Εκείνες, αντίθετα, που έχει αξία να «τσιγκλάς», είναι οι «λεπτομέρειες». Εκείνες οι παράμετροι που έχουν το κακό συνήθειο να ξεφεύγουν, συχνά, της προσοχής. Αυτές που δεν σου γεμίζουν το μάτι, που τις βλέπεις (διαβάζεις, ακούς) και… πάμε παρακάτω. Που δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ασχοληθείς μαζί τους, να τις αναλύσεις, να τις αξιολογήσεις. Κι όμως, κρύβουν του κόσμου το «ζουμί».
Μια τέτοια παράμετρος (πάντοτε σε κλίμα «Τόρο») ήταν και ο μη πανηγυρισμός του στα Πηγάδια. Εντάξει, θα πει κάποιος, σιγά τον πολυέλαιο. Ο πρώτος είναι ή ο τελευταίος που δείχνει σεβασμό απέναντι σε πρώην ή στο «σπίτι» του; Σωστό. Αλλά αν δεν το δεις μεμονωμένα; Δεν είναι λάθος, εδώ και κάμποσο καιρό ο Τοροσίδης -πέρα από τα «παικτικά» του όργια- δείχνει ξεκάθαρα γραφή μιας ανεβασμένης ωριμότητας σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο συμπεριφοράς. Προκαταβολική σημείωση, για να μην επέλθει παρεξήγηση: δεν αγιογραφούμε. Απλά συγκρίνουμε με πριν.
Ένα καλό παράδειγμα, μας έδωσε μια δήλωσή του μετά τον πρόσφατο αγώνα της εθνικής ομάδας με τη Γεωργία, όταν του ζητήθηκε ένα σχόλιο για την περιορισμένη προσέλευση του κόσμου. Σε αντίθεση με τον γενικό κανόνα (της γκρίνιας και των παραπόνων), ο «Τόρο» πέταξε αυτό: «Ο κόσμος κρίνει εμάς κι όχι εμείς τον κόσμο». Ο ίδιος παίκτης, που μόλις το καλοκαίρι, μετά τον αγώνα με τη Νιγηρία, αντί να απολαύσει την (και) προσωπική δόξα για το γκολ που σφράγισε την ιστορία (πρώτη μουντιαλική μας νίκη), «επέλεγε» να ξοδέψει ένα καλό κομμάτι της για την κριτική που δέχτηκε η Εθνική, μετά την ήττα της πρεμιέρας. Να γκρινιάξει. Κάντε, λοιπόν, τη σύγκριση (που σας λέγαμε…).
Το άλλο, πάλι. Η δημόσια ομολογία του πως στον αγώνα με τον Βόλο έπρεπε να αποβληθεί και του λόγου του και ο Μόνχε. Σωστή η συμπεριφορά του και να νεύρα του την ώρα του αγώνα; Μην το διαπραγματευόμαστε, καθόλου. Εν δυνάμει επιζήμια για την ομάδα. Μόνο που ο Τοροσίδης, έστω και σε δεύτερο χρόνο, το λάθος του το αναγνώρισε. Ούτε τη στρουθοκάμηλο εποίησε (σαν κάτι άλλους… εξυγιαντές, που συνεχίζουν να επιμένουν ότι στο «Κλ. Βικελίδης» έγινε πέναλτι στον Βύντρα, ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια ανθρώπινης νοημοσύνης), ούτε για δικαιολογίες έψαξε. «Κύριοι, λάθος μου», ξάστερα και αντρίκεια. Και τούτο (η παραδοχή, δηλαδή, του λάθους σου), πώς να το κάνουμε;
Πέρα από τα προφανή (η θετική κρίση) που (είπαμε…) δεν υπάρχει λόγος να τα λες, βρίσκεται σε αρκετή απόσταση από παλαιότερες «επί χόρτου» αντιδράσεις του. Τότε, δηλαδή, που (ακόμη και) σε φάσεις - περιπτώσεις που το δίκιο του δεν ήταν περισσότερο απ’ το άδικο, η αντίδρασή του δεν συνόδευε πάντοτε την ψυχραιμία.
Κι όμως, από εκεί, φθάσαμε στο σημείο να υποδέχεται με «καρτερικότητα» ακόμη και διαιτητικές αποφάσεις όπως αυτή στο ματσάκι με τη Λετονία, όταν βρέθηκε με κίτρινη – αποκλεισμό για δήθεν θέατρο σε πέναλτι που του έγινε! Η όποια ανάλυση των λόγων, για τους οποίους ο Τοροσίδης επιδεικνύει το τελευταίο διάστημα αυτό το «φούσκωμα» ωριμότητας, περισσότερο θα είναι θεωρητική.
Για παράδειγμα, το "εντάξει, δεν είναι πλέον 20". Ως υπόθεση, ωστόσο, εργασίας, δυο από δαύτους μπορείς να τους υποθέσεις με ακρίβεια. Πρώτον, το γεγονός ότι πλέον βρήκε θέση. Σταθερή. Μακριά από τη λογική του εκνευριστικού «όπου υπάρχει τρύπα, τρέχα». Δεξιός μπακ, το «κανονικό» του πόστο, εκείνο που γουστάρει και περνά καλά. Και με Βαλβέρδε και με Σάντος.
Δεύτερον, η καθημερινή του ύπαρξη στους κόλπους μιας ομάδας που λειτουργεί σωστά. Δίχως… παλαβά, αναταράξεις, αμφισβήτηση, γκρίνιες, εκείνο εν τέλει το περσινό «ωχ, Παναγία μου», που έμοιαζε να έχει «βλάψει» κάθε είδους ισορροπία στο Λιμάνι. Όταν ζεις κι εργάζεσαι σε ένα περιβάλλον υγιές, θα ανοίξουν κι εσένα τα πνευμόνια σου. Κανόνας. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Βασίλη. Ισχύει γενικώς...
http://www.katimagiko.gr/
