Πατάνε σε ένα προεδρικό διάταγμα του 1935 που καταργήθηκε το 2007 χωρίς να αντικατασταθεί, το οποίο αναφέρεται στην απόσταση που πρέπει να έχουν οι κυψέλες από τα σπίτια. Δεν τους ενδιαφέρει αν με τα μελίσσια τους, αλλάζουν και αναστατώνουν τη ζωή των περιοίκων. Τα πάντα γίνονται κίτρινα πουά, όπου έχει νερό υπάρχουν δεκάδες μέλισσες γιατί κανείς δεν διαθέτει σύστημα υδροδότησης για το μελίσσι (απαραίτητο σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία). Αν κάποιος δυστυχής μένει ανάμεσα στο μελίσσι και την τροφή τους είναι σαν να διασχίζει την Κηφισίας την ώρα που άναψε το πράσινο. Αν κάποιος είναι αλλεργικός τότε νύχτα θα πρέπει να φεύγει για τη δουλειά και νύχτα να επιστρέφει ή να μην βγαίνει από το σπιτι.
Τα παιδιά από τη μία δεν μπορoύν ν α παίξουν, από την άλλη πηγαίνουν στις κυψέλες αγνοώντας τον κίνδυνο. Και μη βιαστεί κανείς να πεί ότι είναι υπερβολή γιατί όταν αυτά είναι στα 100μ.από παιδική χαρά , δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάνε παιδιά. Να σημειώσω εδώ ότι οι ταυτότητες των κυψελών συνήθως είναι άσχετες με τους ιδιοκτήτες.Για παράδειγμα σε 1 μελίσσι να υπάρχουν 3 διαφορετικοί κωδικοί. Επαγγελματίες μελισσοκόμοι στην Ελλάδα που ζουν αποκλειστικά και μόνο αυτό το επάγγελμα είναι ελάχιστοι. Οι περισσότεροι το έχουν ως δεύτερο επάγγελμα και οι επιδοτήσεις ήταν πολλές και καλές. Καλό θα ήταν λοιπόν οι μελισσοκόμοι να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και ευαίσθητοι και όχι αλαζονικοί στην τοποθέτηση των κυψελών. Η αλαζονική συμπεριφορά των μελισσοκόμων όμως, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την καταστροφή των μελισσιών. Η λύση θα πρέπει να είναι άλλη.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
