Έχουμε ξεχάσει όχι μόνο ως λαός αλλά και ως απλοί καθημερινοί άνθρωποι, πως να προστατεύσουμε τους δικούς μας και τον εαυτό μας. Βολευτήκαμε, γίναμε μαλθακοί και φοβισμένοι.
Περιμένουμε όλοι την σπίθα που θα προκαλέσει την λαϊκή εξέγερση. Τον τελευταίο χρόνο όμως, έχουν ανάψει πολλές σπίθες στον οικονομικό τομέα, στον κοινωνικό και στον εθνικό, όμως καμία λαϊκή έκρηξη δεν προκλήθηκε. Γιατί άραγε? Γιατί ό Ελληνικός Λαός δεν διαθέτει πλέον μέσα του ενεργό εκρηκτικό μίγμα. Το μπαρούτι είναι βρεγμένο και μουχλιασμένο. Δεν ανάβει.
Δεχόμαστε τα πάντα με απόλυτη μοιρολατρία. Τις περικοπές των πόρων μας, την περιφρόνηση των ξένων «συμμάχων» μας, τις νουθεσίες και τις ειρωνείες των γειτόνων μας, βορίων και ανατολικών, την ατιμώρητη αρπαγή του δημοσίου χρήματος, την επιχειρηματολογία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και τους εκβιασμούς του κόμματος της κυβέρνησης.
Η αλήθεια όμως είναι ότι καμία λαϊκή αντίδραση δεν μπορεί να εξελιχθεί σε λαϊκή εξέγερση, αν δεν διαπνέεται από έμπνευση και όραμα που μόνο οι διανοούμενοι μπορούν να δώσουν. Καμία λαϊκή εξέγερση δεν ξεκίνησε και άνθησε χωρίς την ιδεολογική και αξιακή στήριξη από διανοούμενους αποδεδειγμένης αξίας, κατανοητούς και αποδεκτούς από τον λαό.
Η δύναμη της εξέγερσης δεν αρκεί να αντιπαλέψεις και να κάμψεις τις δυνάμεις της καθεστηκυίας τάξης, του «Συστήματος», που εκπροσωπείται από τα κόμματα, τους συνδικαλιστές, τους δημοσιογράφους, την εκκλησία, τους υπηρεσιακούς παράγοντες και τους χαρτογιακάδες. Όλοι αυτοί έχουν στα χέρα τους ως όπλα, τους νόμους, τις εγκυκλίους, την κομματική πειθαρχεία, τις συνήθειες και τις παραδόσεις και κυρίως την φυσική δύναμη για την καταστολή των «υπερβολικών αντιδράσεων».
Δυστυχώς ‘όμως φαίνεται ότι οι διανοούμενοι της χώρα μας, που πραγματικά μπορούν να υπηρετήσουν αυτό τον σκοπό, είτε δεν έχουν το σθένος οι ίδιοι, είτε έχουν εξουδετερωθεί από το «Σύστημα».
Τότε τι πρέπει να κάνουμε?
Να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχθούμε την μοίρα μας?
Ο γράφων ποτέ δεν ήταν κομματικός αλλά ούτε και επαναστατικό στοιχείο, φανατικός οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί εξτρεμιστικό. Ένα μέλος της μικρο-μεσαίας τάξης ήταν που λειτουργούσε στα πλαίσια του «Συστήματος».
Επειδή όμως πλέον θεωρώ ότι οφείλουμε στα παιδιά μας αλλά και στους εαυτούς μας, να κάνουμε μία προσπάθεια ώστε να εκφράσουμε έστω και στοιχειωδώς την αντίδρασή μας, προτείνεται, σε όλους που αισθάνονται το ίδιο, να σταματήσουμε επιτέλους να κλαψουρίζουμε, να σηκωθούμε από τον καναπέ, να εγκαταλείψουμε την τηλεόραση και ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, σαν να είμαστε μία παρέα παλιών φίλων που ξανασυναντιόμαστε μετά από πολλά χρόνια.
Δεν χρειαζόμαστε καθοδηγητές, δεν χρειάζονται λογύδρια και χαιρετισμοί, δεν χρειάζονται εισηγήσεις και συνθήματα, δεν χρειάζεται να κλείσουμε τους δρόμους και να διακόψουμε την κυκλοφορία, μπορούμε να συναντηθούμε ήσυχα ΜΕ ΕΝΑ ΚΙΤΡΙΝΟ ΜΑΝΤΙΛΙ στο μπράτσο μας ή στο λαιμό μας, μία ΚΙΤΡΙΝΗ ΚΟΝΚΑΡΔΑ ΣΤΟ ΠΕΤΟ ΜΑΣ, για να αναγνωρίζει το «Σύστημα», ότι είμαστε διαμαρτυρόμενοι, μη καθοδηγούμενοι απλοί πολίτες.
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ μας και το ΚΙΤΡΙΝΟ ΜΑΝΤΙΛΙ ή ΚΟΝΚΑΡΔΑ θα είναι η διαμαρτυρία μας.
Μπορεί στην πρώτη συνάντηση να είναι 10 άτομα, αλλά τουλάχιστον να ξεκινήσουμε κάτι έστω και έτσι.
Ας το σκεφτούμε όλοι και όποιος θέλει ας δηλώσει μέσα από αυτό το site την πρόθεσή του να συμμετάσχει σε αυτή την ενέργεια Διαμαρτυρίας και ας πούμε την πρώτη συνάντηση του «ΚΙΤΡΙΝΟΥ», να την κάνουμε στις 11 Νοεμβρίου 2010, ημέρα Πέμπτη, στις 07 το απόγευμα στην Πλατεία Κοραή.
Οι απόψεις και τα σχόλια όλων των αναγνωστών μπορούν να εμπλουτίσουν, να ενισχύσουν, να απορρίψουν αυτή την πρόταση ή να βγάλουν στην επιφάνεια άλλες ιδέες πιο αποτελεσματικές.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
