Προφανώς την δημοσίευση αυτή δεν πρόκειται να την διαβάσει ο εν λόγω αναφερόμενος διότι δεν τον έκοψα και πολύ της επικοινωνίας. Στα στενά αυτά έχουν μπει διαδοχικά απαγορευτικά εισόδου και κάποιοι δρόμοι έχουν πλακοστρωθεί χωρίς βέβαια να προειδοποιούν ούτε για πεζόδρομο, ούτε για δρόμο ήπιας κυκλοφορίας (όπως προφανώς τους προορίζουν).
Δεν λέω πολύ καλά κάνουν διότι σε λίγο καιρό το μετρό καταφτάνει και πρέπει κάπως να προστατευτούν κι από την όχληση αλλά κι από την συχνότητα αυτοκινήτων. Σε αυτό δίνω δίκιο στους κατοίκους. Όπως και στο γεγονός ότι βρίσκεται σχολείο εκεί (που και πάλι προειδοποιητική πινακίδα δεν υπάρχει).
Πάραυτα, έστριψα σε τέτοιο στενό όπου το απαγορευτικό εισόδου το βλέπεις μόλις που έχεις μπει από κεντρικό δρόμο και η πρώτη κίνησή σου είναι είτε να κάνεις όπισθεν να βγεις (πράγμα αδύνατον αφού μπήκε κι άλλος) είτε να βρεις το πρώτο στενό να μπεις και να κάνεις αναστροφή ή ακόμη και να κάνεις στάση κάπου να σκεφτείς λογικά πώς θα φύγεις.
Το παραδέχομαι, λάθος μου μεγάλο που δεν το πρόσεξα αρχικά και μου καταλογίζω ευθύνη (κι ας μην ήταν εμφανές) αλλά προσπάθησα να το διαχειριστώ φυσιολογικά ήτοι πήγα με 10 χλμ και προσεκτικότατα μέχρι να κάνω την στάση.
Το πρόβλημα που προέκυψε:
Ομοίως παράνομα εισελθών οδηγός ΙΧ αυτοκινήτου στάθμευσε επί του στενού ήπιας κυκλοφορίας και αποβίβασε τα δύο παιδιά του. Αντιλαμβανόμενος το γεγονός σχεδόν έτεινα προς ακινητοποίηση μέχρι που το κακό έγινε και το παιδάκι διέσχισε τον δρόμο φεύγοντας από την προσοχή του πατέρα του….τι κοινότυπο και σύνηθες στην Ελλάδα, ε;
Εννοείται πώς κοκάλωσα άμεσα αποφεύγοντας τα χειρότερα.
Επαναλαμβάνω, ευθύνη έχω και την αναλαμβάνω καθ’ ολοκληρίαν και μάλιστα έσπευσα αμέσως να ζητήσω συγγνώμη και να παραδεχτώ το λάθος μου (ευτυχώς και μόνο από το ένστικτό μου δεν απέβη μοιραίο). Δεν πρόλαβα όμως και αγανακτισμένος (οκ, το κατανοώ την στιγμή που κινδύνεψε το παιδί του) ο πρότινος παρανομών (και εισελθών αντίθετα στο στενό ήπιας κυκλοφορίας) οδηγός βρέθηκε να διατάζει σε έντονο αυταρχικό ύφος ότι «εδώ είναι πεζόδρομος και θα περιμένεις να φύγω εγώ με τα παιδία μου και μετά θα ξεκινήσεις»….Μάλιστα, και διαταγές ο τύπος, λοιπόν.
Να αρχίσει να μου λέει «μπήκες παράνομα» την στιγμή που έκανε το ίδιο κι εκείνος κι όταν προσπάθησα να του πω «βρε άνθρωπε, έχεις δίκιο, άσε με να μιλήσω κι εγώ» έλαβα την αγενέστατη και αλήτικη απάντηση ότι «να κοιταχτώ στον καθρέπτη και να ζητήσω από τον εαυτό μου συγγνώμη και να δω πόσο γαϊδούρι είμαι». Εγώ τι άλλο να έλεγα; Ο άνθρωπος έδειξε την αλήτικη αγωγή του. Το μόνο που είπα ότι θα έπρεπε να ντρέπεται για τον τρόπο που μίλησε (είπα να μην του κάνω μήνυση κιόλας αφού κι εγώ έκανα λάθος και δεν θέλω να μηνύω άσκοπα έστω κι αν με έβρισε)! διότι εγώ ήθελα να του ζητήσω συγγνώμη και ότι έχω ευθύνη αλλά θα έπρεπε να με κρεμάσει; Τέλος, του υπενθύμισα ότι ο Θεός είναι ψηλά και βλέπει αλλά δεν νομίζω να πίστευε και σε Θεό πέρα του ότι όλα είναι δανεικά και κάποια στιγμή θα τύχει και σε αυτόν το ίδιο.
Κλείνω λέγοντας πως γειτόνισσα (καπνίζουσα φουγάρο και με μάτια που πρόδιδαν άλλες καταχρήσεις) που ήταν στο περιστατικό (και μίλησα μαζί της μετά) το μόνο που είχε να μου πει ως απάντηση στις ερωτήσεις μου γιατί δεν κατανοεί ότι ζήτησα συγγνώμη και γιατί δεν φώναξε και σε κείνον εφόσον έκανε την ίδια ακριβώς παρανομία είναι ότι εκείνος μένει στην γωνία και πήγαινε τα παιδιά του στο σχολείο άρα λοιπόν αυτός δεν παρανομεί. Νοοτροπία, ε;
Επίσης, μου ανέφερε με εντελώς απαξιωτικό τρόπο ότι δεν την ενδιαφέρει τι λέω και ποιος είμαι καταδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι ο νεοΈλληνας είναι αναίσθητος και αδιάφορος για τον συμπολίτη του.
Μάλιστα. Πλέον βεβαιώθηκα ότι σε αυτήν την χώρα δεν υπάρχει λογική ούτε σεβασμός, πόσο μάλλον αναγνώριση ευθυνών και όλοι έχουν μάθει να βγαίνουν κι από πάνω την στιγμή που πριν από λίγο έκαναν την ίδια παράνομη πράξη δίχως οι ίδιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους όπως έπραξα εγώ και θα το γράφω συνέχεια.
Δεν σπούδασα τόσα χρόνια για να με λέει γαϊδούρι ο κάθε βρομερός αλήτης και ο κάθε αμόρφωτος και αγενής ότι γένους και να είναι. Όπως σέβομαι εγώ, έτσι θέλω να με σέβονται αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα ο σεβασμός είναι άγνωστη λέξη πόσο μάλλον όταν τους λες ότι έχουν δίκιο κι ότι έκανα λάθος να σε λένε και γαϊδούρι από πάνω.
Η απορία μου σε όλο αυτό έχει να κάνει με το ότι εγώ αναγνώρισα το λάθος μου, την βλακεία πέστε και ζήτησα συγγνώμη αλλά δεν ανέχομαι να με βρίζει και να μειώνει ο οιοσδήποτε …ειλικρινά. Η σωστή επικοινωνία και η ανάληψη ευθυνών λύνει τις παρεξηγήσεις αλλά δυστυχώς πάρα πολλοί πάσχουν σε αυτούς τους τομείς.
Ελλάδα 2010…. όσο υπάρχουν ακόμη τέτοιοι νεοΈλληνες και διαμορφώνουν αυτήν την απάνθρωπη Ελλάδα.
Χίλια συγγνώμη στο παιδάκι και στο αδερφάκι του αλλά και στην μαμά τους. Ας με έβρισε, ο άξεστος, θα ξαναπώ και στον πατέρα τους. Αλλά δεν είναι τρόπος αυτός….έλεος!
