Δεν ξέρω αν το γνωρίζατε, αλλά «οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι ένα παιχνίδι ανταγωνισμού». Στην ανθρώπινη Ιστορία, συνεπώς, οι διεθνείς σχέσεις υπήρξαν πάντοτε ένα ατελείωτο γαϊτανάκι από ανταλλαγές φιλοφρονήσεων, συνεργασίες και ερωτικά καυγαδάκια. Ποιος όμως είναι ο ρομαντικός Δον Κιχώτης που έχει αυτή την άποψη για την εξωτερική πολιτική;
Ποιος άλλος από τον υπουργό μας επί των Εξωτερικών Δημήτριο Δρούτσα, ο οποίος τη διατύπωσε επιχειρώντας, σε συνέντευξή του στην ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post, να πείσει για το ότι «η εξέλιξη των διμερών σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ δεν πρέπει να συσχετίζεται με την επιδείνωση των διμερών σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ». Εξ άλλου «η κάθε μία από τις διμερείς σχέσεις έχει τη δική της δυναμική και το δικό της ιστορικό υπόβαθρο. Αυτό που κάνουμε σήμερα είναι να γράφουμε νέες σελίδες στην ιστορία των σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ». Στην ίδια συνέντευξη στην Jerusalem Post ο δημοσιογράφος Χερμπ Κέινον είχε την... έμπνευση – αλλά και την ανοχή του υπουργού μας – να ρωτήσει: «Τι θα κάνετε αν η Τουρκία απαγορεύσει την πραγματοποίηση πτήσεων ισραηλινών αεροπλάνων στον ελληνικό εναέριο χώρο;»!
Πράγματι, για το ότι γράφουμε, ως διπλωματία, νέες σελίδες κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει πλέον. Και ιδού η απόδειξη: Στη συνάντηση του Δρούτσα με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου συμφωνήθηκε να συγκαλείται κοινό υπουργικό συμβούλιο, με σύνθεση ανάλογη του εκάστοτε θέματος.
Πράγματι λοιπόν η ελληνική διπλωματία γράφει χρυσές σελίδες και το πνεύμα Δρούτσα θριαμβεύει. Άλλωστε το ίδιο δεν κάνουμε και με την Τουρκία; Κοινό υπουργικό συμβούλιο – θεματικό πάντα. Η διμερής συνεργασία στο απόγειό της.
Άντε τώρα να μιλήσεις για τους ωκεανούς αίματος και δακρύων που συνθέτουν την ανθρώπινη Ιστορία, για να έρχεται σήμερα ένας... Δρούτσας και να λέει ότι «οι διεθνείς σχέσεις δεν είναι ένα παιχνίδι ανταγωνισμού».
Μιλάμε, αν δεν το έχετε αντιληφθεί, για τον υπουργό Εξωτερικών μιας χώρας που αντιμετωπίζει αμφισβήτηση των συνόρων και της κυριαρχίας της, από την οποία ζητείται να παραχωρήσει το μισό Αιγαίο και να δεχτεί συνδιαχείριση σε ολόκληρο, να εγκαταλείψει στις ορέξεις της Τουρκίας ό,τι έχει απομείνει από την κάποτε ενιαία και ανεξάρτητη Κύπρο, να δεχτεί την ύπαρξη στρατηγικών μειονοτήτων όχι μόνο στη Θράκη, αλλά επίσης στη Κω και τη Ρόδο.
Ναι, πρόκειται για τον υπουργό Εξωτερικών (και τον πρωθυπουργό του βεβαίως - βεβαίως) μιας χώρας που σύρεται με αμερικανική επιθυμία – ή μήπως... ρητή εντολή; – σε μια «συνεργασία» που απλώς εξυπηρετεί τα προσωρινά κέφια της υπερδύναμης αποδεχόμενη να γίνει σήμερα πεδίο βολής για την άσκηση των ισραηλινών δυνάμεων εν όψει πιθανής επέμβασης στο Ιράν.
Κι όλα αυτά με τον κίνδυνο να στρέψει εναντίον της όχι μόνο την επίσημη διπλωματία των άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής και του αραβικού κόσμου, αλλά και τους «θερμοκέφαλους» που πάντα ψάχνουν τον αδύναμο κρίκο για να στείλουν το σκοτεινό «μήνυμά» τους στην υφήλιο.
Η αναγνώριση της FYROM ως Μακεδονίας από τη Συρία, αλλά και το ότι στο περιορισμένο «τουρ» στη Μέση Ανατολή ο Δρούτσας απέφυγε τη Δαμασκό είναι μια ένδειξη όχι βεβαίως για την «πολυδιάστατη» ανάπτυξη διμερών σχέσεων, αλλά για την υπόγεια ψυχρότητα που πλέον υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Συρίας.
Το ερώτημα φυσικά είναι, σε όλο αυτό το παιχνίδι των «σχέσεων», πώς η Ελλάδα θα καταφέρει να ισορροπήσει μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, Τουρκίας και Ισραήλ.
Το δεύτερο ερώτημα είναι τι θα συμβεί όταν – όπως άλλωστε επισημαίνουν μετά βεβαιότητος και Αμερικανοί διπλωμάτες – ο άξονας ΗΠΑ - Τουρκίας - Ισραήλ θα ανασυσταθεί με νέους όρους. Ποια θα είναι η θέση της Ελλάδας σ’ αυτό το τοπίο;
Ας μην ξεχνάμε ότι τα προηγούμενα χρόνια, επί υπουργίας Εξωτερικών του νυν πρωθυπουργού, η βήμα προς βήμα προσέγγιση με την Τουρκία τελούσε, υποτίθεται, υπό την επίνευση των ΗΠΑ και οι «αισιόδοξοι» θεωρούσαν πως ήταν ελεγχόμενη και χωρίς μεγάλο ρίσκο – πολεμικό τουλάχιστον. Σήμερα, καθώς η Ελλάδα κάνει μια μεγαλοπρεπή τούμπα όχι απλώς υπό αμερικανική καθοδήγηση, αλλά με το πιστόλι της χρεοκοπίας στον κρόταφο, οι κινήσεις της είναι πολύ περισσότερο επισφαλείς.
Ας μην ανησυχούμε όμως πολύ και μας πουν... άλλη μια φορά μίζερους και γκρινιάρηδες. Ο Δρούτσας καθησύχασε τους αγωνιώντες παράγοντες του Μεσανατολικού ζητήματος: «Δεν είμαστε εδώ για να επιβάλουμε λύση σε οποιονδήποτε». Ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας ήταν σαφής και κρυστάλλινος κι ένας στεναγμός ανακούφισης απλώθηκε σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Ευτυχώς δεν θέλουμε να επιβάλουμε και λύση...
http://www.topontiki.gr/
