Και αντί να στραφεί η προσοχή στο περιεχόμενο της επιστολής, η πλειονότητα των ΜΜΕ, με λιγοστές εξαιρέσεις, προχώρησε στη δική της “πολιτική ανάγνωση”, εκτιμώντας ότι ο Αβραμόπουλος επιτίθεται στον Καραμανλή! Για να ακολουθήσουν την κριτική αυτή, όλοι οι δήθεν και όψιμοι υποστηρικτές του πρώην πρωθυπουργού, εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν τα προσωπικά απωθημένα τους προς τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, μην ξεχνώντας τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε στην εκλογή του νέου Προέδρου της ΝΔ: Τότε που ουσιαστικά επέβαλε τη διαδικασία της εκλογής από τη βάση της Παράταξης, και συντάχθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά.
Ας επιχειρήσουμε λοιπόν να δούμε λίγο ψύχραιμα τα δεδομένα που έχουμε στα χέρια μας: Ένα έγκριτο, πολιτικό περιοδικό, φέρνει στη δημοσιότητα μια επιστολή. Το γονίδιο του λαϊκισμού και της συνωμοσιολογίας που κρύβουμε οι περισσότεροι μέσα μας, οδήγησε στο να θεωρήσουν περίπου ως δεδομένο, ότι την επιστολή την έδωσε ο ίδιος ο Αβραμόπουλος! Από την άλλη, το περιβάλλον του αντιπροέδρου της ΝΔ υποστηρίζει ότι πληροφορήθηκε τα της δημοσίευσης της επιστολής το απόγευμα της προηγουμένης ημέρας από την κυκλοφορία του περιοδικού, του ζητήθηκε να κάνει μια δήλωση, αλλά εκείνος αρνήθηκε, εκφράζοντας τη δυσφορία του για το δημοσίευμα αυτό. Χωρίς φυσικά να μπορεί να αρνηθεί το περιεχόμενο και την ουσία της επιστολής, που ήταν υπαρκτή.
Στον Αβραμόπουλο, προσάπτουν τις τελευταίες ημέρες και κάτι άλλο: Ότι αν γνώριζε νωρίτερα για την κατάσταση της οικονομίας, όπως φαίνεται από την επιστολή του, έπρεπε να υποβάλλει την παραίτησή του από την Κυβέρνηση. Προτάσσουν δηλαδή, και αυτό το κάνουν ακόμη και στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, ως επιλογή, τη ρήξη με τον τότε πρωθυπουργό και την παραίτηση, σε μια κρίσιμη συγκυρία, που θα οδηγούσε σε πλήρη αποσύνθεση το κυβερνητικό σχήμα, το οποίο είχε ήδη χάσει τη συνοχή και την αλληλεγγύη του, ενόψει των εκλογών που διαφαίνονταν στον ορίζοντα.
Αν ο Αβραμόπουλος είχε παραιτηθεί, το πιθανότερο είναι πως θα είχε ξυπνήσει μνήμες από την εποχή του “Διόνυσου” και του “ΚΕΠ”. Αν από την άλλη, είχε υποβάλλει την παραίτησή του για προσωπικούς λόγους, κάτι που στενοί συνεργάτες του παραδέχονται ότι είχε συζητηθεί ως προοπτική, το πιθανότερο είναι ότι τα δεδομένα για τη Νέα Δημοκρατία θα ήταν σήμερα διαφορετικά.
Επανερχόμαστε τώρα στην επιστολή αυτή καθ’ αυτή. Αν καταφέρει κάποιος να κλείσει τα αυτιά του στις φωνές και τις κραυγές που ακούγονται, και διαβάσει την επιστολή Αβραμόπουλου, θα διαπιστώσει κάτι αυταπόδεικτο και λογικό: Ο τότε υπουργός Υγείας εξέφραζε σοβαρή αμφισβήτηση για το κατά πόσο μια χώρα της ευρωζώνης όπως η Ελλάδα, που η παγκόσμια κρίση καθυστέρησε να την χτυπήσει, προέβλεπε ρυθμό ανάπτυξης για την οικονομία της σε επίπεδα άνω του 3%, τη στιγμή που για τις ανεπτυγμένες οικονομίες του κόσμου προβλεπόταν αρνητικός ρυθμός ανάπτυξης. Αυτά δήλωνε ο Ντομινίκ Στρος-Καν, αυτά έγραφαν τα διεθνή οικονομικά ΜΜΕ.
Έλεγε ακόμη ότι σε μια κρατικοδίαιτη ιδιωτική οικονομία, όπως είναι η δική μας, έπρεπε να ληφθούν άμεσα μέτρα τόνωσης της ανάπτυξης και της απασχόλησης, να ενισχυθούν οι δημόσιες επενδύσεις, να επιβληθεί αυστηρό θεσμικό πλαίσιο ελέγχου των τραπεζών, να διακινηθεί ρευστότητα στην πραγματική οικονομία, ώστε να στηριχτούν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και να μην κινδυνεύσουν θέσεις εργασίας. Και βέβαια, υπήρχε ειδική αναφορά στην υγεία.
Δηλαδή, ο Αβραμόπουλος παρουσίασε ουσιαστικά σε αυτή την επιστολή του Νοεμβρίου 2008, το πλαίσιο που εξήγγειλε ο Κώστας Καραμανλής στη ΔΕΘ τον Σεπτέμβριο 2009, και ενώ είχαν ήδη προκηρυχτεί εκλογές για τις 4 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Εκλογές στις οποίες εξαναγκάστηκε να οδηγηθεί ο τότε πρωθυπουργός, λόγω του πολιτικού εκβιασμού του ΠΑΣΟΚ, με την απειλή να μην συναινέσει για την επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ώστε να προκαλέσει εκλογές.
http://www.statesmen.gr
