Κι εγώ πιστεύω πως αυτό που συμβαίνει στην Ελληνική κοινωνία είναι ανήκουστο για οποιαδήποτε δυτική χώρα. Πολύ περισσότερο, δε, ψέγω τις μανάδες, που επειδή δεν δώσαν τη δέουσα προσοχή στα παιδιά τους όταν ήταν μικρά και το είχαν ανάγκη, από ενοχικό σύνδρομο τώρα τα υπερπροστατεύουν (τώρα που δεν το έχουν ανάγκη).
Και θα φέρω κι άλλα παραδείγματα:
Υπάρχουν παιδιά, που όχι λόγω έλλειψης ευφυίας, αλλά αν θέλετε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος και συνέπειας στις σπουδές είναι αυτό που λέμε λαϊκά "δεν τα παίρνουν τα γράμματα". Παρ' όλα αυτά θα το αφήσει το παιδί η μανούλα να γίνει υδραυλικός; (οι οποίοι υδραυλικοί έτσι περιζήτητοι που έχουν γίνει μια χαρά μεροκάματο παίρνουν επί τη ευκαιρία). Όοοοοοοχι. Θα το στείλει σε ιδιωτική σχολή και θα σπουδάσει Management και Διοίκηση Επιχειρήσεων. Φυσικά το παιδί με το που θα τελειώσει μια τέτοια ειδικότητα δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο απÏ! Œ το να προσληφθεί ως Διευθυντής κάπου. Αυτό άλλωστε δεν είναι το αντικειμενό του; Και φυσικά η μανούλα θα το ενισχύσει.
Οι περισσότεροι από τους γνωστούς μου περάσαν την ηλικία των 30 για να αφήσουν το πατρικό τους, πράγμα που είναι αδιανόητο σε άλλες χώρες στην Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν κακό στην αγορά με πολλούς τρόπους, ακόμη κι όταν μπουν στην αγορά εργασίας. Αν κάποιος που δεν έχει υποχρεώσεις παρά μόνα του έξοδα είναι τα τσιγάρα του και τα έξοδα διασκέδασής του θελήσει να κάνει τη δουλειά που κάνω εγώ, μπορεί να το κάνει ζητώντας ψίχουλα, μια και δεν έχει υποχρεώσεις να καλύψει. Αυτό οδηγεί σε μια χαμηλής ανταγωνιστικότητας αγορά που δίνει το πÎ! �νω χέρι στα αφεντικά, μια και εύκολα μπορούν να βρουν φτηνότερο εργατικό δυναμικό, πλήττοντας το σύνολο των εργαζομένων. Αναλογιστείτε τι σημαίνει αυτό και θα καταλάβετε γιατί είναι τόσο κακό η ύπαρξη αυτού του φαινομένου στην Ελλάδα.
Έπειτα, σκεφτήτε ειλικρινά τα παιδιά σας και το πραγματικό τους συμφέρον. Αν απλά τα κακομάθετε, θα γίνουν άνθρωποι ικανοί να ανταπεξέλθουν στις μελλοντικές τους υποχρεώσεις; Είχα την χαρά όταν ήμουν νεότερος να ζήσω από κοντά μια οικογένεια Γερμανών. Τα παιδιά τους εισέπραταν τόση αγάπη και φροντίδα που σπάνια έχω δει να εισπράττουν Ελληνόπουλα. Παρ' όλα αυτά, από μικρά (5 και 3.5 χρονών αντίστοιχα τότε) τα μάθαιναν να τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Π.χ. όταν το φαγητό τελείωνε, ο καθένας είχε μια εργασία να κάνει, άλλος θα μαζέψει τα πιάτα, άÎ! �λος θα τα πλύνει κλπ κλπ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο μικρός Γιουλιους τότε, μιλούσε Γερμανικά, Αγγλικά και Ελληνικά, ήξερε windsurfing και water-ski και ήταν ένα πολύ ευτυχισμένο παιδακι.
Σε αντιπαράθεση θα μιλήσω για έναν γνωστό μου που σπούδασε σχέδιο και για πολλά χρόνια δεν δεχόταν να εργαστεί για κάτι λιγότερο από την Pixar. Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας.
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
