Το πρόβλημα παρουσιάστηκε όταν έντεκα ανεγκέφαλοι καταστηματάρχες από γειτονικά στην ενορία καταστήματα, των οποίων τα ονόματα έχουμε αλλά δε θέλουμε να δυσφημήσουμε, άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι το συσσίτιο θα υποβαθμίσει την περιοχή καθώς θα συγκεντρώνονται φτωχοί άνθρωποι, ότι θα επιβαρύνει οικολογικά το περιβάλλον με το τσιμέντο και ότι θα στερηθούν θέσεις πάρκιγκ τα μαγαζιά τους. Προτιμάν το χώρο αυτό δημόσιο ουρητήριο και πάρκιγκ παρά ένα χώρο παιδείας, πολιτισμού και ανθρωπιάς. Δε σκέφτονται ότι οι ίδιοι αύριο μεθαύριο με τον ΓΑΠ, το ΔΝΤ και όσα έρχονται μπορεί να βρεθούν στη θέση του αναγκεμένου. Και βέβαια στη χώρα που οι μειοψηφίες επιβάλλουν με το στανιό τις θέσεις τους, παραθεωρούμαστε εμείς οι λοιποί. Σε ενορία είκοσι χιλιάδων ανθρώπων, έντεκα άνθρωποι με γελοία επιχειρήματα και ξεφωνίζοντας ουρλιαχτά μπροστά στη μπουλντόζα που επρόκειτο να σκάψει σταμάτησαν το έργο. Οι υποκριτές και διπλοπρόσωποι πολιτικοί άλλα είπαν σ’ αυτούς άλλα στην εκκλησία. Ήρθε κι ο Κουράκης να το παίξει μάγκας και να υποστηρίξει ψηφοθηρικά τους έντεκα.
Εμείς όμως ο απλός λαός της Ηλιούπολης, που μάθαμε τι σημαίνει στέρηση, φτώχεια και τιμιότητα, εμείς οι ενορίτες και οι ενορίτισσες που το θέλουμε, που το ζητήσαμε, που το χρειαζόμαστε, που θα προσφέραμε σ’ αυτό απαιτούμε να γίνει. Που πήγε η ανθρωπιά μας; Που πήγε το φιλότιμο; Που πήγε η αγάπη; Όλα χάθηκαν; Αν ναι, χίλια ΔΝΤ και χίλια μνημόνια μας χρειάζονται να συνέλθουμε από τη σκληρότητα και την απανθρωπιά μας.
