Το τμήμα μπάσκετ του ΓΣ Αμαρουσίου είναι το βασικό τμήμα του συλλόγου, ο οποίος έχει ιδρυθεί το 1950. Στο ελληνικό πρωτάθλημα έχει πάρει μέρος από τα πρώτα χρόνια με σημαντικές διακρίσεις στις δεκαετίες ’60 και ’70 και συμμετοχές σε ΕυρÏ! �παϊκές διοργανώσεις.
Στα επόμενα χρόνια και μέχρι το 1997 το Μαρούσι αγωνιζόταν σε Β΄Εθνική και στην Α2. Το 1998 ανέβηκε στην Α1 και από τότε αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μεγάλης κατηγορίας, έχοντας επιτύχει σημαντικές διακρίσεις με αποκορύφωμα την κατάκτηση του κυπέλλου Σαπόρτα το 2001. Να θυμίσω ακόμα τη 2η θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα του 2004 και τη συμμετοχή στον τελικό της FIBA Euroleague του ίδιου έτους.
Τα τελευταία 14 χρόνια τη διοίκηση της ομάδας είχε αναλάβει ο Μπάμπης Βωβός. Με τη δική του καθοδήγηση η ομάδα κατάφερε να λάμψει σε ένα από τα ανταγωνιστικότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Φέτος όμως ο κ. Βωβός αποφάσισε να αποχωρήσει από την ομάδα. Οι νέοι ιδιοκτήτες, κύριοι Γκάμαρης και Μαρής, μέχρι στιγμής πληρώνουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, με αποτέλεσμα το Μαρούσι να κινδυνεύει να μην πάρει πιστοποιητικό συμμετοχής για τη φετινή Α1. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε υποβιβασμό και πισωγύρισμα στα παλιά…
Ανεξάρτητα από το ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση, για τα χρέη που βρήκε ο Βωβός και τα χρέη που άφησε, είναι φανερό πια ότι στην Ελλάδα οι συνοικιακές ομάδες δεν είναι βιώσιμες. Στο σκληρό επαγγελματικό πρωτάθλημα τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο, οι συνοικιακές αναλαμπές όλο και λιγοστεύουν.
Πού βρίσκονται σήμερα ομάδες με ιστορία στην Α1 του μπάσκετ όπως το Σπόρτινγκ και ο Παπάγου; Ένας άλλος ιστορικός μπασκετικός σύλλογος ο ΓΣ Περιστερίου κατάφερε πέρυσι να ανέβει πάλι στη φυσική του κατηγορία, μετά από 5χρονο διάλειμμα. Γιατί οι ανώνυμες εταιρείες της Α1 δεν είναι βιώσιμες και πάντα πρέπει κάποιος να βάζει το χέρι στην τσέπη για να διατηρηθεί το σωματείο στη μεγάλη κατηγορία;
Μήπως στο ποδόσφαιρο είναι καλύτερα τα πράγματα; Εδώ είναι τόσες πολλές οι ομάδες που έχουν αγωνιστεί στην Α΄ εθνική για πολλά έτη και τώρα αγνοείται η τύχη τους ή απλά έχουν πέσει 1-2 κατηγορίες, που θα έπρεπε να βάζει σε σκέψεις τους υπεύθυνους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κάτι δεν πάει καλά με τα οικονομικά των μεγάλων κατηγοριών. Να θυμίσω στους παλιότερους τον Αθηναϊκό και τον Απόλλωνα Αθηνών αλλά και πιο πρόσφατα την Προοδευτική, τον Ακράτητο και το Αιγάλεω.
Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα με αυτές τις ομάδες είναι ότι δεν έχουν αρκετό αγοραστικό κοινό να απευθυνθούν, ώστε να αποκτήσει κερδοφορία το προϊόν τους. Είμαστε όλοι κολλημένοι με τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και δίπλα στο σπίτι μας να βρίσκεται το γήπεδο μιας «μικρής» ομάδας, δεν κάνουμε τον κόπο να τη στηρίξουμε παρακολουθώντας το αγαπημένο μας άθλημα.
Γεννημένοι φανατικοί, κολλημένοι με τη νίκη, μένουμε οπαδοί για μια ζωή ταγμένοι στον προεδρικό στρατό της όποιας ομαδάρας. Φυσικά φέρουν ευθύνη και οι διοικήσεις των συνοικιακών σωματείων, πόσες και πόσες φορές δεν αποτελούνται από τυχάρπαστους αεριτζήδες που μόνο σκοπό έχουν να κερδίσουν 10 λεπτά δημοσιότητας. Χρόνια τώρα περιμένω να δω μια ομάδα στο μοντέλο του Άγιαξ για παράδειγμα, να μπορεί να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις αλλά το κυριότερο να στηριχτεί στις υποδομές και γιατί όχι να είναι κερδοφόρο…
http://www.sportsecrets.gr/
