Στόχος της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου η απαξίωση των αποστράτων και των εν ενεργεία αξιωματικών του Στρατού!

Μέσα στη δίνη των περικοπών στους μισθούς και της γενικής οικονομικής δυσπραγίας έρχεται ο κ. Παπακωνσταντίνου -και οι όμοιοί του- να αρνηθεί την καταβολή του μερίσματος του ΜΤΣ του Δ τριμήνου στους απόστρατους αξιωματικούς.

Μπορεί οι καιροί που περνάμε... να είναι δύσκολοι -ακόμη και τραγικοί- για πολλές οικογένειες που βλέπουν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται. Όμως η σκληρότητα και η εμπάθεια που δείχνει η πολιτεία απέναντι στους απόστρατους-αλλά και τους εν ενεργεία-αξιωματικούς και τις οικογένειές τους είναι πρωτοφανής και ξεπερνάει κάθε όριο αφού τους στερεί αυτό για το οποίο πλήρωναν κατά τη διάρκεια όλης της καριέρας τους. Μιας καριέρας η οποία ας σημειωθεί δε στήθηκε πάνω σε κόκκινα χαλιά, ούτε σε δρύινα γραφεία, αλλά στη σκληρότητα των στρατοπέδωÎ! ½ και της καθημερινής αφοσίωσης στο καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα.
Βέβαια σε μια εποχή όπου όλα –εκτός από τη ρεμούλα και την αρπαχτή- είναι απαξιωμένα, μπορεί να ακούγονται λίγο ντεμοντέ όλα αυτά περί καθήκοντος και πατρίδας. Όμως για αυτή την ιδιαίτερη ομάδα εργαζόμενων αυτά είναι οι αρχές πάνω στις οποίες στηρίζεται η επαγγελματική αλλά και η προσωπική και η οικογενειακή τους ζωή. Και ο βασικότερος λόγος που οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν ούτε συνδικαλιστική εκπροσώπηση, ούτε και το δικαίωμα της απεργίας είναι γιατί ακριβώς αυτό το καθήκον απέναντι στη χώρα τους είναι ιερό και απαραβίαστο και υπεράνÏ! ‰ κάθε προσωπικού και επαγγελματικού δικαιώματος.
Άνθρωποι που έχουν ζήσει τη ζωή τους με την αναμονή της μετάθεσης κάθε ένα, δύο ή τρία χρόνια, μακριά από τις οικογένειές τους και τους δικούς τους ανθρώπους, με τα παιδιά τους να αλλάζουν τόπο και σχολικό περιβάλλον κάθε τόσο, που ως νεοφερμένοι στον κάθε τόπο καταβάλλουν το υψηλότερο των ενοικίων σε κάθε καινούρια τους μετακίνηση για να διασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές σπιτικό -κι αυτό όχι πάντα- που συχνότατα υπηρετούν αργίες και γιορτινές μέρες χωρίς να δικαιούνται την προσαύξηση που παίρνουν οι άλλοι εργαζόμενοι. Και πάντα οι ανάγκες τÎ! �ς υπηρεσίας να προηγούνται κάθε άλλης ανάγκης. Και πάντα οι επαγγελματικές ευθύνες να αποτελούν την αρχή και το τέλος κάθε μίας ημέρας και νύχτας υπηρεσίας.
Ας αφήσει λοιπόν ο κ. Παπακωνσταντίνου αυτά που ξέρει κι ας δώσει στους στρατιωτικούς ό,τι επάξια έχουν κερδίσει και έχουν πληρώσει από την τσέπη τους όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κι ας μην ξεχνάει ότι οι έρευνες δείχνουν ότι ανάμεσα σε πολλούς θεσμούς ο ελληνικός λαός κατατάσσει τον στρατό πολύ ψηλά στην εμπιστοσύνη του –κι ας μην αρέσει αυτό σε κάποιους- σε σχέση με άλλους θεσμούς όπως για παράδειγμα αυτού της πολιτικής στον οποίο δεν έχει καμία απολύτως εκτίμηση…

Αναγνώστης