Να βγεί ένας δημοσιογράφος και να κατηγορεί για άλλη μια φορά το κράτος για τους δρόμους, για την ελλειπή σήμανση ή να προσπαθήσει να αφυπνήσει όλους αυτούς καβαλάνε μηχανές;
Γιατί να μην δούμε τα αποτελέσματα την ανευθυνότητας όλων μας; Κάποια στιγμή δεν ένιωθες και εσύ ένας μικρός Θεός πάνω στην μηχανή σου ή στο αυτοκίνητο σου; Τα ίδια ακριβώς πράγματα δεν έλεγες ή σκεφτόμσουν με αυτά τα παιδία, που τώρα είτε νεκρά είναι ή ανάπηρα ; Δεν έχεις πει ποτέ, “Εγώ προσέχω“ - χωρίς βέβαια να σκεφτείς ότι ίσως ο άλλος να μην σε προσέξει. Πάντα είχες την αίσθηση του κινδύνου και το πόσο εκτεθειμένος είσαι ... ποτέ δεν έχεις κάνει ούτε ένα μέτρο χωρίς κράνος, στολή , ζώνη ή πάντα προσέχεις στον δρόμο και ποτέ δεν ήσουν αφηρημένος τόσο ώστε να μην δεις τον άλλον να έρχεται;
Ίσως να είναι ο μόνος τρόπος να αντιληφθεί -ο μέσος νους όπως λες (όπου ο μέσος νους βγαίνει στους δρόμους κάθε μέρα με μηχανές ή αυτοκίνητα και αυτός προκαλεί τα ατυχήματα, όπως επίσης αυτός εκλέγει τους δημάρχους και τις κυβερνήσεις ... ) - τι πραγματικά συμβαίνει στους δρόμους και το ότι ο καθένας από εμάς φέρει το μερίδιο της ευθύνης του. Μπορεί να μην ήταν ωραίοκαι να πείραξε, να βλέπουμες την "εκμετάλευση" των παιδιών και των οικογενειών των θυμάτων, στο όνομα της τηλεθέασης, αλλά μήπως πραγματικά αυτό που πειράζει είναι ότι ανά πάσα στιγμή θα μπορούσαμε και οι ίδιοι να είμαστε είτε τα θύματα ενός τροχαίου ή να προκαλέσουμε ένα τέτοιου είδους ατύχημα;
Θα ήθελα επίσης να σου αναφέρω πως το θέμα για τα κράνη και τον τρόπο που φορολογούνται και άλλα τραγελαφικά που συμβαίνουν στο ΕΛΛΑΝΤΑ, τα ανέφερε, θα έπρεπε να δώσει μεγαλύτερο βάρος ... Πόσα όμως να πείς σε μία εκπομπή μιας ώρας (ίσως και λιγότερο να ήταν δεν θυμάμαι).
Έχω κλάψει,έχω πονέσει και έχω δεί από κοντά τις συνέπειες των τροχαίων ατυχημάτων... Έχω ζήσει και την εμπειρία του τροχαίου με μηχανή και ναι έφταιγε ο δρόμος, έφταιγε ο άλλος που έκλεσε τον δρόμο, αλλά πάνω απ’ όλα έφταιγα εγώ, γιατί ούτε κράνος φορούσα ούτε στολή , τίποτα. Ευχαριστώ το Θεό που ζω, γιατί τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι τελείος διαφορετικά και να ήμουν και εγώ ένας ακόμα αριθμός στα ΝΕΑΝΙΚΑ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ.
Κλείνοντας θα ήθελα να πώ πως τέτοιου είδους εκπομπές Ε Π Ι Β Α Λ Λ Ε Τ Α Ι να προβάλονται και μάλιστα την επόμενη φορά θα έλεγα ότι θα έπρεπε να είναι πιο σκληρές. Όχι για να χορτάσει το μάτι μας άπο δάκρυ , πόνο, σπαραγμό, κτλ αλλά μήπως και σταματήσει όλο αυτό... Γιατί αν και ένα άτομο άρχισει να σκέφτεται όλα αυτά που είδε και άλλαξει συμπεριφορά στον δρόμο, είναι ένας ακόμα μελλοντικός υπεύθυνος γονέας, ο οποίος θα μάθει στο παιδί του την υπευθυνότητα, αυτό στο δικό του παιδί του και όσο μεγαλώνει η λίστα με τους υπεύθυνους οδηγούς τόσο θα μικραίνει αυτή των ανεύθυνων, αρά θα μικραίνει και λίστα των θυμάτων ...
Εύχομαι αυτό εξαιρετικό ντοκυμαντέρ να μας ξυπνήσει και να υπάρξουν και άλλα αντίστοιχα και όχι μια φορά τον χρόνο αλλά συνέχεια ...
