Ήμουν 7 ετών, το κέντρο μου το έμαθε η γιαγιά κυρίως από βόλτες στο Μινιόν και στον Λαμπρόπουλο.
Γυρνούσαμε παντού με τη γιαγιά μου με τα πόδια. Ερμού, Πλάκα, Ομόνοια, Μοναστηράκι.
Τότε ήταν πιο απλά τα πράγματα. Ήταν ωραία. Ήταν σα να λέμε η παλιά Αθήνα, σε σχέση με αυτή που ζούμε τώρα.
Βασικά δεν υπήρχε φόβος και αυτή η διαολεμένη κίνηση που υπάρχει τώρα .
Τότε μπορούσες να πας όπου ήθελες. Δεν υπήρχαν γκέτο. Η Αθήνα ήταν μια ενιαία πόλη.
Όταν ήμουν μικρός τα είχα περπατήσει όλα με τη γιαγιά μου και ας μην ήξερα που βρίσκομαι.
Σήμερα είκοσι χρόνια μετά.
Περνάω ακόμα από τα ίδια μέρη με πόνο ψυχής. Σιχαίνομαι να κοιτάξω τα μέρη που έπαιζα μικρός.
Τώρα πια πρέπει να προσέχω τις σύριγγες όταν περπατάω στο πεζοδρόμιο.
Τώρα πια ξέρω πως αν δεν ήμουν ο μαντράχαλος που είμαι θα έπρεπε να φοβάμαι να περάσω από τα στενά της οδού Αθηνάς.
Τώρα πια ξέρω ότι δεν θα αφήσω ποτέ την αδερφή ή τη κοπέλα μου να περάσει μόνη της από την Ομόνοια και τα γύρω μέρη.
Τώρα πια ξέρω που είναι τα γκέτο των Αφγανών, των Σομαλών, των Μπαγκλαντεσιανών και δεν περνάω ποτέ από εκεί. Όχι γιατί τους φοβάμαι. Αυτοί με φοβούνται πιο πολύ και αυτό είναι το χειρότερο.
Σήμερα είμαι 27 χρονών και απογοητεύομαι όλο και περισσότερο κάθε μέρα γιατί ξέρω ότι το <<Κράτος>> μπορεί να ισιώσει τα πάντα αν θέλει, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Περαστικά μας λοιπόν. Σε πενήντα χρόνια ίσως όλα να είναι καλύτερα.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
