Η προτεραιότητα δίνεται στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. Καθημερινά, έρχομαι αντιμέτωπη με άτομα και οικογένειες που πρέπει να παλέψουν για να αποδεχτούν ένα κομμάτι τους ή ένα παιδί που δε θα φαίνεται ‘αψεγάδιαστο’. Μία σωματική ή πνευματική αναπηρία, ένα επιβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό, ακόμα και μία δυσκολία στην εκφορά ή στη γραφή του λόγου δίνει την ευκαιρία στα άτομα και τις οικογένειες αυτές να απελευθερωθούν από την ανάγκη της εικόνας. Πιο σοφοί και ώριμοι άνθρωποι είναι συνήθως εκείνοι που έχει χρειαστεί να παλέψουν για κάτι που σε άλλους φαίνεται αυτονόητο αγαθό.
Είναι εκείνοι που έχουν φτάσει στην Αποδοχή μέσα από έναν προσωπικό (και μοναχικό, συνήθως) αγώνα ζωής, που έχει σαν στόχο την Ελευθερία και την ουσιαστική Χαρά. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να αποφύγουν τη μιζέρια και το φθόνο κι έχουν Νοηματοδοτήσει τη ζωή τους με βάση την Προσφορά και την Αλήθεια.
Στόχος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι να δώσει την ευκαιρία σε όλους να ενσωματωθούν και να αντιμετωπίζονται με ισότιμους όρους
Μέσα από την καταγραφή των αναγκών, των δεξιοτήτων και των ενδιαφερόντων όλων των δημοτών και επεκτείνοντας την εθελοντική και κοινωνική δράση ωφελείται, αλλά και αξιοποιείται ο κάθε δημότης. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι υπεύθυνη να δώσει την ευκαιρία σε κάθε δημότη να εκφράσει τη δημιουργικότητά του, να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του και να εκπαιδευτεί για να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο.
Επίσης, οι τοπικοί κοινωνικοί φορείς πρέπει να αναλάβουν την εκπαίδευση της κοινωνίας πάνω σε θέματα ενσωμάτωσης των ‘ευπαθών ομάδων’. Έχει έρθει καιρός να αντιμετωπίζουμε τα άτομα που σηκώνουν ένα πιο βαρύ φορτίο από εμάς σαν αγωνιστές κι όχι σαν ‘αναξιοπαθούντες’.
Με εκτίμηση
Κεχρή Σωτηρία
Ψυχολόγος
http://prassia-eyrytanias.blogspot.com/
