Οι δημοσκοπήσεις έφυγαν, οι… λασπολογίες, οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, οι μονόπλευρες κριτικές και οι προσωπικές επιθέσεις με χτυπήματα κάτω από τη μέση και χωρίς καμία βάση, έρχονται.
Κάποιοι δε, νομίζουν, ότι με όπλο αυτές τις μεθόδους, αλλά και τις προεκλογικές, μεγαλόστομες υποσχέσεις (να μην το ξεχνάμε και αυτό), θα καταφέρουν να «ξεγελάσουν» το λαό της Πάτρας -και των γειτονικών Δήμων, που από τον καινούργιο χρόνο, θα αποτελούν μέρος του Δήμου Πάτρας- για να κερδίσουν τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Τα φαινόμενα μάλιστα όσο πλησιάζουμε προς την κάλπη θα ενταθούν και αυτό δεν είναι μομφή για τους υποψηφίους ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως προς αυτό που εκπροσωπούν και εν προκειμένω τα κόμματα, που θέλουν ντε και καλά τις εκλογές για τους Δήμους, που είναι ένα θέμα καθαρά των δημοτών, να το μετατρέψουν σε πολιτική αναμέτρηση, λες και είναι εθνικές εκλογές. Αφορά αυτούς, που υπακούοντας στο κόμμα τους, άλλαξαν ακόμα και τα «θέλω» τους, κάνοντας αυτό που τους επέβαλε το κόμμα τους… Όλοι όμως –ανεξαρτήτως αν γεννήθηκαν εδώ ή επέλεξαν να ζουν γιατί αγαπούν την πόλη- θέλουν να δουν την Πάτρα, όχι αυτό που είναι σήμερα και τους πληγώνει, αλλά μια πόλη που θέλει, και μπορεί, να κρατήσει τα σκήπτρα της πρωτεύουσας της Δυτικής Ελλάδος και ίσως της Πελοποννήσου όταν «αύριο» θα μειωθούν οι Περιφέρειες και με τα σημερινά δεδομένα με τη συνεχιζόμενη υποβάθμισή της, σε ό,τι αφορά την καθημερινότητα όλων μας, αυτό είναι αδύνατον.
Γεγονός είναι ότι πολιτικός διάλογος επιπέδου, που να αφορά την πόλη και τα προβλήματά της –τα καθημερινά και τα μεγαλύτερα- τα οποία διογκώνονται μέρα με τη μέρα, δεν γίνεται μόνο από έναν υποψήφιο. Πρέπει να ακολουθήσουν όλοι, διότι τότε πρόκειται για μονόλογο, ενώ όταν ο θιγόμενος επιλέγει «τη σιωπή μου προς απάντησή σου», κατά το ρητό, τότε η στάση του εκλαμβάνεται από τον επιτιθέμενο ως αδυναμία ο οποίος νομίζει ότι αυτό του δίνει το ελεύθερο να «διαρρέει» κι άλλη λάσπη…
Τις προηγούμενες ημέρες, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν μέχρι τις 7 και τις 14 Νοεμβρίου, θα δούμε πολλά τέτοια φαινόμενα, αλλά κάποιοι (και οι διαρρέοντες και οι δημοσιοποιούντες), θα πρέπει να καταλάβουν, ότι ο λαός δεν είναι όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια, που φορώντας παρωπίδες κατευθυνόταν εκεί που του έλεγαν οι «μηχανισμοί», επειδή το εμπιστευόταν. Έχει άποψη, έχει κρίση και κυρίως έχει πολύ θυμό, που τον κάνει να αγανακτεί, βλέποντας τη ζωή του, την καθημερινότητά του, σε μια πόλη που θα έπρεπε να είναι βασίλισσα, να υποβαθμίζεται. Θέλει λοιπόν να δει και κάτι άλλο, πέραν αυτών που προσπαθούν να του επιβάλλουν και ίσως αυτή, να είναι και η τελευταία του ευκαιρία να το τολμήσει.
Και για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, δηλαδή περί «λάσπης» και «παιχνιδιών» που μόνο πολιτικά δεν είναι και τα οποία δεν θέλουμε να ξαναδούμε εν έτει 2010, διότι δεν τιμούν κανέναν –και κυρίως τους εμπνευστές τους- θα θυμίσουμε ότι στις 17 Οκτωβρίου του 2006, ο αείμνηστος Παναγιώτης Κοσιώνης, βουλευτής του ΚΚΕ, μιλώντας στην ΕΡΑ, αποκάλυψε την πριμοδότηση του Ευάγγελου Φλωράτου στις εκλογές του 1998, από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που το 2006 ήταν μέλη της παράταξης του Ανδ. Φούρα. Ο Παναγιώτης Κοσιώνης, ερωτηθείς σχετικά με τη δήλωση που έκανε τότε στην Πάτρα η Αλέκα Παπαρήγα, ότι το ΚΚΕ δεν πρόκειται να ξεχάσει, όσα έγιναν στις εκλογές του 1998, αναφέρθηκε αναλυτικά και με στοιχεία, στο σκηνικό εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης και είχε δηλώσει συγκεκριμένα μεταξύ άλλων: «...Το 1998, στις 2 το μεσημέρι της Κυριακής των εκλογών, φαινόταν από τα exit poll ότι η παράταξη Κοσιώνη, πήγαινε 8,6 μονάδες μπροστά από τον Ευάγγελο Φλωράτο. Όπως γνωρίζουμε, μέχρι εκείνη την ώρα, συνήθως έχει ψηφίσει περίπου το 85-90%.
Άρχισαν λοιπόν, από τέσσερις συνοικίες της Πάτρας (Κούκου, Αγ. Σοφίας, Ζαβλανίου, ΔΕΥΑΠ), οργανωμένα πλέον από πλευράς του ΠΑΣΟΚ και από συγκεκριμένο άτομο που ανήκει σήμερα στη δημοτική παράταξη του Ανδ. Φούρα, να κατευθύνουν κόσμο να ψηφίσει Φλωράτο, με τη σκέψη ότι, αν έβγαινε ο "εγκληματίας" Κοσιώνης από τη μέση, θα ξαναψήφιζαν Καράβολα. Ή με τη σκέψη, που κατά τη δική μου άποψη αυτή ήταν - να βγει ο Φλωράτος, αρκεί να μην είναι ο Κοσιώνης.
Στις 2 λοιπόν το μεσημέρι, το αποτέλεσμα των exit poll, ήταν αυτό που προανέφερα, ενώ στις 4 το απόγευμα, ήταν 2,6 μονάδες η διαφορά.
Αυτό δεν το είπα εγώ. Αν δει κανείς εκείνη την περίοδο, πρόσωπα και πράγματα, που ήρθαν από τη μία και την άλλη πλευρά - δεν θέλω να πω ονόματα - θα καταλάβει ότι πήγαιναν προς την κατεύθυνση Φλωράτου, λόγω συγκεκριμένων διασυνδέσεων που υπήρχαν...". Και ο Παναγιώτης Κοσιώνης κατέληξε: «Δεν ήταν θέμα 10.000 ψηφοφόρων. Η διαφορά ήταν 850 ψήφοι. Ήταν άνθρωποι από τις τέσσερις περιοχές που προανέφερα, που ήθελαν να ανατρέψουν το κλίμα εκείνης της στιγμής».
Αυτά συνέβησαν το 1998 και ελπίζουμε να μην τα ξαναδούμε 12 χρόνια μετά, αλλά να φανεί καθαρά το ποια θέλουν οι πολίτες της Πάτρας, να είναι η επόμενη Δημοτική τους Αρχή και αν κάνουν λάθος, να είναι λάθος που το έκαναν οι ίδιοι και όχι άλλοι γι αυτούς...
(Δημοσιεύεται σήμερα στην «ΕΒΔΟΜΑΔΑ»)
