Δηλαδή κάθε 58,7 χιλιόμετρα ήμουν αναγκασμένος να σταματήσω για να πληρώσω διάφορα ποσά.Σαν σε παιδιά των φαναριών άνοιγα το παράθυρο κάθε 40 λεπτά και έδινα χρήματα. Συνολικά 19,8 ευρώ στα οποία δεν συμπεριλαμβάνω τα ρέστα που ήταν λεπτά και δύο φορές έπεσαν από τα χέρια του υπαλλήλου στο δρόμο.Το αυτοκίνητό μου 1200 κυβικών κατανάλωσε για την απόσταση αυτή βενζίνη 42 ευρώ. Έδωσα επιπλέον σχεδόν τα μισά χρήματα από τα καύσιμα στην πληρωμή των διοδίων.
Ένας υπάλληλος επιχείρησης ταχυφαγείου μεταξύ των διοδίων μου είπε ότι αναγκάζεται να έχει ένα αυτοκίνητο στην μία μεριά των διοδίων και ένα μηχανάκι στην άλλη και να περνά με τα πόδια τα διόδια.
Ένας άλλος υπάλληλος στα κρατικά διόδια των Μαλγάρων στην ερώτησή μου γιατί τα διόδια έγιναν τόσα πολλά μου απάντησε: «…και που είσαι ακόμα»
Στο τέλος του ταξιδιού είχα την αίσθηση ότι πλήρωνα διόδια παρά ότι ταξίδευα.
Παρατήρησα να κατασκευάζονται ακόμη 2 σταθμοί διοδίων, ένας από τους οποίους βρίσκεται στις Θερμοπύλες και οι συνειρμοί έρχονται χωρίς να το θέλει κανείς. Στην μάχη των Θερμοπυλών του Βασιλιά Λεωνίδα το μόνο που μπορέσαμε να αντιτείνουμε σαν νεοέλληνες ήταν όχι ένα τείχος ηρωικών Ελλήνων αλλά ..διόδια
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
