Εξηγούμαι: Καθηγητές διαφόρων ειδικοτήτων με εμπειρία πολλών ετών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση ορίστηκαν σε δημοτικά σχολεία. Χημικοί, φυσικοί, μαθηματικοί, οικονομολόγοι, καθηγητές πληροφορικής κλπ.
Ερωτώ:
-Τι περισσότερο μπορεί να προσφέρει σε ένα παιδί της πρώτης δημοτικού κάποιος που έχει σπουδάσει πληροφορική;
-Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να το μάθει ο δάσκαλος και πρέπει να το διδάξει κάποιος που γνωρίζει δομές δεδομένων, ψηφιακή σχεδίαση, δίκτυα, ευφυή συστήματα…;
- Είναι επιστήμονας αλλά χρειάζεται να έχει σπουδάσει κανείς πληροφορική για να διδάξει σε ένα παιδάκι πώς να ζωγραφίζει μια οθόνη υπολογιστή στο χαρτί;
-Μπορεί κάποιος που έχει εμπειρία στη διδασκαλία εφήβων μαθητών να λειτουργήσει αποδοτικά με νηπιακές ηλικίες;
-Οι επιστήμονες αυτοί σπούδασαν με χρήματα του ελληνικού λαού για να παράγουν έργο. Τι έργο παράγει ένας φυσικός όταν διδάσκει σε νήπια; Θα χρησιμοποιήσει τα παιδάκια ως ερευνητική ομάδα σε κάποιο εργαστήριο για να ερευνήσει κάποιο φυσικό φαινόμενο;
-Δεν είναι προσβολή της προσωπικότητας και απαξίωση του κόπου αυτών των ανθρώπων η τοποθέτησή τους σε τέτοιες θέσεις; Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν απαξιώ το ρόλο του δασκάλου τον οποίο στην προκειμένη περίπτωση αναβαθμίζω.
-Γιατί δεν μετατίθενται αυτοί οι επιστήμονες σε άλλες θέσεις του δημοσίου συναφείς με το αντικείμενο σπουδών τους; Ένας πληροφορικός θα μπορούσε να βοηθήσει στη μηχανογράφηση μιας υπηρεσίας, κάποιος χημικός να συμμετέχει σε ομάδες περιβαλλοντικής μελέτης, κάποιος οικονομολόγος να αναλάβει την οικονομική διαχείριση μιας υπηρεσίας κλπ. Φυσικά θα μπορούσαν να προσφέρουν και υπηρεσίες εκπαίδευσης προς τους συναδέλφους τους. (Δεν αναφέρομαι σε αυτό που πιστεύω, να υπάρξουν δηλαδή και κάποιες απολύσεις, γιατί θα πληγώσω κόσμο)
Καμία άμεση σχέση εργασίας δεν έχω με την εκπαίδευση και με το Δημόσιο αν και γνωρίζω πολύ καλά τον τρόπο λειτουργίας τους. Αναφέρω επιστήμονες όσους έχουν αποφοιτήσει από ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και εκτιμώ τις ανώτερες του συνόλου γνώσεις τους. Πιστεύω ότι ο ρόλος του δασκάλου και της σφαιρικότητας της γνώσης που προσφέρει στις νεαρές ηλικίες είναι αναντικατάστατος.
Το ελληνικό κράτος έχει στις τάξεις του αναξιοποίητες παραγωγικές μονάδες που δεν θέλει να τις διαθέσει στην παραγωγική διαδικασία. Αντιθέτως υποκρίνεται ότι επιθυμεί την ανάπτυξη και την ορθολογική διαχείριση των πόρων, ανθρωπίνων και οικονομικών
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
