tromaktiko: Τα Τέμπη δεν είναι κλειστά ποτέ για τους... αναρριχητές

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Τα Τέμπη δεν είναι κλειστά ποτέ για τους... αναρριχητές



Κατολισθήσεις και πολύνεκρα δυστυχήματα. Εργα που υλοποιούνται με αργούς ρυθμούς και κλειστοί δρόμοι. Μποτιλιάρισμα και ταλαιπωρία των οδηγών. Για την πλειονότητα των Ελλήνων η κοιλάδα των Τεμπών συνδέεται με διόλου ευχάριστες αναμνήσεις, ενώ η ομορφιά του τοπίου περνά συνήθως απαρατήρητη, καθώς η προσοχή στρέφεται στον επικίνδυνο ελικοειδή δρόμο
 Ωστόσο, για τους λάτρεις της περιπέτειας το σημείο όπου συναντώνται ο Ολυμπος και ο Κίσαβος αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για άθληση στα άκρα. Ο λόγος για τους έμπειρους αναρριχητές που επιλέγουν τους βράχους των Τεμπών για τις αναρριχητικές εξορμήσεις τους και, όπως δηλώνουν, δεν πτοούνται από την... «αρνητική δημοσιότητα» που έχει τραβήξει πάνω της η κοιλάδα τα τελευταία χρόνια. «Οι συχνές κατολισθήσεις έχουν προκαλέσει έναν γενικευμένο φόβο, ο οποίος βασίζεται στην παρανόηση ότι τα Τέμπη είναι μια ευρεία περιοχή αυξημένης επικινδυνότητας. Στην πραγματικότητα ωστόσο η κοιλάδα αποτελείται από δύο εντελώς διαφορετικά βουνά, τη βόρεια πλαγιά του Κισάβου, στο δεξί μας χέρι, καθώς κινούμαστε από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη, όπου βρίσκεται η Εθνική οδός, και τη νότια πλευρά του Ολύμπου, στο αριστερό μας χέρι, όπου κυλά ο Πηνειός. Η πρώτη είναι μια σαθρή “ορθοπλαγιά” από θρυμματισμένο ασβεστόλιθο, η οποία μονίμως εγκυμονεί κατολισθήσεις, ενώ η δεύτερη είναι ένας συμπαγής ασβεστολιθικός όγκος που προσφέρει εξαιρετικούς βράχους για ασφαλή αναρρίχηση» εξηγεί ο κ. Μπάμπης Μαρινίδης, πρόεδρος του ΕΟΣ Λιτοχώρου και έμπειρος αναρριχητής. Ο ίδιος, μαζί με τους συναθλητές του (τους λεγόμενους σχοινοσυντρόφους φορτωμένοι με σχοινιά και αναρριχητικούς κρίκους, ακολουθούν συχνά το μονοπάτι που ξεκινά από την έξοδο της σιδηροδρομικής σήραγγας των Τεμπών και καταλήγει στο περιβόητο «Πέταλο της Ελενας», μια σπηλιά στις παρυφές του Ολύμπου, η οποία δημιουργεί εξαιρετικά αναρριχητικά πεδία και θέλγει τους αθλητές που αγαπούν τις προκλήσεις. Αρνητικές κλίσεις, πιασίματα με ένα δάχτυλο, τυφλά σημεία που απαιτούν αποφασιστικότητα. Οσο πιο δύσκολα τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση όταν φτάσει κάποιος στην κορυφή- το «ρελέ», όπως ονομάζεται στη γλώσσα της αναρρίχησης. «Η αναρρίχηση είναι μικρόβιο, όσοι το κολλάνεδεν θεραπεύονται εύκολα» λέει γελώντας ο κύριος Νίκος Ευγενής, αλείφοντας τα δάχτυλά του με σκόνη μαγνησίας, έτοιμος για άλλη μία φορά να παλέψει με τον βράχο και τη βαρύτητα.
Στην ερώτηση άλλωστε αν οι κατολισθήσεις της περασμένης Παρασκευής αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για τις εξορμήσεις τους, οι αναρριχητές των Τεμπών απαντούν κατηγορηματικά: «Δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος για όσους γνωρίζουν τη γεωμορφολογία της περιοχής».

http://www.tovima.gr/
     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!