ακριβολογούμε, η παρουσία του Χάρρυ Κλυνν - κατά κόσμο Βασίλη Τριανταφυλλίδη.
Ας όψεται-με την καλή έννοια- η υποψηφιότητα του στο δήμο Καλαμαριάς, η οποία φαντάζομαι τον έκανε να ζητήσει ή να αποδεχθεί να βγει αυτή τη συγκεκριμένη περίοδο στο γυαλί προκειμένου να ενισχύσει την προεκλογική του καμπάνια.
Δαιμόνιος Πόντιος ο Βασίλης, που χθες το βράδυ απέδειξε πως παραμένει δάσκαλος της σάτιρας και του αυτοσχεδιασμού, τόσο σε επίπεδο εκφραστικών μέσων, όσο και σε επίπεδο περιεχομένου.
Και μόνο να έβλεπε κανείς την χειρουργική ακρίβεια, αλλά και τη λιτότητα με την οποία υποστήριζε την υπόκριση του μεθυσμένου κλοσάρ θα διαπίστωνε πως η σύγκριση ανάμεσα στον παλιό Χάρη και τον ας πούμε νέο Λάκη ήταν συντριπτική υπέρ του πρώτου.
Όχι ότι η παρουσία του Λάκη Λαζόπουλου στην τηλεόραση και το θέατρο εδώ και σχεδόν τριάντα χρόνια δεν έχει τις διαστάσεις ενός φαινομένου μοναδικού, καταλυτικού και στην μεγαλύτερη διάρκεια της εύστοχου. Όχι δηλαδή ότι ο Λάκης Λαζόπουλος δεν αποτελεί στο είδος του ακαταμάχητο σημείο αναφοράς...για να εξηγούμεθα και να μην παρεξηγούμεθα …
Ο Χάρρυ Κλύνν (ο και Γελωτοποιός της Ρωμιοσύνης, κυρίως κατά τη δεκαετία του 80, αλλά ποτέ με το βαρύγδουπο νέος Αριστοφάνης) απέδειξε πως παραμένει μανούλα στο να παρασύρει το κοινό σε ακατάσχετο γέλιο και ενθουσιώδη χειροκροτήματα με επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Είτε λεκτικά, είτε εκφραστικά.
Η σάτιρα του άμεση, χωρίς να εγκλωβίζεται σε ιδεολογήματα, χωρίς να θέλει να χαϊδεύει αυτιά συγκεκριμένων ομάδων, χωρίς να αναλώνεται σε κομματικούς δεκάρικους λόγους, χωρίς να στηρίζεται στην αναπαραγωγή των τρεχόντων τηλεοπτικών σκουπιδιών, χωρίς να κάνει στόχο εύκολα και εν πολλοίς αδύναμα θύματα. Πέραν τούτων όμως η παρουσία του στο φινάλε της είχε και ένα ουσιαστικότερο κέρδος.
Μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως αυτόν τον ωραίο τόπο, με τους χαρισματικούς ανθρώπους τον βαραίνει η ίδια κατάρα σχεδόν από τα γεννοφάσκια του. Σχεδόν από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος. Από την επανάσταση του 1821 και μετά. Μας θύμισε κάποιους στίχους του ποιητή και επί της ουσίας ρεπόρτερ της εποχής του, του Γεωργίου Σουρή. Ενός ανθρώπου που επί χρόνια έγραφε μόνος του το Ρωμιό μια τετρασέλιδη έμμετρη σατιρική εφημερίδα επικαιρότητας. Πριν από 100 και πλέον χρόνια…
Με λόγια του Σουρή –μελοποιημένα από τη Λάκη Χαλκιά- καληνύχτισε χθες το κοινό ο Χάρρυ Κλυνν.
Με λόγια του Σουρή είπα να ξεκινήσω κι εγώ σήμερα. Τα έψαξα, τα βρήκα και με αυτά σας αποχαιρετώ για σήμερα.
Λόγια υπεραιωνόβια αλλά φευ αειθαλή. Αφιερωμένα εξαιρετικά σε όλων των γραφειοκρατών τη φάρα…. Του τότε και του σήμερα.
Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;
Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;
Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
newsit.gr
