Κάνοντας μια έρευνα αγοράς, είδαμε πως το ΙΕΚ Ξυνή, πληρεί τις προδιαγραφές που θέλαμε αλλά είχε και την ειδικότητα που θέλαμε.
Προσκομίσαμε, λοιπόν, όλα τα απαραίτητα έγγραφα (από το Λύκειο που είχε τελειώσει) το παιδί.
Πληρώσαμε και κάποια παράβολα και περιμέναμε να ξεκινήσουν τα μαθήματα.
Στην πορεία, προέκυψε ένα ταξίδι δικό μου στο εξωτερικό οπότε και αποφασίσαμε να πάρω το παιδί μαζί μου.
Παρόλο που επικοινωνήσαμε με το ΙΕΚ Ξυνή και είπαμε πως το παιδί ΔΕΝ θα παρακολουθήσει τα μαθήματα, από την γραμματεία της σχολής μας έκαναν και νιώθαμε και ένοχοι ότι "πήραμε τη θέση ενός άλλου παιδιού".
Τους επαναλάβαμε ότι ΔΕΝ θα ξεκινήσει τις σπουδές της εκεί. 'Αρα δεν θα παρακολουθήσει τα μαθήματα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει.
Τους εξηγήσαμε, επίσης, ότι θέλουμε απλά τα έγγραφα του παιδιού πίσω και δεν μας ενδιαφέρουν τα 50 ή 90 ευρώ που κόστισαν τα παράβολα.
Την επόμενη μέρα, κάλεσαν το παιδί στο κινητό για να του θυμήσουν πως έχει αργήσει στο μάθημα. Το παιδί επανέλαβε πως "δεν θα παρακολουθήσω τα μαθήματα".
Μετά από 2 μέρες, πέρασα ο ίδιος από εκεί για να πάρω τον φάκελλο του παιδιού, όπου έμαθα πως ο φάκελλος ήταν ήδη στο υπουργείο. Το θεώρησα λογικό αφού ήμασταν από τους πρώτους που κάναμε εγγραφή.
Πολύ ευγενικά τους είπα ότι επειδή διαθέτω μηχανή, μπορώ να πάω ο ίδιος και να αναζητήσω τον φάκελλο.
Η ευγενέστατη κυρία Αντιπαριώτη μου είπε "δεν υπάρχει λόγος, έχουμε εμείς άνθρωπο για αυτή τη δουλειά".
Μετά από δυο μέρες που πέρασα ο ίδιος από εκεί για να της θυμήσω την περίπτωση μου είπε (πάντα ευγενικότατα) ότι "υπεύθυνη για τα ζητήματα που αφορούν το υπουργείο είναι η κυρία Λιμπεράτου (ή κάπως έτσι)". Σε επικοινωνία που είχαμε με την κυρία αυτή, μας είπε πως θα πρέπει να μιλήσουμε και με την κυρία Μιχαηλίδου. Καλέσαμε, λοιπόν την κυρία Μιχαηλίδου η οποία ήθελε πάση θυσία να μάθει το λόγο που το παιδί δεν θα φοιτούσε.
Τελικά, μας ζήτησε μια δήλωση του νόμου 105, που να αναγράφουμε και τον λόγο γιατί το παιδί δεν θέλει να φοιτήσει.
Πήρα, λοιπόν μια δήλωση του νόμου 105, έγραψα όλα τα στοιχεία μου και έγραψα ότι ζητώ πίσω τα έγγραφα του παιδιού μου.
Τα πήγα στην κυρία Μιχαηλίδου και όταν της είπα (πάντα με ευγενικό τρόπο) ότι δηλαδή "θα ήθελα τον φάκελλο του παιδιού πίσω", με ενημέρωσε πως πρέπει να πάω ο ίδιος να τον αναζητήσω στο υπουργείο. Προς Θεού! Η κυρία δεν με έβρισε. 'Ομως, όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι κι εγώ, έχω το χάρισμα να καταλαβαίνω πως είναι, όταν ο άλλος σου μιλάει αλλά από μέσα του εννοεί: "άδειασέ μου τη γωνιά, ρε". Πιστέψτε με, όλη η επικοινωνία, είχε ακριβώς αυτό τον τόνο. Σας παραθέτω τον διάλογο:
Εγώ: 'Ηρθα να πάρω τον φάκελλο του παιδιού
Κα Μιχαηλίδου: Είναι στο υπουργείο!
Εγώ: Ωραία. Μπορείτε να μου πείτε τι πρέπει να κάνω;
Κα Μιχαηλίδου: 'Οχι.
Εγώ: Εννοείται πως θα πρέπει να τον αναζητήσω εγώ;
Κα Μιχαηλίδου: Θα πάτε και θα πείτε πως θέλετε τον φάκελο της τάδε μαθήτριας από τα ΙΕΚ Ξυνή.
Συμπέρασμα;
'Οταν θέλουν να κερδίσουν την εγγραφή, όλοι είναι φιλικότατοι. 'Οταν βλέπουν πως δεν έχουν να λάβουν κάτι από εσένα, τότε ξεχνούν ευγένειες. Παράλληλα βγαίνει όλη η αγένεια και η ξυνίλα που έχουν. (=μάλλον γιαυτό και λέγεται ΙΕΚ Ξυνή).
ΥΓ1= Τονίζω... Αδιαφορώ για τα χρήματα που έχασα και ούτε τα θέλω πίσω. Εμένα με ενδιαφέρουν ΜΟΝΟ τα έγγραφα του παιδιού μου.
ΥΓ2= Στο επάγγελμα είμαι δημοσιογράφος και θα φροντίσω να δημοσιεύσω όπου μπορώ την όλη τακτική.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
