαλύτερη στραβή και να μην προλάβουμε.
Και μετά εμείς οι¨"αναίσθητοι" να ζητάμε συνταγή γιατρού για να κλείσουμε δυο ώρες τα μάτια μας.
Καληνύχτα.
Αύριο θα βγάλω τους γέρους για φαγητό.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
