Το 2010 είχε χαρακτηριστεί ως «Έτος φτώχειας» ήδη από τις αρχές Ιανουαρίου. Φτάσαμε αισίως στα μέσα Οκτωβρίου, λίγο πριν καθοριστεί η τιμή πετρελαίου θέρμανσης, λίγο πριν...μας ενημερώσουν οι τράπεζες για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, λίγο πριν την περαίωση, λίγο πριν φύγουμε από τη χώρα τρέχοντας!
Ακόμα δεν νιώσαμε φτωχοί, τουλάχιστον για το υλικό κομμάτι της ζωής μας. Συνεχίζουμε και προχωρούμε κάθε πρωί με τον καφέ στο χέρι, επιλέγουμε κάποια βράδια να φάμε σουβλάκια και παϊδάκια, αν δούμε κανένα 20λεπτο κάτω ντρεπόμαστε ακόμα να σκύψουμε να το μαζέψουμε, κουτσά στραβά δίνουμε και καμιά δόση στις τράπεζες κι έτσι αισιοδοξούμε ως λαός και λέμε πως ακόμα δεν βιώσαμε τη φτώχεια στο πετσί μας!
Έχουμε και το προνόμιο να ζούμε πατροπαράδοτα εφόσον οι γονείς μας συνεχίζουν και μας χαρτζιλικώνουν σε δύσκολες στιγμές, κι ας δουλεύουμε κι ας έχουμε δική μας οικογένεια.
Είναι και οι φίλοι, οι συγγενείς που έχουν κτήματα και κοτέτσια και τρώμε κανένα φρέσκο αυγό ή καμιά φρέσκια ντοματούλα!
Έχουμε και τον αυθορμητισμό μας που μας σώζει και εκεί που βρισκόμαστε στα μπαρ κλείνουμε και καμιά δουλειά για εμάς ή για όλο μας το σόι!
Είναι και η απατεωνιά μας που από τη μια βρίζουμε τους πολιτικούς και τους πετάμε γιαούρτια και από την άλλη τους τάζουμε σταυρούς και περιφέρειες!
Έχουμε και τις δικαιολογίες μας!
Έχουμε και Αρχαίους που δώσανε τα φώτα του πολιτισμού σε Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο και Σύγχρονους που ήρθανε και κλείσανε όλους τους διακόπτες και μας βυθίσανε στο σκότος!
Το 2010 πάντως όπου να ναι τελειώνει, κι αν δεν βιώσαμε ακόμα φτώχεια στο πετσί μας και στο στομάχι μας, βιώσαμε φτώχεια στην αξιοπρέπεια μας…
και αυτή η φτώχεια εκτός από ντροπή είναι και άβολη…
