Αυτός ο λαός που στο παρελθόν του πάντα πάλευε για τον χαμένο του πολιτισμό, για τα χαμένα εδάφη του και για τα χαμένα όνειρά του, χάνεται σιγά σιγά, αυτός ο ίδιος λαός…
Η ρουφήχτρα των ευρωπαϊκών προτύπων και νομοθεσιών, παρασέρνει οτιδήποτε ελληνικό έχει απομείνει μέσα από χρόνια ένδοξων πολέμων και αδέξιων πολιτικών ηγεσιών.
Όταν μπαίνανε οι υπογραφές για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, όταν βγαίνανε από τη χώρα βαλίτσες με χρυσό και ασήμι, όταν ανοίγονταν λογαριασμοί στην Ελβετία από νεόπλουτους κοιλαράδες και όταν κλείνανε στόματα με φουσκωμένα φακελάκια, αυτός ο λαός, εν γνώσει του για τις δοσοληψίες και εν αγνοία του για την κατάντια του, έβαζε την δική του υπογραφή για την τελική εξαθλίωσή του.
Οι άθλιοι όλοι εμείς, που την κάθε μέρα τη μετράμε με αξίες που μας δίνουνε. Με αξίες που μας κοστίζουν περηφάνια και ιδανικά.
Αν ο καθένας λοιπόν παίρνει αυτό που του αξίζει, κι αν εμάς αυτό που μας αξίζει είναι για μια μέρα στην κάλπη τριάντα χρόνια ντροπής, τότε ας ξανασκεφτούμε όταν έρθει η καινούργια μέρα της κάλπης, όχι τα τριάντα χρόνια που πέρασαν, αλλά τα επόμενα τριάντα χρόνια που θα ακολουθήσουν…
Τριάντα χρόνια μετά, δεν θα είμαι νέος.
