“Ο όχλος έχει μεν μάτια και αυτιά, δεν έχει, όμως, σχεδόν τίποτε άλλο πέραν τούτων. Κρίσεως, μάλιστα, στερείται σχεδόν ολοκληρωτικά, η δε μνήμη του είναι και αυτή περιορισμένη”.
Άρθουρ Σοπενχάουερ
Την τελευταία δεκαετία έχουν ανακύψει εύλογες ανησυχίες για τον ενδεικνυόμενο τρόπο ανάδειξης και ένταξης νέων ταλέντων στη σύγχρονη, γηγενή, καλλιτεχνική φατρία. Αναμενόμενα, στην εξαχρειωμένη εποχή της λιβελλογραφίας και των ψυχρών αλγορίθμων του Κυβερνοχώρου, δεν υπάρχουν καλόβουλα μέσα που δύνανται να λειτουργήσουν ως υποστήριγμα για τους αιθεροβάμονες νεολαίους που πορεύονται κατά μόνας ή μετά παρέας των φερέλπιδων ικανοτήτων τους. Εξαιρούνται, φυσικά, οι ευνοημένοι δια της προσκολλήσεως σε μέντορες καρεκλοκένταυρους οι οÏ! �οίοι και προωθούνται από τους “ευεργέτες” τους στο δημόσιο γίγνεσθαι με παροχές εις είδος.
Ίσως να είναι, λοιπόν, σημαντικό το ποσοστό των νεοφανών καλλιτεχνών που χαίρουν αναγνωρισιμότητας λόγω συμμετοχής τους σε προοδευτικά παιχνίδια ριάλιτι και όψιμα εισαχθέντες τηλεδιαγωνισμούς ταλέντων. Είναι σχεδόν ευκαταφρόνητο, όμως, το ποσοστό εκείνων που κατόρθωσαν να παραμείνουν αξιοπρεπώς στο προσκήνιο τολμώντας ποιοτικά εγχειρήματα.
Βεβαίως η διατιθέμενη δημοσιότητα από κανιβαλιστικά, κίτρινα μίντια που αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους προς θυσία στο βωμό της υψηλής τηλεθέασης, αποτελεί πλέον το στίγμα των ημερών μας. Έτσι, αρχικά, το όφελος συμμετοχής σε ριάλιτι παρουσιάζεται διττό καθώς υπόσχεται ανοίγματα σε κλίκες λαοπρόβλητων δημαγωγών φέρνοντας, ταυτόχρονα, σωρεία χρυσών επαγγελματικών προτάσεων. Η σαγήνη μιας τόσο ευρείας και ταχύρυθμης διασημότητας, όμως, είναι μια παγίδα αλλοτριωτική η οποία ραπίζει το μυαλό της πλειονότητας που σπεύδει να την κατα! κτήσει μπαίνοντας στη συνθλιπτική διαδικασία ν’απογυμνωθεί ψυχικά, να υποστεί εγκλεισμό και εν τέλει ν’απορριφθεί εν μέσω διαγωνιστικής αρένας μετά κλαυθμών και οδυρμών.
Είναι κατανοητό τοις πάσι πως απ’τις εν λόγω εμπειρίες κάθε άλλο παρά τέρψιν αποκόμισαν οι εμπειρογνώμονες. Εντούτοις, η μερίδα των φίλων της κλειδαρότρυπας παθιάστηκε ως τα όρια της τρέλας με πολύκροτα ερωτικά συμπλέγματα μεταξύ παικτών ταλεντοριάλιτι, παρακολούθησε μ’αδημονία αλαλάζοντα σφιχταγκαλιάσματα κάτω από υπερκινητικά πανωσέντονα, λάτρεψε κατασκισμένα ιμάτια επιμελώς κρεμάμενα από έφηβα κορμιά κι εγκωμίασε φάλτσες φωνητικές εκτελέσεις ρωμαλέων γυμνών που, κανονικά, θα έπρεπε να είχαν διωχτεί με το φραγγέλιο από τα σ! ημερινά μουσικά δρώμενα.
Αντιθέτως, τα προαναφερόμενα και όλα τα συναφή- προς οφθαλμών ηδονήν- θεάματα, δεν απευθύνονται στους έχοντες ιδεολογικές ανησυχίες και σ’εκείνους που ζητούν την λυτρωτική επενέργεια της τέχνης και την αισθητική απόλαυση καθόσον ευτελίζουν το ανθρώπινο ποιόν, το ήθος, την ποιότητα της σημερινής ψυχαγωγίας και των κοινωνικών προτύπων μας.
Κι αν δέκα έτη πριν, το ριαλιτόδεντρο- τρόπον τινά- φύτρωσε, ευδοκίμησε, πέταξε μυριάδες φρούτα και κακοφορμισμένες παραφυάδες στις UHF συχνότητες της ελληνικής τηλοψίας, είναι πλέον ένα αισιόδοξο γεγονός ότι ο κορεσμός θεαμάτων της προκείμενης θεματολογίας έχει στρέψει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή στις αμιγώς ενημερωτικές/επιμορφωτικές εκπομπές και σε “δευτερεύοντα” κανάλια που τις προωθούν με μικρότερο κέρδος μεν αλλά και με μικρότερο ρίσκο. Είναι διάχυτο πλέον το αίσθημα απουσίας ποιότητας στην ψυχαγωγία που μας σερβίρει καθημερινά η μικρή, πικρή μας οθόνη. Ειδικά σε μια περίοδο που το υπέρογκο, εθνικό χρέος επιτάσσει να κάτσουμε σπίτι και να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της διασκέδασης στα- μη επιζήμια για την τσέπη- όρια του σαλονιού και της τραπεζαρίας μας. Αν ήταν εφικτό βέβαια θα προτιμούσαμε, ανοίγοντας τους τηλεοπτικούς δέκτες μας να μην παραπαίουμε ασταμάτητα κάπου ανάμεσα σε επίμονους κηπουρούς, χιλιοβραβευμένους κουζινολόγους, νταβραντισμένους αγρότες, μη απογαλακτισμένα λεβεντόπαιδα, απελπισμένους εστιάτορες και “wanna be famous” περσόνες-τούμπανα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και! ... αφ ωνίας.
Απο τη Χρυσουλα Μολογιαννη (Συγγραφεα του πρωτου ελληνικου reality μυθιστορηματος Σιγα μη γινεις φιρμα)
Πηγη
http://www.chrysoulamologianni.blogspot.com/
