ήταν μια καλή ευκαιρία για την τούρκικη κυβέρνηση να προβάλει την επιθυμία - απαίτησή της να ολοκληρωθούν οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για τη συνδιαχείριση (συνεκμετάλλευση) του Αιγαίου μέχρι το τέλος του χρόνου.
Είναι προφανείς οι λόγοι της βιασύνης της Άγκυρας:
◆ Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδεχτεί τα τούρκικα ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο και τη λογική της συνεκμετάλλευσης.
◆ Οι συνομιλίες για τη διανομή του Αιγαίου έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους επί κυβέρνησης Σημίτη. Οι τελευταίες λεπτομέρειες της συμφωνίας έχουν εξεταστεί τον τελευταίο χρόνο και το μόνο που απομένει είναι η ανακοίνωσή της.
◆ Οι αναμενόμενες στο κοντινό μέλλον ακόμη υψηλότερες τιμές για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο κινητοποιούν το... πιεστικό ενδιαφέρον των πετρελαϊκών κολοσσών για την εξέταση των κοιτασμάτων της περιοχής.
◆ Η αποτροπή της (αρνητικής) επιρροής που μπορεί να ασκήσει στην ελληνοτουρκική συνεργασία στο Αιγαίο τυχόν εδραίωση της ελληνοϊσραηλινής οικονομικής και στρατιωτικής συνεργασίας.
Ένας ακόμη λόγος που προκαλεί τη βιασύνη της Τουρκίας (και όσων πρόκειται να κερδίσουν από τις έρευνες και την ελληνοτουρκική «συνεκμετάλλευση» των όποιων κοιτασμάτων στο Βόρειο Αιγαίο και την περιοχή του Καστελόριζου) είναι η ασταθής θέση της πρόθυμης κατά τα άλλα ελληνικής κυβέρνησης. Η Άγκυρα και οι εμπλεκόμενες πετρελαϊκές εταιρείες (όπως η Shell για παράδειγμα) προφανώς επιθυμούν να τελειώσει η δουλειά πριν η κυβέρνηση παρασυρθεί από τη δίνη της οικονομικής κρίσης.
Από την πλευρά της και η ελληνική κυβέρνηση επιθυμεί να προχωρήσει στην ολοκλήρωση των διευθετήσεων στα ελληνοτουρκικά. Παρά την επιθυμία της, πάντως, το ερώτημα αν είναι σε θέση η ελληνική κυβέρνηση – δεδομένων των άθλιων οικονομικών συνθηκών που επικρατούν – να υποστηρίξει πολιτικά και επικοινωνιακά μια ελληνοτουρκική διευθέτηση, η οποία καθιστά συνεταίρο την Τουρκία στο Αιγαίο, δεν είναι εύκολο να απαντηθεί.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εμφανίζεται παγιδευμένη στην πολιτική των – με κάθε τρόπο και κόστος – διευθετήσεων με την Τουρκία. Αυτή η πολιτική επιλογή έχει ήδη δημιουργήσει δεδομένα και μια δυναμική την οποία εκμεταλλεύεται η Άγκυρα και την οποία δεν είναι σε θέση να αποφύγει (χωρίς κόστος) ακόμη κι αν κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων υποχρεωθεί η ελληνική κυβέρνηση.
Κουμπωμένοι στο Πεντάγωνο
«Κουμπωμένοι» εμφανίζονται άπαντες και στο Πεντάγωνο, διαβάζοντας για «συμφωνία στο Αιγαίο», την οποία μπορεί και να δούμε να ανακοινώνεται μέχρι το τέλος του χρόνου! Το πιο ανησυχητικό είναι ότι, όπως φαίνεται, Παπανδρέου και Ερντογάν «άγγιξαν» το από πολλές απόψεις ευαίσθητο ζήτημα του εναέριου χώρου του Αιγαίου, για το οποίο μάλιστα ο τούρκικος Τύπος επιμένει ότι βρήκαν λύση! Ποια όμως είναι η λύση; Το μόνο που γράφεται και ακούγεται είναι ότι – λέει – ο εθνικός εναέριος χώρος θα... αυξομειώνεται. Αλλού λένε θα είναι 6 ν.μ. κι αλλού 12!
Πτέραρχοι και ναύαρχοι έχουν βάλει τους χάρτες στα τραπέζια, αλλά αυτό το σενάριο δύσκολα μπορούν να το φανταστούν να υλοποιείται. Πιο πιθανό βλέπουν να εξεταστεί η περίπτωση να δεχτεί η Ελλάδα μείωση του εύρους του ελληνικού εναέριου χώρου κάτω από τα 10 ν.μ. Σ’ αυτό το σημείο είμαστε σχετικά «αδύναμοι» σε επιχειρηματολογία. Έχουμε 10 ν.μ. στον αέρα και 6 στη θάλασσα, κάτι που κατοχυρώσαμε με Προεδρικό Διάταγμα του 1932, χωρίς ποτέ η Τουρκία μέχρι το 1974 να θέσει ζήτημα. Μετά άρχισαν τα όργανα. Πόσα μπορεί να γίνουν τα μίλια και, το κυριότερο, πώς θα το πει η κυβέρνηση στον κόσμο και πώς θα το περάσει; Μη γελιόμαστε.
Η πρόταση για «χαλαρότερες αναχαιτίσεις» των τούρκικων μαχητικών αεροσκαφών με... αντάλλαγμα τον «περιορισμό των υπερπτήσεων» σε κατοικημένα ελληνικά νησιά, εκτός από εκβιαστική και παράλογη, είναι και κάτι που επί της ουσίας έχει γίνει ήδη αποδεκτό από την ελληνική πλευρά στην πράξη!
Οι αριθμοί των επίσημων στατιστικών αποτυπώνουν την αλλαγή στάσης της ελληνικής πλευράς προς το «χαλαρότερο», που πρακτικά σημαίνει ότι οι αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις των τούρκικων μαχητικών αεροσκαφών γίνονται πλέον χωρίς «κλειστή» αερομαχία και εμπλοκή σε εναέριο «σκυλοκαβγά». Οι Τούρκοι αναγνωρίζονται από απόσταση που μπορεί να φθάσει και τα τέσσερα μίλια, αφού η τεχνολογία των σύγχρονων μαχητικών αεροσκαφών δίνει τέτοιες δυνατότητες. Σύμφωνα με τους επίσημους στατιστικούς πίνακες του ΓΕΕΘΑ, προκύπτει ότι:
◆ Το 2009 είχαμε 3.078 τούρκικα μαχητικά αεροσκάφη να εισέρχονται παράνομα στο FIR Αθηνών και να κάνουν παραβιάσεις, παραβάσεις κανόνων εναέριας κυκλοφορίας και σε 51 περιπτώσεις να πετούν πάνω από κατοικημένα νησιά του Αιγαίου. Για να αντιμετωπιστούν οι 1.678 παραβιάσεις, χρειάστηκε οι Έλληνες πιλότοι να κάνουν 237 εμπλοκές. Το νούμερο είναι μικρό. Κι έγινε μηδαμινό το 2010.
◆ Από την 1η Ιανουαρίου έως το τέλος Σεπτεμβρίου είχαμε 2.375 τούρκικα αεροσκάφη, που έκαναν 955 παραβιάσεις και 7 υπερπτήσεις. Πόσες ήταν οι εμπλοκές; Μόλις 14! Χαλαρότερα μάλλον δεν γίνεται.
«Πνίγεται»
Ο Ερντογάν στις δηλώσεις του την περασμένη εβδομάδα παρουσίασε την Τουρκία ως μία χώρα που «πνίγεται» και δεν έχει χώρο για να πετάξουν τα μαχητικά της αεροσκάφη και να εκπαιδευτούν οι πιλότοι της. Η καθημερινότητα των τελευταίων ετών είναι μάλλον πολύ διαφορετική. Η Άγκυρα δεσμεύει επί 365 ημέρες τον χρόνο τρεις μεγάλες περιοχές του Αιγαίου που ξεκινούν από το Βορειοανατολικό Αιγαίο και φθάνουν μέχρι τα Δωδεκάνησα.
Συνεπώς τα αεροσκάφη της έχουν όσο χώρο χρειάζονται για να κάνουν εκπαιδευτικές πτήσεις και η αλήθεια είναι ότι πετούν πάρα πολύ. Τόσο ώστε έχουν τον χρόνο να «πετάγονται» μέχρι τον Αη Στράτη παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας αλλά και θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια πτήσεων των πολιτικών αεροσκαφών. Περιττό να υπενθυμίσουμε ότι τα ίδια συμβαίνουν και στη θάλασσα του Αιγαίου, όπου με τον μανδύα νομιμότητας που προσφέρουν οι λεγόμενες αβλαβείς διελεύσεις οι τούρκικες φρεγάτες και κορβέτες φθάνουν όλο και συχνότερα μέχρι το Σούνιο. Άι σιχτίρ, λοιπόν...
http://www.topontiki.gr/
