Βρισκόμαστε εν έτει λοιπόν 2010 να βλέπουμε τη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη να καταδικάζει τις «αμαρτωλές» προς το κοινωνικό συμφέρον κυβερνήσεις και να σηκώνουν κεφάλι στο ΔΝΤ, στην ΕΕ και σε όποιον προσπαθεί να τους επιβάλλει ανέχεια και όρους που θα την οδηγήσουν σε βέβαιη απαξίωση.
Πρώτα η Ουγγαρία, τώρα η Ισλανδία. Η οικονομική κρίση και η αγανάκτηση του κόσμου από τα σκληρά μέτρα που υπαγορεύουν μηχανισμοί του ΔΝΤ και της ΕΕ οδηγούν σε ανατροπές πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Οι κοινωνίες ξεσηκώνονται και αναγκάζουν τις κυβερνήσεις τους να προβούν σε δραστικές αναπροσαρμογές της πολιτικής τους για να καταλαγιάσουν τις αντιπαραθέσεις με τους οργισμένους και πιεσμένους πολίτες.
Στην Ισλανδία, όπως αναφέρει και πάλι ο φίλτατος Γ. Δελαστίκ μετά από δημοψήφισμα, το 93,2% του λαού είπε ΟΧΙ στη συμφωνία που είχε συνάψει η προηγούμενη κυβέρνηση με το ΔΝΤ, τους Βρετανούς και την ΕΕ για να μην πληρώσουν άδικα οι φορολογούμενοι πολίτες τα χρέη των τυχοδιωκτών Ισλανδών τραπεζιτών. Έτσι, η νέα κυβέρνηση, δεδομένου ότι το 40% των ισλανδικών νοικοκυριών είναι τεχνικά χρεοκοπημένο εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής του 2009, έδωσε εντολή στις τράπεζες να διευκολύνουν τους πολίτες στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους με παρατάσεις και αναδιαρθρώσεις των δανείων.
Όταν υπάρχει θέληση όλα γίνονται. Και ορθές λύσεις βρίσκονται και η κοινωνία έχει ελπίδες επιβίωσης. Στην Ελλάδα όσο αιφνίδια είναι τα δημοσιονομικά μέτρα και οι νέες νομοθεσίες που ανοίγουν επικίνδυνες αγορές, όπως του τζόγου, τόσο αιφνίδιες, αν και αναμενόμενες, θα είναι και οι αρνητικές συνέπειες γιατί απλώς δεν τις έχει συνυπολογίσει η κυβέρνηση.
Ίσως οι συμφωνίες και τα μνημόνια να θολώνουν το πολιτικό μυαλό και να το μετατρέπουν σε στυγνό οικονομικό εισπρακτικό μηχανισμό για τη νίκη έναντι του ΔΝΤ και της ΕΕ. Μόνο που στην περίπτωση της χώρας μας ο αγώνας αυτός γίνεται μονομερώς και όχι επί ίσοις όροις.
Οι κοινωνίες θέλουν κυβερνήσεις που να τις προστατεύουν. Όχι να τις καταστρέφουν. Οι πολίτες ψηφίζουν την κυβέρνηση γιατί τους υποσχέθηκε ένα καλύτερο μέλλον. Θέλουν μία κυβέρνηση που να κάνει όσα λέει. Όχι τα ακριβώς αντίθετα και να στηρίζεται στη θυσία των πολιτών για το δικό της συμφέρον και για να κερδίσει την μάχη των εντυπώσεων σε διεθνές επίπεδο. Οι πολίτες δε χρωστάνε να πληρώνουν τις πολιτικές αμαρτίες. Αλλά όπως είπαμε, είναι θέμα προτεραιοτήτων.
poor journalisto
